Bîra qederê - Nefel

û bejndirêj em birin odeyekê ko li bexçê dinihêrî. Monika, di nav kincên
reþ de, tûlekî reþ li serî, li odê, rûniþtibû. Çaxa çavê wê bi me ket, wê xwe, bi
carekê, avêt ser me. »Mein fürst, Celadet, du auch!« wê got û dest bi giriyê
kir... Welê dixuya ko wê nizanîbû ko ez ê jî li Bêrûdê bûma.
Monîka reben... Ew bi qasî mistekê mabû. Cil û bergên wê jê diketin.
Qermîçokên enî, binçav û rû pir kûr bûn. Çav ketibûn kortê. Ji ew Monika
min a çavþêrîn, bejndirêj, gerdan û bedenxweþ tu tiþt nemabû. Monika ku,
li odê, xwe avêtibû hembêza min, pîrejineke jar, kin û reben bû... Monika
digiriya, mîna ko zelzele bi bedena wê ketibe, ew welê diheziya û bi qîrîn
digiriya... Kamuran navnîþana xwe nivisî, da dîplomat û ez ketim milê
Monikayê û em ji wir derketin û dîsan hatin malê.
Monika ji goristanê, ji zeviyên mirinê, ji bêndera ruhistîn dihat. Wê
alîkarî li tevgereke arîstokrat a alemanî kiribû da ko Adolf Hitler, bi
siûîkastekê, bikujin. Lê tevger bi ser neketibû. Tevî ko gelek kes miribin û
Hîtler jî birîndar bûbû, tevgera arîstokratan têkçûbû. Piraniya kesên
tevgerê ko ji zabitên bilind, arîstokratên kevnare û karbidestên gelekî
dewlemend bûn, hatibûn girtin û kuþtin. Monîka jî, tevî du hevalên xwe, bi
hezar zehmetiyên ko nayên heþê mirovan, xwe gîhandibû girava Maltayê.
Hevalên wê li wir mabûn da ko ji wir jî herin Amerikayê, ew jî, bi alîkariya
Amerikayiyan, ji bo me, hatibû Bêrûdê. Kê digot ko dinya mezin e? Tu
bibêje, hema piþtî bîst salan, ji niþka ve, guherî, pir guherî, em gihabûn
hev.
Lê tiþtên ko Monikayê behs dikirin ne îþê aqilan bû. Li Rohilatê kesî
behsa wan bûyeran nedikir. Bûyerên þer, li Rohilatê, bi çend rêzên nivîskî
vediguhezîn þêniyan. Hema çi bigire, haya kesî ji qirkirina miletekî, cihûyên
derketî yên hezar salan, nîn bû. Monikayê behsa mirovan, þexsan,
ruh, heþ, êþ, jan, pejn û dengên însanan dikir, ne ya rêzên nivîskî yên xeberên
þer... Dilê min, bi her gotina Monikayê, bi her hêstira ko ji çavên wê
dibarî, diguviþî. Ji bilî »na, nabe, çawan dibe« me nizanîbû ka me dê çi bigota.
Li gora ko Monikayê digot, li her aliyên welatê alemanan û cîhên ko
wan vegirtibûn, kampên mirinê hatibûn pê û di wan kampan de, her roj,
bi hezaran cihû, dihatin þewitandin. Belê, þewitandin!.. Bi sed hezaran,
heye ko bi milyonan cihû hatibûn kuþtin. Ne bi tenê cihû, lê kesên ji
miletên din û nemaze qereçî jî, bi deh hezaran, dihatin kuþtin. Min û
Kamuran bi birînên qetlîam û qirkirinê dizanîbû. Di salên me yên xortiyê
de, milyon û nîvekê ermen û sê sed hezar kurd qir bûbûn. Me bi bîhna
hilma mirinê dizanîbû. Loma jî her gotineke Monikayê dibû kozeke agir.
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BÎRA QEDERÊ • 249