Bîra qederê - Nefel

jiyane, her tiþt jê bi dûr ketiye, perdeyeke reþ a windabûn û bîrbûnê di
navbera wî û jiyana wî de hatiye rakêþandin. Mîna ko Celadet Beg, niha,
di nav xewnekê de dijî.
Ew ji qedeha xwe jî çend qultan vedixwe û gotinên xwe yên dawîn ko
bi hezar zehmetî tên heþê wî, bi hêdîka, bi nestnivîsa xwe ya xwar ko hê jî
spehî ye, dinivîse; »...Ez welê bawer dikim ko ez bi wezîfeyên xwe, ji bo
milet û welatê xwe, bi awayekî baþ û heye ko hîn çêtir jî, rabûm... û niha
divê ji bo mala xwe jî tiþtekî bikim...«
Ji aliyekî ve, gotina te rast e. Ew þeva ko tu niha vedibêjî, bi rastî jî, þeveke
gelekî taybetî bû. Ez di nav xewneke kûr de diçûm û dihatim. Rast e, min
ew name nîvê þevê nivîsî. Heye ko saet jî li dora diduyan bû. Lê belê, berî
namê, ez derketim der û çûm bajêr. Heye ko te jî bi vê yekê nizanîbû?.. Wê
þevê min du tiþtên nû kirin; bi tenê derketim derve û gava ez derketim,
min qirawat girêneda. Min qedeha calvadosê qedand, berik bir devê demançê,
ew girêda, tevî ko pir germ bû, çakêtê xwe li xwe kir û ez derketim.
Em, ez û þev, nasên hev bûn. Di wê germahiya þevê de, ez ji taxa Muhacirîn
daketim sûka Salihiyê. Þevê perda xwe kiþandibû ser bajêr. Bajar diniviya.
Hin çirayên qels, li vir, li wir, dixuyan. Lê þev ronî bû, stêrkên ko hevaltiya
min dikirin, ronahî direþandin ser bajarê kevnar. Li ber hin avahiyên mezin
pasevanên çekdar hebûn. Hin zabît, bi lez, diçûn. Hin serxweþ, bi hêdîka,
xwe dilivandin. Ji þeva bêdeng a germ jî dixuya ko bajar di bin hukmê eskeran
de bû. Lê ez xerîb bûm, tevî salên min ên dirêj ên bajêr, ez hê jî derketiyekî
bûm. Min hê jî li welatekî ne welatiyek hebû, ne jî pasaportek. Min
silav da wan û di ber dûkanên Salihiyê re borîm. Çi karê min bi wan ketibû?
Xerîb diviya di riya xwe de biçûya! Carina ji hin derên dûr hin deng dihatin.
Qîrîn? Gazîn? Bang? Olana þehwetê? Ma kê dizanîbû! Þev bû, di pêsîra xwe
de bi hezaran dizî û sir vediþartin... Ez heta meydanê çûm. Bi qasî kêliyekê,
min xwe da ber dîwarê xaniyekî û li meydanê nihêrî. Çendîn rojên min li
wir derbas bûbûn, min çendîn kes li doraliyên wê dîtibûn, çendîn caran dil
ê min, li wir, bi heyecan, coþ û keserên bûyeran, tiþtan, hilavêtibû... Lê dil
niha kal bûbû. Li meydanê, careke din, ez bi vê yekê hesiyam.
Paþê jî, paþê jî ez dîsan hilkiþiyam jor, nik kalikê xwe. Mîr Bedirxan li goristana
bêdeng, di nav qebra xwe de, mîna her carê, li hêviya min bû. Dapîra
min Rûþen ko ji mêj ve ye, ne te qal kir, ne jî min, li kêleka Mîr Bedirxan, tevî
ko gora wê ne diyar bû, veþartî bû. Min, dîsan, herwekî ko tu û xwendevanên
romanê pê dizanin, dest bi gotinê kir û bi bapîrê xwe re peyivîm. Lê
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BÎRA QEDERÊ • 281