Bîra qederê - Nefel
Bîra qederê - Nefel Bîra qederê - Nefel
an û mezin li gundekî wêran bû. Me dê xwe bi ko de bavêta? Kî dê bihata hawara me? Felek bi girane û zompan ketibû ser me, mêjî, heþ, dil û zikê me dihenciqand. Bi taybetî jî zik, zikê bêþerm û teres ko her birçî bû... Celadet ji berîka pantolonê xwe pereyên xwe derdixe û lê dinihêre. Piþtî ko wî heqê xwarin û herdu bîrayan da, pere têra du, te nizanîbû, sê rojan dikir. Piþtî du-sê rojan? Xwedê kerîm e. Bi bîhntengî ew ji berîka çaketê xwe pakêta cixarê derdixe û cixareyekê vêdixe. Digel neçarî û xizaniyê, bêguman, jiyana xwendevaniyê, xwendevaniyeke weha ko cîhaneke nû li berê vedike, hemû mêjî û dilê wî vedigire, xweþ e. Lê heta kengê ew ê bikaribe xwe rabigire? Ew bi destê xwe yê çepê jî bi kêra li ser masê dilîze û li pirsiyarên weha bingehîn ên jiyana xwe ya Munîxê difikire. – Der prinz BedirKhan? Celadet serê xwe ji ber masê radike û li aliyê deng dinihêre. Jineke ciwan a porzer û çavþîn, bi ken, lê dinihêre. Mîna ko Celadet ew dîtiye, lê ew nikare wê derxe. – Hûn ne Mîr Celadet in? Jina ciwan, bi alemanî, jê dipirse. Celadet bi serî bersiva wê dide û li çavên wê dinihêre. Wî ev jina hanê ko çavên wê mîna zeryayekê stûr û þîn in, li ko dîtiye, ew wê ji ko dinase? – Monîka... jinik dibêje. Celadet, ji niþka ve, radibe pê û diqîre, – Fräulein Karlfeld... Monika Karlfeld! 3Fräulein Karlfeld... Monika Karlfeld. Gava Celadet û Monika ji trênê peya dibin, ew wê bi Safter û Pelîkana ko li hêviya wan in, dide nasîn. – Monîka li unîwersîtê doktora felsefê çêdike... serpêhatiya min û Monikayê gelekî balkêþ e. Ez ê ji we re behs bikim. Di rojeke pir xweþ a havîna 1923-an de, Celadet û Monika, li istasyona trênê ya Dikerteyê peya dibin. Çaxa ew ji trênê peya dibin, tîrêjên xurt û rengîn ên tavê çavên wan digirin. Piþtî hevûdunasîn, hembêz û silavan, Celadet û Safter radihîjin walîzan û ew bi rê dikevin. Celadet û Monika dê, ji bo çend rojan, mêvanên Safter û Pelikanê bin da ko ji keft û lefta bajêr û zehmetiyên xedar ên jiyana rojane, piçkekî, bi dûr kevin. Safter û Pelikan li gundekî biçûk û þêrîn dijîn. Ji ber nexweþiya Safter, wan xwe ji E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM BÎRA QEDERÊ • 135
ajarê mezin, lez û beza jiyana bajêr vekiþandine û hatine li gundekî bêdeng û aram ko nêzîkê bajêr e, bi cîh bûne. Safter, hema çi bigire, hertim, nexweþ e. Carina ew bi zekemê dikeve, carina serma digire, carina bi kuxikê dikeve. Digel ko ew gelekî girs û lihevhatî ye, bedena wî mîna þitila ber avê, zîz û tenik e. Celadet û Safter li kêleka hevûdu, Monika û Pelikan jî, çend gav, li pêþiya wan, li ser riyeke pir xweþ û hêþîn, dimeþin. Herdu aliyên rê bi daran tijî ne. Rê mîna tabloyeke resamekî hoste li ber wan dirêj dibe û dere. Dar, tîmsala dem, dewr û heyaman, ko piraniya rojên salê tazî û stûxwar in, niha, bi hemû bedewiya xwe ya havînê, bi hemû hêþinahî û zelaliya pelên xwe yên spehî û bi comerdî, rê nîþanî wan dide. Tav û tîrêjên wê, bi þewqeke rengîn, li ser eniya Celadet û Safter dibiriqe. Bîhneke xweþ ji hawirdor difûre; tabîatê kirasê xwe yê rengîn li xwe kiriye û direqise. – Celadet Abi, tu westiyayî? Tu dixwazî, em hinekî bîhna xwe berdin? – Na Safter, Celadet dibêje. Eger tu newestiyayî, ez newestiyame. Jixwe ez bawer im, riya me jî zêde nema. – Na, piþtî vê riyê, em xwe digihînin erebê. – Safter, min kitabên þiîrên fransizî jî bi xwe re anîne, eger me keys hebû, em li ser hinan bixebitin. – Bêguman... bi rêberiya te, em ê gelek þiîrên hêja wergerînin zimanê kurdî ko pir hewcedarê vejîn û nûjeniyê ye... Dawiyê, te gotin anî ser wan rojan... dawiya dawîn, te gotin bir û anî û li dora mirinê gerand, gotina edebî bi mirinê gîhand... Safter mir... Sê sal bi dû wan rojên ko tu niha bi gotinên edebî taswîr dikî re, li nexweþxaneyeke Munîxê, di odeyeke sar de, serê wî li ser çoga Pelikanê, Safter çavên xwe, bêveger, girtin. Ji Pelikanê pê ve tu kes li nik wî nebû. Ne ez, ne birayên min ên din, ne xweha min, ne bav û diya min û ne jî ji malbata me ya bêhesab mezin kesek... Hingî ez û Kamuran li Lubnanê, kekê min Sureya li Misirê, dê û xweha min li Stembolê û bavê min jî... bila gotin, gotinê veneke, gotin li gotinê zêde nebe... Safter, bira, heval û alîgirê min ê jînê, bi qewlê Amojna Sitî, roniya çavê min, di wê xortiya xwe ya bedew de, çû, -bêyî ko xatir bixwaze, bêyî ko li me, nemaze li min bifikire. Nexweþiyeke zirav û teres ew bir diyarê rehmetê. Mirina Safter ez jî kuþtim. Tê gotin ko meriv carekê dimire. Na, ev 136• BÎRA QEDERÊ E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
- Page 85 and 86: çiyan jî, bergeha çiyê temam di
- Page 87 and 88: Zabitekî ittîhatçî ji aliyê pa
- Page 89 and 90: er derî dike û bi ken ji yên dor
- Page 91 and 92: kesên osmanî, çi tirk û kurd,
- Page 93 and 94: Dilê wî diþewite, hinekî av bid
- Page 95 and 96: 6Celadet ji xeweke giran hiþyar di
- Page 97 and 98: Ittîhatçiyan xwîn rijandibû û
- Page 99 and 100: wênekêþan, di rêzê de ne. Miri
- Page 101 and 102: piþtî þer û qiyametê tên. Dig
- Page 103 and 104: dinasî, min her alî, tiþt û mil
- Page 105 and 106: nivîskarên din ên þoreþên Fra
- Page 107 and 108: Welê dixuye ko ev halê mirov û m
- Page 109 and 110: im... çavvekirî, bi vê hesreta k
- Page 111 and 112: erî ba û bahozê bûn... - Heke b
- Page 113 and 114: xwe ya fotografê, li hêviya me b
- Page 115 and 116: û nedîtî bikiþînim. Eger we ic
- Page 117 and 118: ev fotografa yekemîn be ko tê de
- Page 119 and 120: Hîkmet hinekî din jî xwe nêzîk
- Page 121 and 122: ê xwe, bajarê bi bîranînên ebe
- Page 123 and 124: Min ev rêz li ko nivîsîn? Te beh
- Page 125 and 126: mabûn. Min û Kamuran, cêwiyê si
- Page 127 and 128: Pira Siratê di navbera jîn û vej
- Page 129 and 130: kiribûn...Vê yekê jîna me, bi c
- Page 131 and 132: 130• BÎRA QEDERÊ E-POSTE: INFO@
- Page 133 and 134: hilweþînê nereviyane. Mîna ko m
- Page 135: - Kamuran, birayê min ê hîstenik
- Page 139 and 140: carî wergerên weþiyayî, þiîr
- Page 141 and 142: lat e û desthilatî bi zimanê xwe
- Page 143 and 144: dibîne. Kamuran tevî xwendevanan
- Page 145 and 146: na ecêb jar û fikra ecêb xurt, m
- Page 147 and 148: dixwest bavê xwe bibîne, li kêle
- Page 149 and 150: 148• BÎRA QEDERÊ E-POSTE: INFO@
- Page 151 and 152: eþiyan, hez dikir. Bi alîkariya d
- Page 153 and 154: Bavo ji portakal û mandarînan hez
- Page 155 and 156: dilê te be... - Bê þik. - Mîrê
- Page 157 and 158: Di rewþeke evçend kambax û zîz
- Page 159 and 160: - Tu dizanî ka ez kî me? Keçik,
- Page 161 and 162: qeder biguhere? Partî, Xoybûn div
- Page 163 and 164: (Min pir dixwest biçûma ser gora
- Page 165 and 166: Ekrem Beg û mohra li ser masê. Be
- Page 167 and 168: dinivîsîn. Wê rojê jî welê b
- Page 169 and 170: di navbera odeyan û mitbaxê de de
- Page 171 and 172: ceza tê birîn. Kurd, eþîrên ku
- Page 173 and 174: me, tevî ko navê me mezin bû, pi
- Page 175 and 176: amade ne, lê çekên wan nîn in.
- Page 177 and 178: je, li Hotel Baronê çend dostên
- Page 179 and 180: kir... Min ê çi bigota? Bi tenê
- Page 181 and 182: gire. Rû dibe rîh. Ji cênîkekî
- Page 183 and 184: her û her derkeve û bi wî awayî
- Page 185 and 186: eba gotin û zimandirêjiyê û em
an û mezin li gundekî wêran bû. Me dê xwe bi ko de bavêta? Kî dê bihata<br />
hawara me? Felek bi girane û zompan ketibû ser me, mêjî, heþ, dil û zikê<br />
me dihenciqand. Bi taybetî jî zik, zikê bêþerm û teres ko her birçî bû...<br />
Celadet ji berîka pantolonê xwe pereyên xwe derdixe û lê dinihêre. Piþtî<br />
ko wî heqê xwarin û herdu bîrayan da, pere têra du, te nizanîbû, sê rojan<br />
dikir. Piþtî du-sê rojan? Xwedê kerîm e. Bi bîhntengî ew ji berîka çaketê<br />
xwe pakêta cixarê derdixe û cixareyekê vêdixe. Digel neçarî û xizaniyê,<br />
bêguman, jiyana xwendevaniyê, xwendevaniyeke weha ko cîhaneke nû li<br />
berê vedike, hemû mêjî û dilê wî vedigire, xweþ e. Lê heta kengê ew ê<br />
bikaribe xwe rabigire? Ew bi destê xwe yê çepê jî bi kêra li ser masê dilîze<br />
û li pirsiyarên weha bingehîn ên jiyana xwe ya Munîxê difikire.<br />
– Der prinz BedirKhan?<br />
Celadet serê xwe ji ber masê radike û li aliyê deng dinihêre. Jineke ciwan<br />
a porzer û çavþîn, bi ken, lê dinihêre. Mîna ko Celadet ew dîtiye, lê<br />
ew nikare wê derxe.<br />
– Hûn ne Mîr Celadet in?<br />
Jina ciwan, bi alemanî, jê dipirse. Celadet bi serî bersiva wê dide û li<br />
çavên wê dinihêre. Wî ev jina hanê ko çavên wê mîna zeryayekê stûr û þîn<br />
in, li ko dîtiye, ew wê ji ko dinase?<br />
– Monîka... jinik dibêje.<br />
Celadet, ji niþka ve, radibe pê û diqîre,<br />
– Fräulein Karlfeld... Monika Karlfeld!<br />
3Fräulein Karlfeld... Monika Karlfeld.<br />
Gava Celadet û Monika ji trênê peya dibin, ew wê bi Safter û<br />
Pelîkana ko li hêviya wan in, dide nasîn.<br />
– Monîka li unîwersîtê doktora felsefê çêdike... serpêhatiya min û<br />
Monikayê gelekî balkêþ e. Ez ê ji we re behs bikim.<br />
Di rojeke pir xweþ a havîna 1923-an de, Celadet û Monika, li istasyona<br />
trênê ya Dikerteyê peya dibin. Çaxa ew ji trênê peya dibin, tîrêjên xurt û<br />
rengîn ên tavê çavên wan digirin. Piþtî hevûdunasîn, hembêz û silavan,<br />
Celadet û Safter radihîjin walîzan û ew bi rê dikevin. Celadet û Monika<br />
dê, ji bo çend rojan, mêvanên Safter û Pelikanê bin da ko ji keft û lefta<br />
bajêr û zehmetiyên xedar ên jiyana rojane, piçkekî, bi dûr kevin. Safter û<br />
Pelikan li gundekî biçûk û þêrîn dijîn. Ji ber nexweþiya Safter, wan xwe ji<br />
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM<br />
BÎRA QEDERÊ • 135
Change language