Bîra qederê - Nefel

serê zinaran / Guhdarên te ne! / Û sura bayê xerbî / Te di nav pelên darê
de digerîne.«
Bilûrvan nefeseke kûr dikiþîne û dîsan bilûrê dibe devê xwe û lêdixe;
mîr û bilûrvan, tevî dengê bilûrê, li xweþiyên cîhanê, bedewiyên bihuþtê
û xezebên dûjehê dinihirên. Deng, pêl bi pêl, bilind dibe. Axîna evîna
qurmiçî, mirazên þikestî, pêl bi pêl, dil û ruh vedigirin. Porê dirêj, çavên
reþ ên kilkirî, awirê nerm, bêdengiya evîn û evîndarê, gav bi gav, bi dûr
dikevin. Agir bi dil dikeve, pêl bi pêl. Çav tên girtin, xwîn, pihêt, di
damaran de diherike. Dengê bilûrê mîr û bilûrvanê wî hildigire û dibe, bi
firê dixîne.
Mîr rûpeleke nû ya deftera li ser çogên xwe vedike û dinivîse; »Bilûra
min, were em ê / Bi wî çiyayê bilind re / Bi hewa kevin / Û bibin cîranê
bayên xurt / Û hevalê kimtên wan / Yên bi mij û dûman, / Û tê de dengê
xwe berdin / Û zarîna dengê me / Bikeve nav kortal û geliyan / Û bêcaniya
erdên jêrîn bihejîne; / Û pêlên ava heftreng / Ên xemzebaz /
Nalîna me bigihîne / Deþta Sirûc û Diyarbekrê; / Û beriya mêrxasên
Berazan; / Û kalîna berxan, / Tev þehîna hespan / Li me vegerînin.«
Bilûrvan dev ji bilûrê berdide, bi evîn û rêzdarî, mîna ko zarokekê
deyne, bilûrê datîne kêleka xwe, ser textê razanê. Bilûrvan westiyaye.
Ax, ew rojên hanê! Ax, nivîskar! Ax, nivîsandin!.. Ax nivîsandina bilûrê! Ez
niha çi bikim? li ber bûyerên wan rojan bikevim? Yan jî ez wan rêzên þihîra
min »Bilûra Min« bi bîr bînim û kêfxweþ bim?
Rêz xweþ, lê bûyer, pêwendî û hîsên ko ew rêz diafirandin, nexweþ bûn.
Mirin dîsan li dora min bû. Bîhn û hilma mirinê ji nav rûpelên defterên min
û rûpelên Hawar-ê bilind dibû; mamê min Xelîl Ramî li Lubnanê wefat
kiribû, dostê min, hostayê rojnamevaniya min Mewlanzade Rifat Beg li
Helebê miribû. Dostê min ê ezîz, hezkarê welêt, Þêx Evdirehmanê Garisî, li
ser nimêjê, bi destê nokerên dijmin, hatibû kuþtin. Mamê min
Evdirehman, xwedî û gerînendeyê rojnama yekemîn a kurdan
»Kurdistan«, li Stembolê, di nav bêdengiyeke dilsoj de, miribû. Hin dost û
nasên min ên din li Stembol, Paris, Bêrûd, Serê Kahniyê, Iraq û Îranê
miribûn. Evîna min, »donna mia« min miribû. Xewnên min ên rojên bê ko
bi neqþên evîna evîndara min ve hatibûn neqiþandin, miribûn. Deftera ko
evîndara min dabû min û min kurte-notên xwe tê de dinivîsîn, winda
bûbû û miribû. Ez bûbûm pasevanê mirinê, dilê min bûbû geliyê mirinê. Û
karê min jî, jixwe, diyar bû; bi gotinên kevn û mirî yên kurdî mijûlbûn! Gava
206• BÎRA QEDERÊ E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM