1996 Senesi "Bugünkü Sohbet" Yazıları - Mehmet Oruç

ise, zâten Allahü teâlâdan başka kimseye muhtâç olmazlardı. İstanbul'da herkes huzûr
içerisinde idi.
Papazlar, bütün bunları gezip gördükten sonra, birkaç gün dinlenip düşündüler, izin isteyip
pâdişâhın huzûruna çıktılar. Gördüklerini bir bir arz edip;
"Bu millet ve devlet, böyle giderse, kıyâmete kadar devâm eder" dediler. "Böyle bir
ahlâk ve yaşayışa sâhip olan insanların dîni, elbette Allahü teâlânın hak dînidir" deyip,
Kelime-i şehâdet getirip müslüman olmakla şereflendiler.
Fâtih Sultan Mehmed Hân'ın adâlete ve adâlet adamı olan kâdılara verdiği önem,
kitaplarda geniş olarak anlatılmaktadır.
Rumeli beylerbeyi olan Dâvûd Paşa, yaptığı bir işten dolayı Edirne kâdısına şikâyet edilir.
Kâdı efendi de, Dâvûd Paşa'ya adam gönderip, yapmakta olduğu o işten vazgeçmesi
husûsundaki hükmünü bildirir. Dâvûd Paşa, hiç aldırış etmez. Kâdı efendi, bizzat kendisi
Dâvûd Paşa'ya gider, o işten vazgeçmesini ihtâr eder. Aralarında tartışma çıkınca, Dâvûd
Paşa, kâdı efendiye birkaç defa vurur.
Padişaha arz edildi...
Durum, Fâtih Sultan Mehmed Hân'a arz edilince, "Dînimizin hizmetçisi olan kâdıyı
döven, dîni tahkîr etmiş olur. O hâlde, onun katli gerekebilir, muhakeme edilsin" emrini verir.
Paşalar, beyler, kim varsa Dâvûd Paşa'ya şefâ'atçı olurlar.
Pâdişâh vazgeçmez. Sonunda gidip Kazasker Vildân Efendi'yi bulurlar. Durumu söyleyip
fetvâ isterler. Kazasker Vildân Efendi:
"Eğer ki, kâdı efendiyi kâdılık makâmında dövse idi, cezâsı ağır olurdu. Amma, kâdı
efendi yerinden kalkıp, Dâvûd Paşa'nın mekânına gitmiş, ta'zir edilmesi lâzım" diye
fetvâ verir.
Fâtih Sultan Mehmed Hân da, Dâvûd Paşa'yı bizzat kendisi değnekle döver. Bu
hâdiseden sonra, Dâvûd Paşa tam dört ay yataktan kalkamadı. Dâvûd Paşa, tevbe edip pişmân
oldu. Allahü teâlânın emir ve yasaklarına riâyette kusûr etmiyeceğine söz verdi.
O günden sonra pâdişâhla aralarında yakınlık peydâ olup, vezîrlik pâyesine kadar yükseldi.
İkinci Bâyezîd Hân zamanında da vezîr-i a'zam oldu.
"Emîrlik, kıyâmette pişmanlıktır." 3 HAZİRAN 1996
İnsanın nefsine hâkim olup, Allahü teâlânın emir ve yasaklarına uyması, bin senelik
nâfile ibâdetten iyidir. Peygamber efendimiz hadîs-i şerîfte de, "Emîrlik, kıyâmette
pişmanlıktır" buyurdu.
Fudayl bin Iyâd hazretleri, eski hâllerinden tevbe edip tasavvuf yoluna girdikten sonra
yüksek derecelere yükseldi. Duâları makbûl, tam tevekkül sâhibi bir zât oldu.
Zamanın sultanı birgün yakınlarına dedi ki:
- Bu şâşâlı hayattan çok sıkıldım. Beni, kalbimi bu sıkıntıdan kurtaracak, huzûra
kavuşturacak birinin yanına götürün!
Vezir, sultanı alıp, bir âlimin yanına götürdü.
Kapısını çaldıklarında o kimse sordu:
- Kimsiniz?
- Sultanımız, sizinle sohbet etmeye geldi, kapıyı açar mısınız?
Adam telâşla kapıyı açtı. Sultana yaranmak için:
- Niçin haber vermediniz. Haber verseydiniz, sultanımızı buraya kadar yormazdım. Ben
saraya gelirdim, dedi.
Bana Allah dostu lâzım
Bu durumu gören sultan:
- Benim aradığım kimse böyle birisi değil, beni başka yere götürün! Bana Allah dostu
lâzım, dedi.
Vezir, sultanı bu defa da Fudayl bin Iyâd hazretlerine götürdü. Kapıyı çaldılar.