You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
hekîmekî, birînên wan derman kirin û merhem danîn ser, min dît ko ew jî,<br />
mîna min û te, digirîn, dinalin û dinehwirin. Loma ez dibêjim, mirov divê<br />
bi qedir û qîmet, bi rêz û rêzdarî nêzîkî li wan gotinên muqedes bike, li wan<br />
hûr be û wan di cîh de lêke.<br />
Gotin jî mîna þitilên gulan in; ji wan re hawayê paqij, tava geþ, ava zelal,<br />
axa nerm, erdê avî û nêrîneke rêzdar divê.<br />
Eger ez vegerim ser wan rojên ko Canan, dîsan, ji niþkekê ve, hatibû, ez<br />
ê bi tenê bibêjim ko Canan zîz bû. Gotina zîziyê li wê û wan rojan tê. Ew<br />
hertim kelgirî bû, serê her gavê digiriya. Hêviyên wê þikestibûn, hedef û<br />
mirazên ko wê dabûn ber xwe, yekcar, winda bûbûn. Ew jî, mîna gelekên<br />
me, bi ser neketibû. Wê hê nû fahm kiribû ko jîn bi xwe têkçûn bû, ne<br />
tiþtekî din...<br />
Ew çawan û çima hatibû? Ma hewce ye ko ez dirêj bikim? Ew ji bo min<br />
hatibû. Wê dev ji Tirkiyê berdabû û li ser riya Parîsê bû. Lê wê riya xwe li<br />
Bêrûdê jî xistibû da ko min bibîne û bi min re bipeyive: Wê dixwest ko em<br />
bi hev re biçûna Parîsê, ji cîhê ko me terk kiribû, ji nû ve, dest pê bikira...<br />
Canana min ko hê jî digot »Ceco...«<br />
Heçî çawan hatina wê bû, rojeke havînê ya germ, serê sibê, telefonek<br />
hat. Telefon ji otêla ko min mîna navnîþan bi kar dianî, dihat. Ez li Þamê, li<br />
malê bi tenê bûm, bîhna min teng, nefesa min çikiyayî bû. Wî danê sibê,<br />
min deftera romana Heyveron-ê ko min dixwest binivîsa, ji çavika masê<br />
derxistibû û danîbû ser masê. Lê pênûs nedigeriya. Min dikir, nedikir,<br />
gotin nedihatin. Ew gotinên ko bûbûn zariyên min, wê rojê, ji malê û oda<br />
xebatê reviyabûn. Min bi tenê li rûpela spî û vala a defterê dinihêrî... Li milê<br />
din, pere nemabû. Rûþenê zarok hildabûn û ew çûbûn aliyê Latzkiyê, gundekî<br />
biçûk ko jê re digotin Banias. Li wir havîngeheke dostê me Elî Axayê<br />
Zilfo hebû. Rûþen û zarok çûbûn wir. Lê pereyên wan xelas bûbûn û wan<br />
xeber þandibû da ko min hinekî pere peyda bikira û biþanda. Min ji dostekî<br />
xwe tika kiribû ko hin pere bida min. Gava telefon hat, min welê bawer kir<br />
ko ew dostê min bû. Lê na, ne welê bû. Ji Bêrûdê telefokeneke girîng, ji bo<br />
min, hatibû, resebsiyonîstê otêlê dil dikir ko ez biçûma otêlê. Otêl li kêleka<br />
Meydana Salihiyê bû. Ez çûm otêlê. Lê li wir jî ez hîn nebûm ka kê ji Bêrûdê<br />
telefon kiribû. Jinek ko ji Stembolê hatibû, telefon kiribû û daxwaz kiribû<br />
ko ez, zûtirîn wext, biçûma Bêrûdê. Kî bû? Jinek ji Stembolê? Heþê min çû<br />
ser diya min û Meziyetê. Heye ko ew bûn... yan jî yek ji wan... Yan jî meteke<br />
min, yan jî dotmameke min. Kela heyecanekê bi min girt; naseke min, bi<br />
bîhna Stembolê, ji Stembola min hatibû!<br />
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM<br />
BÎRA QEDERÊ • 261
Change language