1996 Senesi "Bugünkü Sohbet" Yazıları - Mehmet Oruç

Böylece, kimse kimsenin hakkını yemiyor, kimseyi kırmıyor, kul hakkıyla Mevlânın
huzûruna çıkmak istemiyordu. Ya'nî herkes, son nefesini kurtarmak, îmânlı ve günâhsız
olarak huzûr-u ilâhîye çıkabilmek için çırpınıyordu.
Papazlar şaşkına döndü
Papazlar, bütün bunları görüp, müşâhede ettiler. Bütün bu hâdiselerden dolayı şaşkınlığa
düştüler. Kaç şehir dolaştıkları hâlde, bir mahkemeye tesâdüf edemediler. Her kasabada kâdı
var, fakat da'vâ yoktu. Hırsızlık yok, kâtillik yok, nâmussuzluk yok, eşkıyâlık ve
dolandırıcılık yok, kötülük yoktu. Birkaç ay dolaştıktan sonra, şehrin birinde bir mahkemenin
olacağını haber alıp, oraya koşuştular.
"En sonunda Osmanlının aksak yönünü yakalıyacağız" dediler. Zihinlerinde da'vâcıya
ve da'vâlıya bir sürü suçlar yüklediler. Mahkeme kuruldu. Papazlar da, dinleyici olarak içeri
girdiler. Da'vâlı ve da'vâcı geldi. Kâdı yerine geçip mes'eleyi dinledi. Adamlardan biri anlattı:
"Efendim, bendeniz bu din kardeşimin tarlasını arzu ettiği fiyat üzerinden satın aldım.
Birkaç sene ekip kaldırdım. Fakat bu sene çift sürerken, sabanımın demirine birşey takıldı.
Kazıp çıkardım. İçi altın dolu bir küptü. Küpü götürüp, daha önce tarlayı satın aldığım bu
kardeşime vermek istedim.O kabûl etmedi.
(Devamı yarın)
Cemiyetler adâletle ayakta kalabilirler 1 HAZİRAN 1996
Ben tarlamı, altı ve üstüyle birlikte sattım. Onun ekip kaldırdığında bir hakkım
olmadığı gibi, toprağın altında da bir hakkım olamaz. Senelerdir ben o tarlayı sürerim,
benim nasîbim olsaydı ben bulurdum.
Üç papaz, altın küpünün kimin olacağına dâir mahkemeyi ibretle seyrediyorlardı. Tarlanın
yeni sâhibi, tarladan çıkarttığı altın küpünü eski sahibine vermek istiyor; eski sâhibi ise,
- Ben tarlayı, altı ve üstüyle sattım, diyor küpü kabûl etmiyordu. Tarlanın yeni sâhibi ise,
- Hâlbuki o, toprağın altında küpün varlığından haberdar olsaydı, bana orayı
satmazdı, diyordu.
Kâdı efendi tarlanın eski sâhibine söz verdi. O da;
- Efendim, durum kardeşimin anlattığı gibi vâki oldu. Ancak, bendeniz ona, o tarlayı,
altı ve üstüyle birlikte sattım. Onun ekip kaldırdığında bir hakkım olmadığı gibi,
toprağın altında da bir hakkım olamaz. Senelerdir ben o tarlayı sürerim, benim nasîbim
olsaydı ben bulurdum, dedi.
Kâdı çâreyi buldu
Papazların hayretle dinledikleri bu sözler, kâdı için hiç de acâyib gelmiyordu. Çünkü,
İslâmiyeti hakkıyla yaşıyan bir İslâm toplumunda böyle işler, olmayacak şeyler değildi. Kâdı
efendi, bu iki mübârek müslüman arasında hüküm vermekte güçlük çekmedi.
Sorup soruşturdu. Birinin temiz ve sâliha bir kızı, diğerinin de sâlih bir oğlu vardı. Küpte
bulunan altını onlara düğün masrafı ve çeyiz olarak kabûl edip, nikâhlarını kıydı. Tarlayı
satan ve satın alan bu işten memnun olup, kâdı efendiye duâlar ederek evlerinin yolunu
tuttular. Papazlar da şaşkınlıktan ne yapacaklarını bilemez bir hâlde oradan ayrıldılar.
Papazlar, seyahatlerine devâm ettiler. İşinde gücünde çalışıp, kimseye yük olmamak, değil
nâmerde, dosta dahî muhtâç olmamak, Allahü teâlâdan başkasına el açmamak için uğraşan
müslümanların oturduğu, temiz ve güzel şehirleri gezip dolaştılar. Yine birgün, bir
mahkemeye şâhid oldular. Kâdı efendi, da'vâcıya söz verdi. O da mes'eleyi şöyle anlattı:
"Bir hafta önce bu kardeşimden bir at satın aldım. Evime götürüp bakımını yaptım. Ancak
birkaç gün sonra at rahatsızlandı. Atın daha önceden hasta olması mümkün olabileceği gibi,
ben aldıktan sonra da hastalanması mümkün idi. Atı satın aldığım arkadaşa birşey diyemedim.
Gelip durumu size arzedeyim ki, aramızı bulasınız diye düşündüm. Ancak o gün sizi
bulamadım. Siz şehir dışına gitmiştiniz. Siz geri gelmeden de at öldü. Hükmünüzü talep
ederim.