Bîra qederê - Nefel

4Celadet Beg bersivê nadiyê, bi tenê, ew ji pencerê li dûr dinihêre û
guhê xwe dide ser dengê bilûra ko hêdî hêdî bîr û heþê wî ji Þamê
vediqetîne û dibe welêt, welatê xeyalan...
– Ev awaza strana Memê Alan baþ e? Ehmedê Fermanê Kîkî bilûra devê
xwe, dîsan, dide alî û ji Celadet Beg dipirse, baþ e? Bi dilê te ye?
– Pir baþ e, pir bi dilê min e, Celadet Beg dibêje û dîsan vedigere ser
deftera ko li ser çogên wî ye.
Þeva Þamê dest pê kiriye. Roj û êvar qulipîne ser þevê. Stêrkên qels þevê,
çiraya reben oda kata jorîn a Celadet Beg ronî dikin. Þam radizê, taxên
kêf û henekê yên Þamê vala bûne, însan radizên, însaniyet radizê. Di vê
wext û dema razanê de, du însan, du kurdên derketî, mîrekî kurdan û
dengbêjê wî, di hembêza þevê de, bi lorîna bayê bakur ê Zerya Spî, di bin
ronahiyeke pir qels û neçar a çirayeke kevn de, li bilûra hezar salan a kurdan
dixînin, li bilûra çiya û zozanên welêt guhdarî dikin û bilûra ko
nîþana tarîxeke kevnare ye, dinivîsin.
Dengbej li bilûrê dixe; bilûra dirêj, zirav û narîn tê ziman, evîn û evîndariyê,
hez û hezkirinê, veqetîn û hesretê, derd û keserê tîne zimên.
Pêçiyên dengbêj, bi hostehî û hunermendî, li ser qulikên bilûrê digerin;
dijîtî û berberî, dexesî û hesûdî, dek û dolab, fîtne û fesadî di navbera qulikan
de derin û tên. Mirin di navbera pêçiyan de digere.
Mîrê derketî, gerîndendeyê kovara Hawar-ê, guhê wî li ser dengê nerm
ê bilûrê, pênûs di destan de, li ser kaxizê spî dinivîse; Bilûra min a þîrîn /
Tu di sariya sibehê / Û hingûra êvarê de / Hevalê bêhevalan, / Destbirayê
þivan û dilketiyan î. / Dengê te, / Hêstirên dilên xemgîran, / Silava ji hevveqetiyan.
/ Girîn û zarîna dilketiyan / Tîne bîra min. / Bilûra min tu yî,
/ Xemrevîna terkeserên dinyayê!..«
Dengbêj û bilûrvan devê bilûrê dibe aliyê rastê devê xwe, herdu lêvên
xwe vedikiþîne û bi nefeseke dirêj li bilûrê dixe; dengê bilûrê mîrê tenê û
dengbêjê wî dibe kûrahiyên dewr û dewranan, nik beg û mîran, dawet û
dîlanan, þer û pevçûnan, nêçîr û nêçîrvanan, egîd û þervanan... Dengê
bilûrê wan davêje ser piþta mûyekî ji çîrokên »Hezar û Þevekê« û wan
dibe welatê xewn û xeyalan, bav û kalan.
Mîr ji qedeha xwe ya araqa Lubnanê çend qult vedixwe, ji cixara xwe
nefeseke kûr dikiþîne, serê xwe ber bi jor dike, bi qasî kêliyekê, çavgirtî,
difikire û dîsan vedigere ser kaxizê spî û dinivîse; »Dengê bilûra min, /
Çiya û zozanên bilind, / Kaniyên bi gul û rihan dorgirtî, / Guhê þikeft û
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BÎRA QEDERÊ • 205