Bîra qederê - Nefel

û esebiyetê, hê jî, ji xweþî û esaleta xwe tu tiþt winda nekiriye. Rû hê jî mîna
rûyekî ji dem û dewrên Yewnanên Antîk, yan jî ji ya keysarên farisan
e. Çav mîna du lib komirên reþ, du libên tiriyê reþ in, mîna du perçe lûlû
ne. Rîh êdî spî bûye, lê ew esalet û xweþiya rûyê Celadet Begê hîn xweþtir
dike.
– Tu dizanî, min ê rûpelên romanê bi çi bineqiþanda?.. Bi evîn û
hêviyê. Bi van herdu cêwikan. Celebên evînê dê, mîna neqþên Mîr
Þerfxanê Bêdlîsî, rûpel spehîtir bikirana. L-amour fatale, l-amour
douze... Hêvî, xwiþka evînê, dê ji rûpelan binihêriya. Û min ê ev yeka
hanê bi hevaltiya musîkê bikira. Bilûr, ew dengê wê yê yekta, dê hevaltî li
min bikira. Bilûra min, Dengê xwe berde!.. Dinya, Mîna zarokekî berþîr,
Ket dergûþa xwe; Dengê xwe berde bilûra min, Û jê re bilorîne, Xema wê
birevîne! Bilûra min tu yî... Û Mahler, Gustav Mahler... min ê hevaltiya
musîka Mahler ji bîr nekira, Langsam, schleppend; im Anfang sehr
gemächlich. Kräftig bewegt, doch nicht zu schnell...
Roniya çirê Celadet Beg eciz dike. Ew rûyê xwe ji aliyê Rûþen Xanimê
badide û çavên xwe digire. Sînga wî ya ko tijî pirçên spî ye, hêdî hêdî, bi
nefesê, radibe. Rehên qirik û gewriyê, mîna ko derketibin derve, reþ
dikin. Bedena wî westiyayî ye. Mêjî kal bûye. Demeke dirêj ew, çavgirtî,
difikire, mîna ko ew ji wir çûbe dereke din... Rûþen Xanim jî, bi tenê, bêdeng,
lê dinihêre. Piþtî bîskeke dirêj, gava þev êdî baþ diqulipe ser rojeke
nû, ew çavê xwe, giran giran, vedike. Niha jî, ji dengê strana tirkî pê ve,
bêdengî, bi tenê bêdengî heye. Rûþen Xanim dixwaze bikene, lê ken li ser
rûyê wê nîvçe dimîne; mîna ko mirin hatibe û li kêleka wan rûniþtibe...
Rêzên þiîrekê, tevî ko ew di hêlekana xewa xem û xeyalan de dere û tê, tên
bîra Celadet Beg. Ew, dîsan, bi dengekî pir nizm, dest bi gotinê, gotina
rêzên þiîra »Le poete mourant«« ya Lamartine, dike; »Ah Ruþen...
Dotmamê... Sîha mirinê bi ser serê min de tê; Saeta min a dawîn lêdide;
Mirinê nêzîkî li min kiriye; Xuya ye, ez ê bibim mêvanê ax û qebrê; Ma
ez çi bikim?..«
Bi dû van çend rêzan re, ew li zarokên xwe, Sînemxan û Cemþîd
dipirse, hinekî xwe dilivîne, li rûyê Rûþen Xanimê dinihêre û weha dibêje;
»Ew pir delal û jîr in, bi saya te...« Paþê, hêdî hêdî, gotina wî dîsan tê
ser nivîsîna romanê.
– Hevaltî û bervajiyê wê, îxanet wê tê de hebûna. Bira û xweh, ap û birarzî,
xal û xwarzî dê tê de hebûna. Têkoþîn û þoreþgerî, xwestek û hesret,
deng û pejn, ken û girî, tahm û xwîdan û bîhna kaxiz û çapxanê dê tê de
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BÎRA QEDERÊ • 285