Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
min ê, dîsan, ji dostekî xwe deyn bikira û mesref bidana, me Cemþîd li<br />
nexweþxanê razand. Ez her roj, piþtî nîvroyan diçûm nik wî û li ber serê wî<br />
rûdiniþtim û pê re dipeyivîm. Diviya tiþtekî bi Cemþîd nebûya, piþtî herdu<br />
Safteran, min nema dikaribû xwe rabigirta. Cemþîd ko hê zarokê dergûþê<br />
bû, bi avejeniyê hîn bû, pêncsalî bû li hespan siwar bû, heyþtsalî bû, bi min<br />
re hate seydê, diviya bijiya û li ser riya bav û kalên xwe bimeþiya, navê me<br />
bidomanda...<br />
Lê rewþ ne tu rewþ bû, teres û kambax bû. Ez nikaribûm biniviyama, xew<br />
nediket çavên min. Ev gotina hanê ya kalemêran ko min tu carî bawer<br />
nedikir ko ew ê ewçend bibûya rastiya jîna min, mixabin, bûbû rastiya<br />
min; xewa miriyan tê, xewa birçiyan nayê. Rast e, berê jî, ez gelekî birçî<br />
mabûm, min gelek rojên birçî derbas kiribûn. Lê hingê ez bi tenê bûm.<br />
Nanê tisî, du serî kartol, pariyeke penêr têra min dikir. Niha zarok hebûn,<br />
barê malê hebû, navê mezin hebû, hatin û çûyina boþ hebû. Loma çaxa ez<br />
diketim nava ciyan, hemû dijwarî, zehmetî û bêgavî li dora min diciviyan.<br />
Bêçare, ez dîsan ji nav nivînan derdiketim, min cixareyek vêdixist, li<br />
Rûþena ko çavê xwe vekiribû û bêdeng li min dinihêrî, mêze dikir û diçûm<br />
oda xebatê. Tu dê bipirsî ka min li wir çi dikir? Hîç. Ji vexwarina araq, kiþandina<br />
cixarê û guman û pojandinê pê ve, hîç tiþtekî. Pênûs nediliviya, gotinan<br />
koç kiribûn. Dinya bûbû tarî, tu çilka ronahiyê ji derekî nedixuya. Ne<br />
pêtek ne jî çirûskeke hêviyê...<br />
Û di ser de jî jîna rojane, keft û leftên wê, dijwarî û mesrefên wê. Mesref<br />
pir bû, lê hatin nîn bû. Nav, þan û þoret mezin bû, lê dirav û dewlemendî<br />
tune bû. Ez çawan bibêjim, çawan bi te bidim fahmkirin? Mesela Canan û<br />
hatina wê. Canan, bi xewnên xweþ, xeyalên mezin, hatibû û bi qasî sê heftan<br />
li Bêrûdê mabû. Lê piþtî ko wê jî fahm kiribû ko êdî dereng bû, êdî payizê<br />
bi ser umir û bedenê de girtibû, ew, bi girî, çavên wê li min, li keþtiya<br />
fransizî siwar bûbû û berê xwe dabû Marsîlyayê. Ew hatibû, agirê dilê min<br />
ê ko vemirîbû, ji nû ve, vêxistibû û çûbû.<br />
Heye ko gotin ne di cîh de be, lê mesrefên me yên sê heftan bi qasî hatina<br />
þeþ mehên Rûþenê bûn. Xwedê þahîd e, min tiþtek ji yara xwe ya rojên<br />
bajarê min ê abadîn Stembolê texsîr nekiribû. Lê her tiþt bi deyn bû û roj<br />
bi roj, deyn zêde dibûn. Rûþena reben gelekî xwe diêþand da ko alîkarî<br />
bike. Wê mamostahî dikir, li zarokan dinihêrî, zarok û Huseyma didan<br />
xwendin û hemû karên me dimeþandin. Min jî dixwest, pir dixwest ko<br />
alîkarî bikira. Lê ji destê min zêde tiþtek nedihat. Mixabin ez bi kêrî þixulên<br />
tîcarî û diravî nedihatim. Kamuranê me, ji min jîrtir bû. Wî hem þixulê xwe<br />
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM<br />
BÎRA QEDERÊ • 265
Change language