1996 Senesi "Bugünkü Sohbet" Yazıları - Mehmet Oruç

- Malın senin olsun. Siz üç kişiydiniz. Üçünüz de imtihâna tâbi tutuldunuz. Sen
imtihânı kazandın. Allah senden râzı oldu. Fakat iki arkadaşın imtihânı kaybetti.
Ni'metin kıymetini bilmedikleri için cezâlandırılıp eski hâllerine getirildiler.
"Niçin ağlıyorsun?" 28 AĞUSTOS 1996
Hazret-i Hızır da diğer insanlar gibi doğdu, büyüdü ve vefât etti. Ancak Allahü teâlâ,
onun rûhuna insan şeklinde görünmek ve kıyâmete kadar müslümanların imdâdına
yetişmek, onlara ilim öğretmek gibi özellikler verdi.
Hazret-i Hızır, birçok kimseye feyz verip, tasavvufta yüksek derecelere kavuşturmuştur.
Tasavvufta yetiştirdiği meşhûr şahıslardan ikisi; Abdülhâlık-ı Goncdüvânî hazretleri ile
Muhammed bin Ali Hakîm-i Tirmizî hazretleridir.
Hakîm-i Tirmizî hazretleri gençliğinde ilim öğrenmek için bulunduğu yer olan Tirmiz'den
ayrılıp başka bir yere gitmek üzere iki arkadaşı ile anlaştılar.
Bu karârı annesine bildirince, annesi çok üzüldü. Oğluna dedi ki:
"Yavrum! Ben zayıf, biçâre, yakını ve senden başka yardımcısı olmıyan bir
kimseyim. Üstelik hastayım. Benim bütün hizmetlerimi sen yapıyorsun. Beni yalnız ve
çâresiz olarak, kime bırakıp gidiyorsun?"
Annesinin bu sözü ona çok te'sîr etti. Bir taraftan ilim öğrenme arzûsu, diğer taraftan ana
hakkı kendisini zor durumda bıraktı. Sonunda, ana hakkının önemini düşünerek, ilim tahsiline
gitmekten vazgeçti. Durumu arkadaşlarına anlatarak, onlarla beraber gelemiyeceğini bildirdi.
İnşâallah arzûna kavuşursun!
Arkadaşları şehirden ayrılıp, ilim tahsiline gittiler. Arkadaşlarından ayrı düşüp, ilim
tahsilinden mahrûm kalmasına çok üzülüyordu. Aradan epey zaman geçmesine rağmen, ilim
öğrenme arzûsunu içinden bir türlü atamadı. Yalnız kaldığı zamanlarda bir kenara çekilir, bu
üzüntü sebebiyle uzun uzun ağlardı.
Bu hâlini gören annesi:
- Allahü teâlâ inşâallah seni bu arzûna kavuşturur, diye duâ ederdi.
Birgün mezarlıkta oturmuş ağlıyor, hem de kendi kendine konuşuyordu:
- Arkadaşlarım ilim tahsil etmeye gittiler. Gerekli ilmi öğrenecekler. Ben burada
câhil kaldım. Benim hâlim ne olacak?
Bu hâldeyken âniden yanına, nûr yüzlü, tatlı sözlü bir ihtiyâr çıkageldi:
- Yavrum niçin böyle ağlıyorsun? Derdini anlatırsan sana yardımcı olabilirim, dedi.
Hakîm-i Tirmizî hazretleri, başından geçenleri uzun uzun o zâta anlattı. Sonunda:
- İşte ağlamamın sebebi budur, dedi.
O zât:
- Kısa zamanda, o iki arkadaşının ilminden daha çok ilme sâhip olman için, hergün
gelip sana ders vermemi ister misin? dedi.
Hakîm-i Tirmizî hazretleri, sevinç içinde:
- Tabiî isterim, dedi.
Anne duâsı
Bu hâdiseden sonra, bu nûr yüzlü zât her gün gelip kendisine ders verdi. Ders verme işi üç
yıl sürdü. Üç yıl sonra, bu gelen zâtın hazret-i Hızır olduğunu anladı. Bunun üzerine buyurdu
ki:
- Bu büyük ni'mete annemin rızâsını almam ve onun duâsına mazhâr olmam
bereketiyle kavuştum.
Bundan sonra da her pazartesi gecesi Hazret-i Hızır gelir, ma'nevî hâllerini birbirlerine
anlatırlardı.
Hazret-i Hızır, İbrahim aleyhisselâmdan sonra yaşamış peygamber veya velî bir zâttır.
Zülkarneyn aleyhisselâmın ordusunun kumandanıydı.