Bîra qederê - Nefel

6Celadet ji xeweke giran hiþyar dibe. Ber destê sibê ye, dinya nû ronî
dibe. Celadet ko bi kincên xwe yên eskerî razaye, hêdî hêdî xwe
dilivîne û li dora xwe dinihêre. Li odê, ji wî pê ve, kes nemaye. Roja
eskerî û þer, ji bo esker û seraskeran, ji zû ve ye ko dest pê kiriye. Ji derve
dengin tên. Welê dixuye ko zabit û seraskerên ordiya Osmanî xwe didin
hev û haziriya roja nû dikin.
Roja nû... ko Ruhistîn wê çend hezar eskeran bide ber xwe û bibe?..
Gava Celadet radibe ser piyan û destemala xwe ya dirêj davêje ser milê
xwe û ber bi derî de dere, ew, bi deng, weha difikire. Gelo qûtê Ruhistîn
ê wê rojê dê çiqas be? Belê, qût ne tiþtekî din... Lê êdî Celadet jî hînî vê
jiyanê bûye. Ew jî êdî bi aramî li mirî û birîndaran dinihêre, bi aramî
behsa mirinê dike. Gava nûçeyên mirin û kuþtinê tên, ew, hew mîna
berê, li ber wan dikeve.
Celadet deriyê mezela eskerî vedike û derdikeve der. Bi qasî bîstekê, ew
li ber derî radiweste, dest û milên xwe diguviþîne. Textê wî yê razanê, mîna
teht hiþk û sert e. Ew carina, bi qewlê fransizan »gymnastique« dike, lê
ew zêde nikare xwe bilivîne, bilebitîne. Kar û þixulên wî her li garnîzona
navendê ye. Tevî ko ew gelekî bala xwe dide xwarina xwe, ew qelew dibe.
Ew hinekî li dora xwe dinihêre. Hewþa garnîzonê gelek fireh e. Garnîzon
mîna keleheke biçûk hatiye lêkirin. Li ser dîwaran cîhên nobedaran
hene, deriyê mezin ê garnîzonê ji hesin e. Hinekî ji mezelên zabitan bi
dûr, bîreke mezin li hewþê heye. Di destpêka þer de, eskeran ew bîr vedaye.
Bîr bûye navenda garnîzonê; ava vexwarinê ji bîrê tê kiþandin, esker
li kêleka wê kincên xwe yên tijî kêç û sipî diþon, zabitên mezin ên
kuþtî li wir tên þuþtin û kefenkirin, danê sibê û êvaran, zabit li kêleka wê
dicivin û sohbeta rojê dikin. Bîr bûye bîra qederê ya enî û qada þer.
Celadet, bi gavên giran, ber bi bîrê dere da ko dest û rûyê xwe biþo. Li
aliyê din ê bîrê, çend zabit li pê, paþiya wan li Celadet, bi dengekî berz,
sohbet dikin. Ew Celadet nabînin. Celadet radihêje dewla ber devê bîrê
da ko ji bîrê avê bikiþîne. Lê dewl tijî av e, yekî av kiþandiye û welê hîþtiye.
»Bextê çê«, Celadet bi ken dibêje, li ser totikan rûdine û dest û rûyê xwe
diþo. Kêliyekê, bi herdu destan, ew bi ava sar rûyê xwe diþo. Ava sar
hinekî wî zînde dike û xewa li ser çavên wî davêje. Serþoka mala wan a
Kiziltoprakê û ew demên rengîn ên serþokê tên bîra wî. Niha? Niha ew
çiqas ji wir, ji wan bi dûr ketiye!.. Ew ê bikaribe, dîsan, xwe bi wir û bi
wan deman bigihîne?
Celadet bi hêdîka radibe ser piyan, bi destemala dirêj dest û rûyê xwe
94• BÎRA QEDERÊ E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM