Bîra qederê - Nefel

me re tahl bû û me xwe dabû aliyê tirkan! Paþê, piþtî ko þêx Seîd Efendî û
hevalên wî li Diyarbekirê, di berbangeke hênik de, li pey hev, hatin
xeniqandin, heþê me hate serê me, lê çi feyde! Aha çîroka me kurmancan
ev e.
Çîroka kurmancan dirêj bû û min jî hê nû, deriyên girtî yên vê çîroka dilsoj
vedikirin. Derî girtî bûn, derî li kurdan hatibûn girtin. Ronahî diviya, lê ronahî
li pey deriyan bû. Mîna ko Goethe, berî mirina xwe, gotibû; mehr licht!
Hinekî din ronahî... Lê li ku, ji ku, çawan? Li cîhanê, her miletekî, wext û
heyamên cihê hene. Her wext û heyam xwediyê rengekî taybetî û cihê ye.
Lê belê, ji bo kurdan ev ne welê ye. Wan her, bi tenê, wextek û heyamek
heye; nezanî û berberî. Wext û heyama nezanî û berberiyê, bi rengê xwe
yê reþ, bûye qedera kurdan. Û vê qederê jî kurd xistine bin qeyd û zincîran,
kirine bindest û xizan, jihevketî û derketî.
Kurd bi derd û keser bûn, Lê wan bi kirinên xwe, bi rengê reþ ê nezanî û
berberiyên xwe, derd û keserên xwe zêde dikirin. Min jî, bi derd û keser, di
rûpelên HAWAR-ê de behsa derd û keseran dikir û her digot; ronahî. Yanê
mehr licht... (Ma tu dizanî ko behsa derd û keseran kirin û gotina wan, derd
û kesereke çawan kambax e?..) Lê rûpelên Hawar-ê têr nedikirin. Ma
Hawar li hember vê dîrok, wext û heyama reþ, qedera xirab, ji bêyî
dilopeke hûnik a bîreke miçiqî, çi bû? Hîç... Lê min ew dilop jî, bi hezar û
yek zehmetî derdixist; dirav nîn bû, nivîskar nîn bû, xwendevan nîn bû,
kiriyar nîn bû, dibistan nîn bû, xwendegeh û kitabxane nîn bû, meraq û
heza xwendin û nivîsînê nîn bû. Heke ez niha bi tenê behsa tiþtên
tunebûyî bikim, ew ê ne rast be, hin tiþt jî hebûn; sansora fransizan, kurt û
pistên kurmancan, dijwariyên belavkirinê, (carina hin kurd ji Iraq û Tirkiyê
dihatin, me jî kovar didan wan da ko bi dizî, bibin wan deran), daxwazên
bêhejmar ên kurmancan... Herê, Hawar di bîreke miçiqî de dilopeke ava
hênik bû. Lê min û hevalên min, Rûþen jî tê de, hew dikarîbû. Hejmara
dawîn a 26-an ko tê de þiîra min »Were Dotmam« jî weþiya, tu yeqîn bike,
bi zêrên Dotmamê, derket. Wê rojê, li Hotel Baronê, min þerm kir ko ez
qalê bikim, lê heke Rûþenê, bi fedakariyeke mezin, zêrên xwe nefirotina û
heqê çapê neda, hejmara dawîn ê derneketa.
Hatina me nîn bû, em ne dewlemend bûn. Carina min diçû û di dadgehan
de awukatî dikir. Carina jî tercumevaniya fransizî. Rûþenê jî
mamostahiya erebî dikir. Hatina me bi zehmetî têra malê dikir. Zêdeyê wê
nîn bû. Nav mezin bû, lê tiþtekî li ber destan nîn bû. Ji ber vê yekê, min têk-
222• BÎRA QEDERÊ E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM