Bîra qederê - Nefel

erdan geriyam. Bi roj û þevan, hefte û mehan, ez li gund, li ser erdan mam.
Welê, bi vî awahî, ez dikarim bibêjim ko ez hînî karê xwe yê nû bûm.
Me tovên herî baþ ên pembû hilçandin; Akala, G. Herbaceum a Linné. Ev
tov zexm, qaîm û bi bereket bû, jê baþ ber dihat hilanîn, ew ne bi tenê li
erdên avî, lê li erdên bi kîlte û navçeyên hênik jî dihat. Berî ko em tov bikin,
me erdên xwe, baþ, cot kirin, giyajeng jêkirin, me erd hazir kirin. Meha
adara 1951-an, ji hefta diduyan heta dawiya mehê, me tov çandin. Ji ber
bextê çê, wê zivistanê dinya ne hiþk bû. Baran hebû û bîhna nermahiyeke
xweþ ji erdan difûriya. Hewa tu carê neket binî 10ð... Û piþtî sê çar heftan,
þitilên pembûyan, hêdî hêdî serî rakirin. Jîn bi wan tovên ko me çandibûn,
ketibûn, li her aliyê zeviyan zîl didan. Ez di nav zeviyan de, bi kêfxweþî, digeriyam.
Þitilên zirav, dirêj û narîn mezin dibûn; deh cm, panzde, bîst, sî,
çil, þest, heftê... Pembûyan mîna zarokekî qam didan. Barana mehên adar,
nîsan û gulanê gelekî alîkarî kir. Dinya jî, pir xweþ û bi dûzan, roj bi roj germ
dibû. Þax û çiqil jî derketibûn û di rojên pêþîn ên tîrmehê de pelan jî dest
pê kir û biþkovîn. Di nav çend rojan de, ji niþkekê ve, zevî, seranser, bûn
kesk. Xwedayo ew çi xweþî bû! Dîlana rengê kesk bû...
Lê tiþtekî, hinekî, bîhna min teng dikir; ji hezîranê heta navenda tîrmehê
hîç baran nehat. Heke hinekî baran bihata, rewþ ê hîn çêtir bûya. Lê dinya
pir germ, vekirî û zelal bû. Baran û av diviya. Mehên tîrmeh û tebaxê,
mehên herî girîng ên pembûyan bûn. Wan serav û avdan diviya. Heke av
hebûya, me dê bikaribûya ji her darê kêmanî bîst qepûþk hilda. Heke bextê
çê dewam bikira, me dê heta sî qepûþkan jî hilda. Niha, bê av, me
dikarîbû di hektarekê de sedûheyþtê–dused kîlo pembû rabikira, lê heke
av hebûya hejmar ê derketa pencsed–þeþsed kîloyan. Tu dizanî, bav û
kalan gotiye; ken ji dilê geþ, baran ji ewrê reþ tê. Wê meha tîrmehê, herdu
jî, gelekî, ji min û ji zeviyan bi dûr bûn.
Loma me dest bi kolana bîrê kir. Bi lez û bez. Zûtirîn wext, me av diviya.
Jixwe erd avî bû, me bîr veda û bi hêsanî av peyda kir. Lê me diviya ew bi
zeviyan jî bigihanda. Loma me co vedan, erq çêkirin, makîne û motor anîn
û bi bîrê ve kirin. Bîra me ya arteziyenê temam bû. Makîne û motorên me
pir bi quwet bûn. Gelekî perê me çûbû, lê me þixul jî serast kiribû. Lez û
beza me Rûþen tirsandibû. Loma jî wê navê bîra me ya nû kiribû »bîra qederê...«
Ma kê dizanîbû ko ew ê, bi rastî, bibûya bîra qederê!
Kêmaniyeke bîrê mabû; me diwar qaîm nekiribûn û gava me av berda,
bîr dikarîbû, her gav, hilbiweþiya. Hosteyê ko dê dîwar qaîm bikirina,
nexweþ ketibû û nikarîbû bihata. Wext jî li me pir teng bûbû. Ya me dê av
290• BÎRA QEDERÊ E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM