Bîra qederê - Nefel

ne rast e. Meriv du caran, mîna min, pir caran, car bi car jî dimire. Bi du mirina
Safter re, ez gelek carên din jî mirim. Lê cara yekemîn, ez bi Safter re
mirim, nîvê dilê min jî pê re çû axa axretê.
Safter ko ewçend li ser xwe, ewçend lihevhatî bû, ewçend ji sporê, boksê,
hespan, nêçîrê, masî û masîvaniyê hez dikir, ewçend dilê wî ji bo kurdan,
welatê wan, zimanê wan davêt, ewçend ji însan û însanetiyê hez
dikir, nikarîbû xwe li hember nexweþiyên basîd û biçûk, mîna serma û
bronþîtê, rabigirta. Wî agir bi dilê me xist û çû. Di rojeke þilî ya çila
Alemanyayê de, Pelikan, bav û diya wê û du hevalên Safter ên alemanî, bi
tenê ev merivên bi qasî tiliyên destekî, bedena Safter a çeleng, bi bêdengî,
li bin axa þil û sar a Heidelbergê veþartin.
Mirin li kal û pîrîtiyê tê. Kal û pîrîtî heyama pêþîn a mirinê ye. Gava beden,
gav bi gav, xwe ji xewa ebedî re hazir dike, kal û pîr bi deng û pejnên
mirinê dihesin. Lê ya yekî nola Safter ko ewçend ji mirinê dûr bû?.. Ez çi
bibêjim?
Di wan rojên ko tu niha behs dikî de, birayê me Tevfîk xwendin û doktora
xwe temam kiribû, ji me xatir xwestibû û vegeriyabû Stembolê. Wî
riyek, li gora xwe, dabû ber xwe. Safter jî xwendina xwe temam kiribû. Lê
ew venegeriyabû. Mîna niha tê bîra min, Safter weha gotibû; »ez ê çawan
kekên xwe Celadet û Kamuran terk bikim û herim? Em ê, bi hev re, ji bo ziman,
çand û edebiyata kurdî bixebitin.« Ew û Pelikanê mabûn. Lê xwezî
ew biçûna Stembolê, heye ko hawa Stembolê lê bihata...
Herwekî ko te jî got, di wan rojan de, Safter û Pelikan li gundekî gelekî
xweþ dijiyan. Bîhna min jî teng, zikê min birçî, dilê min bi kul bû. Pere nîn
bû, nan û xwarin nîn bû, araq û vexwarin nîn bû, cixare û qelûn nîn bû, kar
û þixul nîn bû, xeber û nûçeyên baþ nîn bûn. Tu tiþtekî ko hinekî bîhna min
veda, ez kêfxweþ bikirama, nîn bû. Dolarekê hilkiþiyabû duwanzdehezar
markan. Xwarin û vexwarinê jî li gora vê nispetê kirasekî ji agir li xwe
kiribû. Xwarina min jî, li gora rewþê, daketibû vî halî; nan û kartol, av û kartol,
kartol û av, kartol û kartol!.. Û min dest pê kiribû cil û berg û kincên xwe
difirotin da ko min bikaribiya ew kartol jî peyda bikira. Çakêt û pantolên
min, roj bi roj, kêmtir dibûn.
Di halekî weha de, çaxa min keys didît, ez diçûm gund, nik Safter û
Pelikanê da ko min hinekî bîhna xwe berda. Di wan rojên gund de, ez û
Safter her li ser çand, edebiyat û zimanê kurdî dipeyivîn. Ji bo dewrên bê,
me plan û proje çêdikirin. Safter her dixwest ko me þiîrên fransizî
wergerandina zimanê kurdî. Me hin rêz, bi hev re wergerandin, lê wî tu
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BÎRA QEDERÊ • 137