Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Min qet bi bîra Cananê nebir. Ez divê li xwe mikur werim; min Canan ji<br />
bîr kiribû. Piþtî çûyina wê, min xwe gelekî êþandibû da ko min wê û êþa<br />
çûyina wê ji bîr bikira. Jixwe min deftera ko wê li Stembolê dabû min û min<br />
tê de dengên doraliyên jîna xwe reþandibûn ser kaxizên spî, winda kiribû.<br />
Min hewl dida ko Canan û xeyalên Cananê jî winda bûna. Bi wextê, bi<br />
zewac, hatina zarokan, weþîna kovaran û keft û leftên jîna rojane, hêdî<br />
hêdî, Canan jî, mîna deftera xwe, winda bû... Wext dermanê her birîn û êþê<br />
bû.<br />
Lê Canan di wexteke welê de ko min hîç nedipa, dîsan, hatibû. Gava<br />
danê êvarê yê eynî rojê, piþtî ko min ew pereyên ko dostê min ê bidana<br />
min, jê wergirtin û ez çûm Bêyrûdê, dewsa dê û xweha xwe, min Canan<br />
dît. Canan, di nav cil û bergên xweþ û reþ de, li buroya dostê min Yusif<br />
Melik, rûniþtibû. Meziyetê hemû telefon û navnîþanên min û dostên min<br />
dabûnê. Çaxa min derî vekir û ketim buroyê, berî her tiþtî, min çavên wê<br />
dîtin. Ew çavên ko mîna çavên xezalan dibiriqîn, yên Cananê bûn. Bêyî<br />
Cananê kesekî din ne xwediyê çavên welê bû. »Canan« min got, »Canan,<br />
Canan!..« Wê jî bi tenê gote »Ceco!..« û giriya. Min ew hilgirt û bir mala<br />
Kamuran. Kamuran çûbû û li Parîsê, zanîngeha Sorbonê bûbû<br />
mamostayê ziman û edebiyata kurdî, lê mala wî ya Bêrûdê, bi xêra<br />
pereyên ko wî diþandin, hê li ber destê me bû. Carina, gava zarokan nefes<br />
li min diçikand, ez diçûm û li wir dimam. Carina jî heval û dost li wir diman.<br />
Min Canan bir wir.<br />
Canan hatibû. Heçî dûr bû, bi nûr bû. Yanî îcar jî wê dixwest ko me dilên<br />
xwe yên þikestî bida nik hev. Lê dil þikestî bû, cebara wî zor bû, umir kal<br />
bûbû, geþkirina wî zehmet bû, beden pîr bûbû, kel jê ranedibû.<br />
Celadet Beg radibe ser piyan, dere aliyê gramofonê, rûyê plakê<br />
diguherîne, wê dîsan datîne ser û vedigere cîhê xwe. Dewama senfoniyê,<br />
bi hêdîka, dest pê dike. Celadet Beg cixareyek ji pakêtê derdixe û vêdixe.<br />
Ew jê çend nefesan dikiþîne û li Cananê dinihêre; ew keça ko dilê wî yê<br />
xort, li Stembolê, bi firê xistibû, ev bû. Wê dilê xort ji tirsa evîn û bedenên<br />
germ rizgar kiribû, di dilê xwe de stariyekê dabûyê, þevên tarî qulipandibûn<br />
ser bihuþtên ronî, find û çira vêxistibûn, di bin ronahiya wan<br />
de, bedena xwe ya ciwan vekiribû, agir bi dilê xort xistibû, jê çirûsk firandibû,<br />
bi bêdengî, bi keneke zarîf, çav ramûsîbûn, lêv gez kiribûn...<br />
Belê ev bû, Canan bû ko bi hêdîka lehîf ji ser xwe davêt, bedena xwe ya<br />
tazî, bi comerdî, nîþan dida û dest dikir, »were, Ceco, were...« Ev bû ko<br />
262• BÎRA QEDERÊ E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
Change language