1996 Senesi "Bugünkü Sohbet" Yazıları - Mehmet Oruç

3- Ölüsünü sıkıntıya sokmuş olur.
Ancak o ağlamak ki, elinde olmadan yürek yanmasından ötürü gözlerinden yaş yürüyüp
akarsa, bu ağlamak bir zarar vermez. Çünkü bu şekilde ağlamak, kişinin ihtiyarında olmayan
ve yemek, uyumak gibi insanın tabiatından gelen bir şeydir. Bunun için böyle ağlamak günâh
değildir. Hattâ Resûl aleyhisselâm, oğlu hazret-i İbrâhim dünyadan göçtüğü zaman elinde
olmadan sessizce ağladı. Bunun üzerine;
- Siz de mi ağlıyorsunuz, yâ Resûlallah? Hâlbuki sen bizi, ağlamaktan nehyederdin, diye
suâl edenlere cevap verip buyurdu ki:
- Bilmez misiniz ki, Allah, gözü yaşlı ve gönlü üzüntülü hiç kimseye azâb etmez.
Ancak şu sebeple azâb eder, diyerek mübârek dillerini işâret ettiler. Ya'nî azâba
müstehak olmak, diliyle "Ah, vah" gibi nidâlar çıkararak ve yüksek sesle bağıra çağıra
söylenerek ağlamaktır. Aynı zamanda ölünün arkasından meziyetlerini sayıp dökmek, şiir
okur gibi ağlamaktır. Ağıt yakmaktır.
Yüzünde nûr parlardı 19 HAZİRAN 1996
En mühim ve zor meseleler ona sorulurdu. İhtilaflı bir şey hakkında ona mürâcaat
edilmeden hüküm verilmezdi. İlim kitapları üzerine kendi güzel yazısıyla öyle
açıklamalar kordu ki, böylece en zor meseleler kolaylıkla anlaşılırdı.
Şam'da yetişen âlimlerin en büyüklerinden ve velîlerinden biri de İbni Âbidîn hazretleridir.
İbni Âbidîn, küçük yaşta Kur'ân-ı kerîmi ezberledi. Bir müddet babası ile birlikte ticâretle
meşgûl oldu. Bu sırada bir taraftan da Kur'ân-ı kerîmi okumaya devam ediyordu.
Bir gün dükkânlarının önünde Kur'ân-ı kerîm okurken, oradan geçen biri; "Burada bu
şekilde Kur'ân-ı kerîm okuman uygun değildir. Hem de okumanı düzelt!" dedi.
Bunun üzerine babasından izin alarak, o zaman Şam'daki meşhûr kırâat âlimlerinden Şeyhül-Kurrâ
Saîdül-Hamevî'ye gitti.
Ondan tecvîd ilmini öğrendi. Daha on yedi yaşındayken, fıkıh kitapları üzerine hâşiye ve
şerhlerde açıklama ve îzâhlar yaptı. Kıymetli eserler yazmaya başladı.
Hadîs ilminde de, Şam'da bulunan âlimlerden icâzet, diploma aldı. İlimde o kadar yükseldi
ki, daha hocaları hayattayken büyük bir şöhrete kavuştu.
Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî
İbni Âbidîn, zâhir ilimlerini öğrendikten sonra, kelâm ve tasavvuf ilimlerini de zamanın
en büyük âlimi ve tasavvuf ehli, Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî'den öğrendi. Onun sohbeti ile
şereflenerek kemâle geldi. İbni Âbidîn'in ilimdeki üstün derecesini oğlu Alâeddîn Muhammed
şöyle anlatır:
"Babam uzun boylu, heybetli ve vakârlı idi. Yüzünde nûr parlardı. Vaktini, devamlı ilim
öğrenmek ve talebe yetiştirmekle, ibâdet ve tâatla geçirirdi. Geceleri devamlı kitap yazar, az
uyurdu. Gündüzleri ders okutur ve sorulan sorulara cevap (fetvâ) verirdi.
Ramazanda her gece hatim okur ve gözyaşı dökerdi. İnsanlara faydalı olmak husûsunda
çok titiz davranır, hiç abdestsiz durmaz ve vaktini boşa geçirmezdi."
İbni Âbidîn hazretlerinin dîne uymaktaki hâlleri meşhûrdur. Harâm, mekrûh ve
şüphelilerden kesinlikle uzak durur, mübâhları çok az kullanır, ibâdetlerinde sünnetlere,
müstehablara, edeplere uymakta son derece titiz davranırdı.
Beş vakit namazda, tehiyyâtı okurken, Resûlullah efendimizi baş gözü ile görürdü.
Göremediği zaman o namazı yeniden kılardı.
Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî'nin kıymetli talebelerinden olan İbni Âbidîn, ondan ders aldığı
sıralarda, bir gece rü'yâda Resûlullah efendimizin üçüncü halîfesi hazret-i Osman'ın vefât
ettiğini ve Câmi-i Emevî'de namazını kendisinin kıldırdığını gördü. Sabahleyin derse gidip
Mevlânâ Hâlid-i Bağdâdî hazretlerine bu rü'yâyı olduğu gibi anlatınca, o da:
- Senin rü'yânın ta'bîri, Allahü teâlâ bilir ki şöyledir: