Bîra qederê - Nefel
Bîra qederê - Nefel Bîra qederê - Nefel
2– Kê dizanîbû ko dotmama wî, bi gotina dotmamê, »cariyet-ul mitbaxa« wî, dê bibûya bermaliya wî? – Min dizanîbû, Haco Axa dikene û dibêje. Na, ne ko min dizanîbû, lê min texmîn dikir. Te mal û hal diviya. Ji Rûþen Xanimê pê ve, kî dikare mala te ava, halê te geþ bike? Hemû bi hev re dikenin. Celadet Beg û Rûþen Xanimê Haco Axa û Husnî Begê Berazî, herdu kesên ko alîkarî li zewaca wan kirin, ezimandine mala xwe ya nû. Ehmedê Fermanê Kîkî, dengbêjê malê û kovarê jî, di salona mezin a mala nû de, li nik wan rûniþtiye. Pencerên mezin ên salonê ko vedibin hewþa fireh a malê, heta dawî, vekirîne. Tevî ko êdî êvarê dest pê kiriye û bayekî sivik xwe, bi hêdîka, dilivîne, dinya germ e, pir germ. Destpêka tebaxa 1935-an e. Þam germ e, dûmana tîna tavê ji Þamê û deþtên doraliyên Þamê radibe. Hema çi bigire hemû golên biçûk zuwa bûne, kahnî û bîr miçiqîne. Havîneke germ a nedîtî nefesê li Þamê û merivên bajêr diçikîne. Lê li salonê germahiyeke din heye. Kesên ko li salonê, li ser kursiyên ko ji destên hosteyên yekta yên necarên Þamê derketine, rûniþtine, bi ken, bi hev re dipeyivin. Li erdê tu tiþt ne raxistî ye. Rûþen Xanimê hemû xalîçe û mehfûr rakirine û wê salon þuþtiye da ko hinekî hênik be. – Mîrê min, Memduh Begê gote me ko te þiîrek nivîsiye û pêþkeþî min kiriye, Haco Axa qahwa xwe vedixwe û dibêje. Gelo rast e? – Naxwe Memduh Beg xeber bi we gihand? Celadet Beg dibêje û dikene. Min dixwest ko ez wê, bêyî ko haya we jê hebe, di vê hejmara nû ya Hawar-ê de biweþînim, bi qewlê fransizan surprisekê bikim. – Ma tu nikarî wê nîþanî me bidî? – Çima na, lê heke dotmam rê bide, Celadet Beg dibêje û bi ken li Rûþen Xanima ko li ser kursiya kêleka Haco Axa rûniþtiye, dinihêre. Hûn ji min çêtir dizanin, bermaliya malê, xwediya malê ye. Herçend ew dibêje ko ew »cariye-ul mitbax« e, lê ew kebaniya malê ye. Rûþen Xanim dikene û radibe ser piyan, – Berî ko Celadet Abî tiþtekî din bibêje, ez herim, ew dibêje. Jixwe cîhê min mitbax e. Berî ko ew ji salonê derkeve, Celadet Beg, bi ken, gotina xwe digihîne wê, – Naxwe, te fahm kir ka ez ê çi bibêjim? Ma ne rast e? Mêr xulamê mala xwe, mêrxas xulamê ala xwe ye... Ma ne welê ye? E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM BÎRA QEDERÊ • 217
Ew dikenin. Celadet Beg radibe û dere ji ser refekî ji refên salonê yên kitaban defterekê werdigire û vedigere cîhê xwe. Ew rûpelên defterê vedike û di rûpelekê de radiweste û serê xwe jê radike, li Haco Axa dinihêre, – Rast e, min ev þiîr pêþkeþî we kiriye. Navê þihîrê »Were Dotmam« e. Berî ko em bizewicin, min ew, mîna nesîrê, nivîsîbû, lê min qalê nedikir. Niha êdî wexta wê û çapê hatiye. – Mîrê min, ma tu nikarî wê ji me re bixwînî? – Heke hûn ê eciz nebin? Celadet Beg dibêje û bêyî ko li bersiva wan bipê, dest bi xwendinê dike; Dotmam welê ye, heta mirov xwe nas dikit, mirov umrê xwe xelas dikit... Ez pîr bûme. Di derxika canê min de çil buhar biþkivîne. Qurma bedena min çil zivistan dîtine. Bi sedan ba û bahozan ew hejandine, bê hejmar berf û baran tê re çûne... Herwekî dibêjin; ciwanî bizaniya, pîrî bikariya. Lê pesn ji Xwedê re ko hêj ewçend ne pîr im ko nikarim... Wekê ez jî ciwan bûm, simbêl hêj nû avêtî bûn ser lêvên min, dilê min bi hevîniya delalan hildavêt, hon ne yek, ne dudo, ne deh, ne bîst bûn. Kej û gewr, esmer û genimî, bejnbilind û navîn, kinên we jî hebûn... Hon hemî ji min, ji me re bûn, me kîjan bixwesta, ne ew ê, ne mamên me, nedigotin no. Lê min, me hemiyan nizanîbûn. Çavên me bi we, bi bedewiya can û giyanê we nediket... Bîhna we ya xweþ, rengê we yê geþ û birewþ tu dibêjî qey ne ji me re bûn. Em pê nedihesiyan. Me ew nedidîtin... Rojekê, me hew dît, gulistan bê gul, daristan bê bilbil maye... Em di hembêza jinên biyanî, hon di bin çengê mêrên nenas de... Celadet Beg li wir radiweste, serê xwe ji defterê radike, bi qasî kêliyekê, bêdeng dimîne, paþê ji pencerê li der, hewþê dinihêre û dibêje, – Ez serê we neêþînim, þiîr weha dom dike... Hê wî gotina xwe xelas nekiriye, Rûþen Xanim dikeve hundir û bang wan dike da ko ew herin aliyê mitbaxê, ji bo þîva êvarê. Gelo di saloxdana wî danê êvarê de, tu, niha, hinekî, ne þaþ bî?.. Ez bawer im, welê nebû. Rast e, min serê xwe ji xwendinê rakir û got, »ez serê we neêþînim...« Lê Rûþen hema hingî nehate hundir. Heke ez ne þaþ bim, piþtî gotina min, Haco Axa ko gelekî ji xwendina þihîrê memnûn mabû, weha got, –- Serî êþandina çi, Mîrê min, bilakîs, dewam bike, em ê kêfxweþ bin... Ez bawer im, Husnî Beg jî ew testîq kir. Min jî dîsan dest pê kir û þiîr xwend. Ne bi tenê carekê. Piþtî ko xwendina yekan xelas bû, Haco Axa 218• BÎRA QEDERÊ E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
- Page 167 and 168: dinivîsîn. Wê rojê jî welê b
- Page 169 and 170: di navbera odeyan û mitbaxê de de
- Page 171 and 172: ceza tê birîn. Kurd, eþîrên ku
- Page 173 and 174: me, tevî ko navê me mezin bû, pi
- Page 175 and 176: amade ne, lê çekên wan nîn in.
- Page 177 and 178: je, li Hotel Baronê çend dostên
- Page 179 and 180: kir... Min ê çi bigota? Bi tenê
- Page 181 and 182: gire. Rû dibe rîh. Ji cênîkekî
- Page 183 and 184: her û her derkeve û bi wî awayî
- Page 185 and 186: eba gotin û zimandirêjiyê û em
- Page 187 and 188: Celadet Beg, cixare di nav tiliyan
- Page 189 and 190: dikirîn û bi wan fransiz eciz dik
- Page 191 and 192: Celadet Beg piþta xwe daye dîwêr
- Page 193 and 194: - Bavê min, kalikê pîrika min, E
- Page 195 and 196: Rêzkirina rûpelên kovarê gelek
- Page 197 and 198: 196• BÎRA QEDERÊ E-POSTE: INFO@
- Page 199 and 200: Celadet Beg, merivê xwediyê jiyan
- Page 201 and 202: Gava min çavên te yên ko mîna h
- Page 203 and 204: eriya min bi pêþeroja me hebû. M
- Page 205 and 206: dan, xwarina Þengê jê kêm nedik
- Page 207 and 208: serê zinaran / Guhdarên te ne! /
- Page 209 and 210: mirinê û min li stran û bilûra
- Page 211 and 212: gotiye, »Bila ehlê min ziktêr, g
- Page 213 and 214: da ko bikaribe bimeþe. - Mîrê mi
- Page 215 and 216: - Heye ko çend fotograf jî pêwis
- Page 217: Belê, demançeyek jî, demançeyek
- Page 221 and 222: wan keç. Hejmara kesên mala Mîr
- Page 223 and 224: me re tahl bû û me xwe dabû aliy
- Page 225 and 226: kir û berhemên edebiyata devkî d
- Page 227 and 228: aþ dinasî. Ji malbata me ya fireh
- Page 229 and 230: tu gotinê bînî ser Heyveronê, h
- Page 231 and 232: de çûye û hatiye û li ber dest
- Page 233 and 234: 232• BÎRA QEDERÊ E-POSTE: INFO@
- Page 235 and 236: hin rûpelên romana Bîra Qederê
- Page 237 and 238: Beg, Ehmedê Fermanê Kîkî. Lê v
- Page 239 and 240: - Sed heyf ko Haco Axa ev roj nedî
- Page 241 and 242: Bilgaristan vegirtibûn... Lê li h
- Page 243 and 244: - Were berxa min, tu jî were, Cela
- Page 245 and 246: nekira û dilopeke din li behra mi
- Page 247 and 248: nav ax û herî / Û dawî... þeva
- Page 249 and 250: onî û aliyê tarî. Çaxa aliyê
- Page 251 and 252: Cihû... Hê di sala 1942-an de, di
- Page 253 and 254: 252• BÎRA QEDERÊ E-POSTE: INFO@
- Page 255 and 256: tografê hebûya û bikaribûya hî
- Page 257 and 258: Dengê bilûrê; dostê teyr û til
- Page 259 and 260: heval û dostên min jî, yek bi ye
- Page 261 and 262: Hêstir ji çavên wê tên. Tevî
- Page 263 and 264: Min qet bi bîra Cananê nebir. Ez
- Page 265 and 266: - Ma quweta me heye? - Herê kurê
- Page 267 and 268: yê ziman û edebiyatê dimeþand h
2– Kê dizanîbû ko dotmama wî, bi gotina dotmamê, »cariyet-ul<br />
mitbaxa« wî, dê bibûya bermaliya wî?<br />
– Min dizanîbû, Haco Axa dikene û dibêje. Na, ne ko min dizanîbû, lê<br />
min texmîn dikir. Te mal û hal diviya. Ji Rûþen Xanimê pê ve, kî dikare<br />
mala te ava, halê te geþ bike?<br />
Hemû bi hev re dikenin. Celadet Beg û Rûþen Xanimê Haco Axa û<br />
Husnî Begê Berazî, herdu kesên ko alîkarî li zewaca wan kirin, ezimandine<br />
mala xwe ya nû. Ehmedê Fermanê Kîkî, dengbêjê malê û kovarê jî,<br />
di salona mezin a mala nû de, li nik wan rûniþtiye. Pencerên mezin ên salonê<br />
ko vedibin hewþa fireh a malê, heta dawî, vekirîne. Tevî ko êdî êvarê<br />
dest pê kiriye û bayekî sivik xwe, bi hêdîka, dilivîne, dinya germ e, pir<br />
germ. Destpêka tebaxa 1935-an e. Þam germ e, dûmana tîna tavê ji Þamê<br />
û deþtên doraliyên Þamê radibe. Hema çi bigire hemû golên biçûk zuwa<br />
bûne, kahnî û bîr miçiqîne. Havîneke germ a nedîtî nefesê li Þamê û<br />
merivên bajêr diçikîne.<br />
Lê li salonê germahiyeke din heye. Kesên ko li salonê, li ser kursiyên ko<br />
ji destên hosteyên yekta yên necarên Þamê derketine, rûniþtine, bi ken, bi<br />
hev re dipeyivin. Li erdê tu tiþt ne raxistî ye. Rûþen Xanimê hemû xalîçe<br />
û mehfûr rakirine û wê salon þuþtiye da ko hinekî hênik be.<br />
– Mîrê min, Memduh Begê gote me ko te þiîrek nivîsiye û pêþkeþî min<br />
kiriye, Haco Axa qahwa xwe vedixwe û dibêje. Gelo rast e?<br />
– Naxwe Memduh Beg xeber bi we gihand? Celadet Beg dibêje û<br />
dikene. Min dixwest ko ez wê, bêyî ko haya we jê hebe, di vê hejmara nû<br />
ya Hawar-ê de biweþînim, bi qewlê fransizan surprisekê bikim.<br />
– Ma tu nikarî wê nîþanî me bidî?<br />
– Çima na, lê heke dotmam rê bide, Celadet Beg dibêje û bi ken li<br />
Rûþen Xanima ko li ser kursiya kêleka Haco Axa rûniþtiye, dinihêre.<br />
Hûn ji min çêtir dizanin, bermaliya malê, xwediya malê ye. Herçend ew<br />
dibêje ko ew »cariye-ul mitbax« e, lê ew kebaniya malê ye.<br />
Rûþen Xanim dikene û radibe ser piyan,<br />
– Berî ko Celadet Abî tiþtekî din bibêje, ez herim, ew dibêje. Jixwe cîhê<br />
min mitbax e.<br />
Berî ko ew ji salonê derkeve, Celadet Beg, bi ken, gotina xwe digihîne<br />
wê,<br />
– Naxwe, te fahm kir ka ez ê çi bibêjim? Ma ne rast e? Mêr xulamê mala<br />
xwe, mêrxas xulamê ala xwe ye... Ma ne welê ye?<br />
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM<br />
BÎRA QEDERÊ • 217
Change language