Bîra qederê - Nefel

dora gorê xaniyekî biçûk ava kir. Gor bû ziyaret, bû meclîs... û roja ko lêkirina
gorê temam bû, min jî wesiyeta xwe kir; eger rojekê ez bimiriyama û
îmkan nîn bûya ko kurdan ez li Cizîra Botan, nik Birca Belek veþartima,
hingî nas û xizmên min diviya ez li ber lingên bapîrê min, Mîr Bedirxan,
veþartima... (Mixabin, me gora dapîra min Rûþen Xanima ku, li Stembolê,
gava ez hatibûm dinê, bi destên xwe ez þuþtibûm, nikarîbû peyda bikira.)
Kî dizane, heye ko rûpelên Bîra Qederê heta wan rojan jî herin?
Em vegerin ser wê roja serdana Mîr Bedirxan. Kekê min Sureya ji Misirê
hatibû. Ew demeke dirêj, bi qasî çend salan, li Amerîkayê jî mabû, çûbû û
hatibû. Wî, li wir, kitabek li ser kurdan, bi ingiîizî, weþandibû. Wî bêrî li me
kiribû û hatibû. Memduh Selîm Beg ji Antaqyayê hatibû. Haco Axa ji welêt
hatibû. Yên din jî her yek ji derekî hatibûn; em bûbûn peregende û roj bi
roj, ji hevûdu, bêtir, bi dûr diketin. Gerçî, bi qewlê kalemêran, cer di riya
avê de diþkiya, lê bi min welê dihat ko em, hêdî hêdî, winda dibûn.
Gotinên wê rojê, bêguman, xweþ bûn û me pê hewcedarî jî hebûn. Lê
belê, qal û behsa xewnên Mîr Bedirxan, bi tenê hêvî bû. Mîr Bedirxan, di
gora xwe ya basîd de, bûbû nemir û hêvî. Ew bûbû bedewî û spehîtiya
hêviyan. Lê belê ew bi tenê hêvî bû. Hêviyên pêþerojê. Helbet her mirovî,
her kesî, her gelî hêviyên rojên bê divên. Lê hêviya min bi xwe, roj bi roj, ji
hêviyên rojên bê nedima. Kurdan, hal û rewþa wan cîh li hêviyan teng
dikirin, ew difetisandin. Kurdan hevûdu dixwarin, di nav behra dijîtî,
berberî, hesûdî û dexesiyê de, nefes li hev û hêviyan diçikandin. Çi mixabin
ko hêviyên rojên bê jî bi vê edeta hevûduxwarinê û zihniyeta hesûdiya
bêmane girêdayî bûn. Loma jî xewn û hêvî, bi tenê, mîna xewn û
hêvî diman...
Wekî din?.. Wekî din hîç tiþtekî nîn bû. Min dinivîsî, kovara xwe derdixist,
rojê sê-çar qedeh konyak û du þûþe araq vedixwarin, bi qasî sîh îskanan
qahwe vedixwar û du pakêt cixare dikiþandin. Tiþtekî din nîn bû... Lê tiþtekî
ko di wan rojan de ez kêfxweþ kirim, zaroka Rûþenê bû. Belê, Rûþenê
zarokeke mîna topa nûrê anîbû dinê. Keçikek, keçikeke þêrîn. Navê keçikê
Huseyma bû. Wê rojê, Huseyma jî bi me re bû, wê jî, cara yekemîn, bapîr û
dapîra xwe ziyaret kiribû.
Kesên ko hatine gorê ziyaret bikin, radibin, ji Mîr Bedirxan xatir
dixwazin û ji goristanê derdikevin. Rê teng û kort in. Ew, kom bi kom,
bi dîqet, ji riyên fetloke, ji çiyê dadikevin. Celadet Beg, Haco Axa, Rûþen
Xanim û diya wê li pey hemûyan in. Haco Axa dikeve milê Celadet Beg
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BÎRA QEDERÊ • 211