Bîra qederê - Nefel

eriya min bi pêþeroja me hebû. Min kozeke agir berda dilê xwe û biryara
zewacê da... Wehbî nasê bavê min bû, boþnak bû, têgihîþtî, nerm, bêdeng
û medenî bû... û wî evîn û hezkirineke xurt jî, ji min, nedipa. Wî tiþtekî
ji jiyana min a bûrî, ji min, nedipirsî. Loma ez pê re zewicîm. Û min her
tiþt, ne bi tenê tu, her tiþtê jiyana xwe ya berê terk kir. Weha hîn çêtir bû,
ji bo her kesî, her tiþtî. Eger tu, di wê þeva baloyê de derneketiyayî pêþiya
min, ev jiyana nû dê, di keser û bêdengiya xwe de, dewam bikira. Lê tu
derketî û hatî!..
– Tu dibêjî ko Wehbî Bey merivekî nerm, bêdeng û medenî ye... Lê ew
dixwazin min bikujin, bidin kuþtin. Wan lîsteyeke kesên muxalif hazir
kirine da ko van kesan bidin kuþtin. Û di rêza yekemîn a lîstê de navê min
heye...
– Na, Canan li Celadet Beg dinihêre û dibêje, na, ez ne bawer im. Ne
Wehbî ne jî yên din tiþtekî weha nakin. Ne ji vê lîsta ko tu behs dikî, lê
haya min ji lîsteyeke din heye; lîsta kesên muxalif ko diviya biketina ber
efûya ko Mistefa Kemal û hevalên wî difikirîn. Navê te tê de hebû,
tunebû, ez nizanim. Lê lîsteyeke wan a weha hebû.
– Çîroka efûya wan jî, mîna çîrokên Lafontaine in; derew bû, jê tiþtek
derneket, Celadet Beg bi ken dibêje û rûyê xwe ber bi deryayê dizivîrîne
û li dûr dinihêre.
Di rojeke xweþ a bihara Lubnanê de, danê êvarê, Celadet Beg û Canan,
bi dizîka, ji otelê derketine û hatine restoraneke navdar a Bêrûdê.
Restoran li ser girê Minete el Husin e. Ji rojan pêncþemî ye. Celadet Beg
û Canan li bexçê hênik ê restoranê rûniþtine. Bexçe sakîn e, ji wan pê ve,
çend kesên din, ji wan dûr, peregende, rûniþtine. Ji dûr ve dengê tîz ê
keþtiyan tê. Derya þîn, pêlên spî yên derya, lengergeha boþ a Bêrûdê û
keþtiyên têvel, ji dûr ve, dixuyin. Celadet Beg û Canan ji bo þîva êvarê hatine.
Li milekî ew dipeyivin û li hev dinihêrin, li milekî jî ew li bergehên
yekta yên bihara Bêrûdê dinihêrin; derya mîna xalîçeyeke yekrengî yê þîn
li ber lingên wan raxistî ye. Þînahiyeke pir xweþ, pir boþ hawirdor vegirtiye.
Dar, daristan û dehl, bi keskahiyeke boþ, hildikiþin serê zinar û
çiyayên ko dor li piþta Bêrûdê girtine. Esmana bê ewr, mîna perdeyekê li
ser þinahiya deryayê, bi rengekî þîn ê vekirî, dibiriqe. Lengergeh, navenda
cîhana Lubnanê, mîna dayikeke dilsoz, keþtiyên cihê û pirrengî hembêz
dike, -yan jî wan bi rê dike.
Lengergeh; navenda çûyin û hatinê, oxir û xatirê, nêzîkî û dûrahiyê...
202• BÎRA QEDERÊ E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM