1996 Senesi "Bugünkü Sohbet" Yazıları - Mehmet Oruç

Beni Sa'd aşiretinin çocuk emziren hanımları, ilkbahar ve sonbaharda Mekke'ye inerler;
her kadın bir bebek alır, ona süt annelik eder, terbiye ve yetişmeleri ile meşgul olur;
Bâdiyenin güzel suları ve kekik kokan yayla havasında serpilip gürbüzleşen çocuklar, birkaç
sene geçince ailelerine geri verilir ve karşılığında bol kazanç elde ederlerdi.
Bu, öteden beri sürüp gelen bir âdetti. Böylece hâli vakti yerinde olan aileler, çocuklarını
Mekke'nin bunaltıcı havasından kurtararak, daha iyi bir iklimde ve mürebbiyeler nezâretinde
büyütürlerdi...
O günlerde kabilenin genç hanımları, süt annelik yapacakları bebeği bulmak üzere
Mekke'ye doğru yola çıkma hazırlığında. Kâfileye katılan Halime ve kocası, yanlarına
çocukları ile merkep ve deveyi de aldılar.
Kervan, kona-göçe şehire doğru yürürken, gâibten bir ses geliyor:
- Ey Beni Sâ'd kadınları, çabuk olun; çabuk olun ki Mekke'de doğan eşsiz çocuğu
göresiniz.
Arkadaşlarına yetişemedi
Bu sözleri duyan Beni Sa'd'ın genç hanımları daha hızlandılar. Halime, merkebin üstünde,
önünde Damra. Hayvan açlıktan zor yürüyor. Bitkin ve mecâlsiz. Hâris, hanımını uyarıyor:
- Gayret, daha çabuk Halime! Kervanın şehre varmasına bir şey kalmadı; bizse hâlâ
buradayız. Öbür kadınlar eşraftan çocukları alacaklar. Korkarım eli boş döneceğiz.
Sonra müteessir olursun.
Halime hâtun, ne kadar uğraştıysa arkadaşlarına yetişemedi.
O, böyle yolları aşmak için didinirken, sağından solundan sesler geliyor. Yine meçhûl,
yine ümit veren yeni haberler taşıyan sesler:
- Müjdeler sana Halime! O nûru emzirme saâdeti senin olacak...
Kervan, arayı açmış! Halime'ler çok geride. Bir dağın eteğinden geçiyorlar. Sarp dağ
yarığından upuzun boylu biri, Halime'ye görünüyor. Elinde bir mızrak var. Halime ürküntülü.
Adam elini merkebin üstüne koyarak konuşuyor:
- Ey Halime; Hak teâlâ sana müjdeler yolladı. Ben seni şeytandan ve düşmandan
korumakla vazîfeliyim...
Üzüntü sonsuz sevince dönüştü 31 TEMMUZ 1996
Halime hâtunun bütün dünyası değişti. Sanki dünyada değil, âhırette âhıret
ni'metleri içinde yaşıyordu. Bunu kendisi de anlamıştı. Bunun için bütün gayretiyle
O'na annelik yapmak için gayret gösteriyordu.
Halime hâtun, emzirecek çocuk bulmak üzere, kocası ile beraber Mekke'ye gitmek üzere
yola çıktı. Yolda akşam olduğundan, Mekke'ye üç kilometre kadar mesâfede olan bir handa
geceyi geçirdiler.
Yorgun yolcular, erkenden yataklarda. Halime, yine bir rü'yâ görüyor: Baş ucunda yeşil
bir ağaç. dalları ile O'nu gölgeliyor. Ağacın ortasından ikinci bir ağaç uzuyor; bol meyveli bir
hurma bu. Benî Sa'd kızları Halime'nin etrafında pervâne olmuş dönüyor ve bir taraftan da
tatlı tebessümlerle O'na iltifatlar yağdırıyorlar.
- Sen bizim melîkemizsin, sen bizim sultanımızsın.
İkinci ağaçtan bir hurma tanesi yanına düşer. Hurmayı alıp yiyen Halime, ondaki lezzeti
efendimizi emzirinceye kadar, damağında duymaya devam edecektir.
Rü'yâyı kimseye açmaz. Belli ki bir şeyler olacak, bir şeyler yaşanacak. Meçhul sesler,
yalnız O'nun gözüne görünen insanlar, tadı uyanıkken de devam eden rü'yâlar!.. Bu sebeple
rü'yâsını açıklamaz; herşeyi seyrine bırakır.
"Bir yeğeniniz oldu"
Ertesi sabah bir pazartesi. Yine yola koyuldular. Az sonra, Mekke, kerpiç evleri ile yavaş
yavaş ufuktan yükselmeye başladı.