Bîra qederê - Nefel

heta êvarê, heþê min li ser wan bû, -da ko heþê min ji jîna min bi dûr keta.
Lê rastiyê hertim zora xewnê dibir. Derengê êvaran, ez, tevî xezal û
betên kuþtî, vedigeriyam malê. Zarok li dora min diciviyan, wan û
Rûþenê heywanên ko min anîbûn, dibirin mitbaxê. Sînemê dilezand û
diçû plaka tirkî »Her Yer Karaniýk« datanî ser gramofonê. Wê dizanîbû ko
min gelekî ji þiîra wê stranê hez dikir. (Lê wê nizanîbû ko stran qulipîbû
ser qedera min û wê hîsên min jî vedigotin...) Cemþîd jî textê setrencê
danî da ko min pê re bilîsta.
Wê þeva ko ez çûm mala Husên Axayê Îbîþ, dîsan, ez ji seyd û nêçîrê hatibûm.
Îcar ez dest vala bûm. Me bi tenê karikek, sax girtibû û ew jî dabû
Lezgîn Axa, yanî Mr. Lescot da ko ew wê diyarî xanima xwe Florensê bike.
Wê þevê, piþtî ko Sînemê plak danî serê, ew hate nik min û li erdê rûniþt.
Wê dil dikir tiþtek bigota. Min ew pê da gotin; wê cil û bergên nû diviyan...
Tavilê min xwe da hev û bi kincên seydê, ez derketim, tevî ko þev êdî
dereng bû, çûm mala Husênê Îbîþ. Li wir jî, her mîna ko tu behs dikî, ew þêx
û axayên me rûniþtibûn û çîrokên xwe ji hev re digotin! Îþ û karê wan hertim
çîrok bû. Bîr û heþê wan her li ser çîrokan bû. Xwendin, nivîsîn, afirîn,
avakirin, eser, medeniyet... ev tiþt dûrî wan bû. Þeb û þekir li nik wan yek
bû. Bi pîqepîq, ew dikeniyan û mîna her carê, þevbihurka xwe li dar dixistin.
Wexta leglegê diçû bi leqleqê... Eger yekî ko ew nas nekirina, li wir
bûya, wî dê bawer bikira ko dostî û samîmiyeta wan kesên rûniþtî bêpayan
bû. Lê min dizanîbû ko ne welê bû. Ew bi hev re dikeniyan û çîrokên mele
û þêxan digotin. Lê li pey hev jî dijminê hev bûn û hezar û yek tiþtî li dijî hev
digotin. Herweha li dijî min jî... 24-25 salên min ên Rohilatê hînî min kiribû;
kurd ne yek bûn, yekîtiya wan pir dijwar bû û wan gora hevûdu dikolan.
Dinya dijminê wan bû, ew jî dijminê hev bûn. Her cara ko min civatên wan
didîtin, gotinên Ovidius, mamosteyê rojên min ê Stembolê, dihatin bîra
min; mirov gurê hev in... Lê kurd ne bi tenê gurê hev, ew ruhistînê hev bûn
jî. Dinyayê nefes li wan çikandibû, wan jî, bi dijîtî, berberî, hesûdî, dexesî,
teþqele û xirecirên biçûk û pûç, her roj, her saet, her deqe, nefes li hev
diçikandin. Dinyayê rê li wan girtibû, wan jî li hev... û li min... li min... Hingê
li parlamentoya Sûriyê þanzdeh wekîlên kurdan hebûn. Min hemû dinasîn,
hemû dihatin û diçûn mala me. Lê me dikir nedikir, me nikarîbû ew
bianiyana nik hev da ko wan ji bo gelê xwe yê reben û bêmaf tiþtin çê bikirana.
Ew nedihatin nik hev, -ji ber ko ew li dijî hev bûn, na ne li dijî hev, dijminê
hev bûn. Ew diçûn û bi dijminên ziman û çanda kurdî re dibûn yek,
lê ne bi yên xwe re!.. Dev jê berde, em gotinê zêde nekin. Tu vegere ser ro-
270• BÎRA QEDERÊ E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM