Bîra qederê - Nefel

peyivibû. Wê û Rûþenê hevûdu nas nedikirin, hevûdu nedîtibûn. Rûþenê,
bi carekê, xwe dabû hev û bi rê ketibû, çûbû û ew li Bêrûdê dîtibû. Paþê jî
ew dîsan vegeriyabû. Bi rojan, ez li gund dimam. Gava ez vegeriyam û
Rûþenê xebera hatina Mezo da min û got ko ew hê li Bêrûdê ye, ez gelekî
eciz bûm. Çima wê ew neanîbû? Paþê mi fahm kir, çima. Ez kal bûbûm, esebiyetê
ez xistibûm. Nemaze piþtî þikesta Komara Mahabadê ya kurdî, xewa
þevan li min heram bûbû. Û çaxa bi qasî kêliyekê xew biketa çavê min
jî, ez ji xewê vediciniqîm û hiþyar dibûm. Eger min xweha xwe, ji niþkekê
ve, li hember xwe bidîta, heye ko tiþtekî bi min biqewimiya. Rûþen û Mezo
weha fikirîbûn.
Ma hewce ye ko ez hîsên xwe yên dîtina piþtî bîst û çar salan, niha,
bibêjim? Wê, bi girîn, xwe avêt hembêza min. Ew li min piçikiya û rû, rîh,
gum, çav û eniya min ramûsî. Ne ji min, ne ji wê deng derdiket. Ew digiriya...
Ji çavên min jî çend hêstir gêr bûn... Paþê, hêdî hêdî, em dîsan hînî
hev bûn. Mezo, dîsan, eynî Mezo bû; þên, bi henek, zimanxweþ, dengbedew
û bihîstiyar. Lê neçarî li dora wê bû jî. Jînê li wê jî xayintî kiribû. Dengê
wê, xwendin û perwerdeyiya wê nema bi kêrî tiþtekî dihat. Wê li Stembolê
atolyeke terzîtiyê vekiribû û cil û bergên jinan didirû. Xweha min a bîrbir ji
Rûþen, Huseyma û Sînemê re jî kinc dabûn dirûn û anîbûn.
Li pey kena wê ya hertim endîþeyeke diyar hebû. Qermîçokan li ser rûyê
wê jî rê vekiribûn. Herçiqas ne mîna min porspî bûya jî, tayên spî porê wê
jî vegirtibûn. Xweha min a ko mîna þitilan bû, gelekî qelew û fireh bûbû,
rûyê wê gilovertir bûbû, di bin çavên wê de kîsikên biçûk hatibûn pê... Jîn
bêþop derbas nedibû. Tevî vê, tevî ew qeda û belayên ko bi serê me de
hatibûn, em hê jî mêvanê jînê bûn!.. Mezo jî, mîna min, ji araqê hez dikir.
Gava Rûþen, zarok û mêrê wê ko yekî nenas bû, diçûn û radizan, min û wê
dest bi sohbeta xwe dikir. Min dipirsî, wê digot. Mam û met, nas û xizm,
kes û þexs, cîh û war, reng û tahm, mal û tax, cade û kolan, deng û pejn, yek
bi yek, dihatin û dibûn mêvanên sohbetên me. Çaxa serê me hinekî xweþ
dibû, wê ji min dipirsî, »Abî, ez wan stranên ko te jê hez dikirin, bibêjim?..«
Min ê çawan bigota na... Wê dest bi stranên mala me ya zaroktiyê dikir, em
herdu bi hev re, difiriyan û diçûn Stembolê, mala me ya bi bexçe û bîr.
Lê wê bi tenê behsa Dayê nedikir. Her cara ko qala Dayê dibû, wê gotin
diguherî. Min rewþê fahm kiribû, lê min xwe li nezaniyê datanî. Lê heta
kengê?
– Mezo, sevgili kizkardeþîm, xweha min a delal, Celadet Beg ji teyfika ber
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BÎRA QEDERÊ • 273