Bîra qederê - Nefel

ûbû, dîsan, xistibû bêrîka xwe, ew bi min re bû.
Cihûyên ko bûbûn hevriyên me, merivên neçar, bêdeng û bi terbiye
bûn. Gava ew hîn bûn ko em kurd bûn, gelekî kêfa wan hat. Wan gelekî
qedrê me girtin. Lê tiþtê ko herî zêde bala min kiþand, daxwaza wan a zimanê
hebrî bû. Wan bi vî zimanê ko zimanê wan ê rojên bê, hêviyên wan
bû, nizanîbûn. Lê daxwaza wan a hînbûnê bêsînor bû. Heta em gihîþtin
Misirê, wan her, bi deng, mamosteyekî li ser wan, xwendin. Wan digot, »ziman
ruhê me cihûyan e.« Vê yekê gelekî tesîr li min kir. Û gava min Hawar
weþand, di hejmarekê de, min serpêhatiya cihûyan û zimanê wan nivisî û
ew yek ji bo kurdan ko ji zimanê xwe bi dûr diketin, mîna mîsaleke baþ
pêþkeþ kir.
– Bavo dê li îstasyona trênê ya Kahîrê li hêviya me be, Heqî dibêje.
Celadet ji berîka xwe deftera xwe ya biçûk derdixe û berî ko ew li ser
kursiyê rûne, bi dengekî pir nizm ko bi zehmetî seh dibe, bersiva Heqî
dide,
– Ez dixwazim, em zû, zûtirîn wext, bigihên Misirê. Min bêrî kiriye,
bêriya bavê te, bapîrê te, dapîra te, meta te kiriye...
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BÎRA QEDERÊ • 147