Bîra qederê - Nefel

Dengê bilûrê; dostê teyr û tilûran, hevalê bayê çiya û zozanan. Bilûr;
stûna þevbihurkên mîran, beg û giregiran, yara bêpayan a þevên dirêj ên
zivistanan ko li dora agirê argûnê dibihurîn.
Celadet Beg, neviyê Mîr, li bilûrê guhdarî dike û difikire û bi hêdîka
»werin« dibêje; heþ û bîr, deng û pejn, bîranîn, bîranînên jîneke peregende
werin, werin dora min, ew dibêje. Rojên zarokiya min a germ ko
niha bûne siya min, hûn werin. Kiziltoprak, Moda, Kadiköy, Caðaloðlu,
Pera, Galata, Cadeyî Kebîr, hûn werin. Bîrên cihê yên qedera min, bîra
bexçê mamê min Bedrî Paþa, bîra mala Kiziltoprakê, ya pansiyona
Caðaloðluyê, yên Munîxê, yên Safter û Bedirxan, ya mala kekê min
Sureya, yên Bêrûd, Þam û Helebê, yên ko niha nayên bîra min, hûn
werin, hemû werin. Þehrîban, Saadet Abla, Canan, Monika, yên din ên
þevên ronî û geþ ên Stembol, Munîx, Parîs, Bêrûd û Þamê, hûn werin.
Rûþen, pîrika min, Rûþen, bermalî û hevriya jîna min, hûn werin.
Amojna Stî, Madam Stella, metên min, beg û banû, madam û musyoyên
ko niha nayên bîra min, hûn werin. Mamên min, pismamên min, hûn
werin. Safter, Sureya, birayên min ên gorbehîþt ko li diyarên xerîb
radizên, hûn werin. Bavo, hîm û stûna bingehîn a bîranînên min, bavê
min ê ruhþad ko li welatekî xerîb dinive, tu were. Dayê, Meziyet, çi dibe,
hûn werin, ji Stembolê siwar bin û werin. Heval û dostên min ên mirî û
kuþtî, hûn werin. Hûn hemû bi hev re, ji gor û tirbe, war û þûnên xwe rabin
û werin nik min, nik bapîrê min Mîr Bedirxan û ji min re bibêjin ka
Celadet Alî Bedirxan kî ye... Ez ketime bextê we, werin û bibêjin.
Ew nedihatin, mixabin. Lê bîr û heþê min, tevî dengê bilûra kalemêrê delal
Ehmedê Fermanê Kîkî, diçû nik wan. Ez diçûm nik bapîrê xwe, ser tirba wî
da ko ji wir jî biçim nik kesên ko te li jor qal kirin. Serdanên min, roj bi roj,
zêdetir dibûn, hema çi bigire her hefte, ez diçûm nik bapîrê xwe, li ber serê
wî rûdiniþtim û bi saetan difikirîm, -yan jî min dinivîsî. Min çûyina þevê tercîh
dikir. Ji ber ko hingê kes nîn bû, ji deng û pejnên windayî û mirî pê ve,
tu deng nedihat. Jixwe goristan ji mala me zêde ne dûr bû. Gava bajar bi
temamî dikete xewê, ez radibûm, min xwe dida hev, berik dibir devê demançê
û ew girêdida, dadiketim hewþê, diçûm oda Ehmed û ew jî hiþyar
dikir û em bi hev re diketin rê. Na, min çewt got, em nediketin rê, em, nefesçikyayî,
hildikiþiyan kaþên taxa kurdan. Gora Mîr mîna mezeleke biçûk
bû, çend cîhên rûniþtinê û çirayeke biçûk a gazê tê de hebû. Min çira
256• BÎRA QEDERÊ E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM