Bîra qederê - Nefel

– Mîrê min, min efû bike, haya min ji hatina te nebû, ew bi ken dibêje.
Zariyan xeber bi min gihandin, ez bi lez hatim. Fermo, em rûnin.
– Na, gelek spas, eger te hinekî wext hebe, min dil hebû, em hinekî
bipeyiviyana, Celadet Beg, li pê, dibêje.
– Fermo, Husên Axa dibêje û bi destan rê nîþanî Celadet Beg dike.
Celadet Beg ji civatê xatir dixwaze, pêlavên xwe yên ko li ber derî ne,
dixe lingên xwe, Husên Axa jî yên xwe, dîsan, dixe lingên xwe û herdu bi
hev re, ji odê derdikevin.
Di wan rojan de ko tu niha behs dikî, ez bi dûr ketibûm; ji xwe, ji hebûna
xwe, ji welatê xwe, ji dem û wextên xwe yên zaroktî û xortiyê yên
Stembolê, ji bîr û hîs, ji nas û dost, ji xwendin û nivîsîn, ji gotin û qiseyên
birîndar dûr bûbûm. Ez dûrketî û derketî bûm. Her tiþt di nav bêdengiyeke
kûr de xerîbî min bû. Ez, xerîbê welatên xerîb, bûbûm xerîbê her tiþtî.
Neçarî û bêgaviyê nefes li min çikandibû, ez ji her tiþtî bi dûr xistibûm. Bi
tenê seyd û nêçîr mabû. Bi tenê nêçîr û seydê ez ji derd û keseran, neçarî û
bêgaviyan bi dûr dixistim. Dostên min Roger Lescot, Husên Axayê Îbîþ û
çend fransizên din ko ji nêçîr û seydê hez dikirin, bûbûn hevalên min ên
revê. (Belê, nêçîr û seyd rev bû.) Sey û nêçîrê ew valahiya boþ a Hawar û
Ronahî-yê dagirtibû... Hema çi bigire her hefte, em diçûn seydê. Tu kêmaniyên
kinç, taxim û tifingên min ên nêçîrê nîn bûn. Kinc û taximan
Kamuran ji Parîsê þandibûn, tifing jî ya Hesen Axayê Haco bû. Gava
berbanga sibê, berî ko ro hilhatibe, hevalên min, bi jîpê, dihatin, ez hazir
bûm. Di êvarê de, min berik hazir kiribûn û berî ko ew werin, min kincên
xwe yên boz li xwe kiribûn û rext girêdabûn. Û bi hatina wan, em bi rê
diketin. Gerçî ne Þengê û ne jî Belênê mabûn. Þengê li kuçê di bin erebeyekê
de mabû û me jê re, bi hêstirên Sînem û Cemþîd, þîneke nedîtî li
dar xistibû. Belêna ko êdî pîr bûbû jî çûbû gundê xwe. Piþtî ko min kew
azad kirin, min Belênê jî þand gund. Jixwe seg û tajiyên min ên wefakar
nebûna jî dibû, ji ber ko êdî jîp hebûn, bi jîpên Mr. Lescot û Husên Axayê
Îbîþ, em diketin pey nêçîrên xwe. Em diçûn nêçîra xezal û betan ko di her
derên Sûriyê de hebûn. Li Cizîrê, Serê Kaniyê, navbera Dêr û Hesiçê, li doraliyên
Tidmûr û Risafê, li Nasriyre û Cêrûdê... Xezal kerî bi kerî digeriyan.
Carina karên wan rastî me dihatin, carina jî nêrî. Carina jî kewroþk. Di
berbangên sibehan û hingûrên êvaran de, xezalan xwe li zeviyên garisan
digirtin. Gelek caran bi xezalan re bet jî dihatin dîtin.
Ji sibê heta êvarê, em li pey wan bûn. Min bîr û heþê xwe didayê, ji sibê
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BÎRA QEDERÊ • 269