Bîra qederê - Nefel

min vekiribûn. Heþê min ji serê min çûbû. Evînê li min û mêjiyê min guhdarî
nedikir. Dilê min bûbû hespekî rewan û di deþta evînê de serî girtibû
û diçû. Ez bûbûm evîndarê keçikeke... belê, keçikeke çawan? Û kî? Eger ez
bibêjim ko ew keçikeke tirk bû, na ne welê bû, kurd bû, na. Ne tirk bû, ev jî
na. Bavê wê Alî Siud misilmanekî arnawidên Kosowayê bû. Diya wê boþnakeke
Bosna Hersekê bû ko li Stembolê hatibû dinê. Bavê Cananê li
þeremîniya Stembolê memurekî mezin bû. Ew merivekî ehlîkêf, medenî, ji
siyasetê dûr, merivê her dem û heyamê bû. Diya wê jî jinekek di halê xwe
de, hebûn û nebûna wê nediyar, bêdeng bû. Cananê li Modayê, li sultaniyeke
fransizî dixwend. Xwendegeh leylî bû, Canan dikaribû bi þev jî li
wir bima. Lê li dewsa xwendegehê, gelek þevan ew li wê oda me ya fireh,
bi stranên fransizî, serê wê, li ser sînga min, radiza.
Ez, neviyê Mîr Bedirxan, lawê welatê Kurdistanê, bûbûm evîndarê
Cananê, keçikek ji war û diyarên xerîb, ji aliyê din ê tixûba Osmanî,
Ewrûpayê. Ez pê re digihîþtim kata herî bilind a mesûdî, serfirazî, kêfxweþî
û hezkirinê. Bedena min pê re digihîþt kata herî kûr a coþ û heyecanê. Lê
haya min hê ji bayê felekê û lîstikên dewr û dema kambax nîn bû...
Lê, heçî ode û bexçe bû, te dîsan tiþtekî ji bîr kir; bîra li bexçê. Ew bîr
muhîm bû. Gava bîhna beden û xwîdanê bi ser me û odê de diket, ez
derdiketim bexçê, min ji bîrê çend satil av dikiþand û me bedenên xwe pê
hemamiþk dikir. Bîrê û çêyiyên bîrê ji bîr meke...
Herdu beden dibin bedenek, ew di nav bêdengiyeke germ de, dîsan,
dikevin nav hevûdu. Celadet, ji jor ve, bi çavan, pê re dipeyive; le tempe
d-amure, de la fatalîté... toujours, toujours... Canan, ji binî ve, bi reh û
demarên rakiþiyayî yên gewriyê, serê xwe hinekî radike û bi çavan bersîv
didiyê; oui, oui... Belê, belê...
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BÎRA QEDERÊ • 81