Bîra qederê - Nefel

westiyayî û bedena kal, bi dûr ketibûn.
Li gund, halê min ne xirab bû. Gundiyên Husên Beg qedrê min digirtin.
Cîh û mala min hebû. Gund, çandinî û pembû jî li jîna min a peregende
zêde bûbû. Lê min bêriya zariyan dikir.
– Berxa bavo, tu niviyayî? Celadet Beg li ber deriyê Sînemê radiweste û
dibêje.
– Na bavo, Sînem ji hundir dibêje, bavo were, binêre ka ez çi dixwînim.
Celadet Beg derî vedike, bi ken, dikeve hundir û dere li ser kursiye ko
li kêleka textê razanê yê Sînemê ye, rûdine û ji Sînemê dipirse,
– Tu çi dixwînî keça min?
– Ez defterên ko te ji bo min û Cemo nivîsîne dixwînim.
– Min ew defter ji bo van rojên ko hûn bikaribin bixwînin, nivîsîn,
keça min, Celadet Beg, bi ken, dibêje. De ka ji bavê xwe re bixwîne, ka
bavê te çi nivisiye...
Sînem, hinekî din, serê xwe ber bi çirê dike û rûpela vekirî ya defterê
dixwîne; »Kurê min, keça min!.. Carinan ji we re hin tiþtan dibêjim. Hûn
bi wan bendewar dibin. Ew bi kêrî we tê. Hûn hineka ji bîr dikin,
hinekên din di bîra we de dimînin. Lê heke min ew ji we re nivîsandin û
xistin deftera we, hûn tu car ji bîr nakin...«
Sînem serê xwe ji defterê radike û bi çavên pirsdar, li bavê xwe dinihêre.
– Çi bû keça min? Çima tu sekinî? ew jê dipirse.
– Bavo, ew, bi hêdîka dibêje, heke tu eciz nebî, ez dixwazim tiþtekî
bipirsim...
– Bipirse keça min, çima ez ê eciz bim.
– Bavo, min li rûpelên nû yên van rojên dawîn jî nihêrîn...
– Herê?
– Di van rûpelên nû yên defterê de, tu hertim behsa mirin, þîn û taziyê
dikî... Çima?
Celadet Beg dikene û bi qasî çendekê bêdeng dimîne. Ew nizane çi
bibêje.
– Heke tu rastiyê bixwazî, ez jî nizanim ka çima ez welê dinivîsim. Lê
tu dizanî, bawerî bi mirin û melayka mirinê nabe. Ew ji niþkekê ve tên.
Armanca min bi wan rêzan, heye ku, ev be; heke sî û hilma mirinê bi ser
mala me de girt, þîn û taziya mala me divê li gora edet û ûsilên mîran be,
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BÎRA QEDERÊ • 279