Bîra qederê - Nefel

6Hewa pir hiþk e, dinya sar e. Digel ko çila Alemanyayê hê bi xurtî
dest pê nekiriye, dinya serma ye. Celadet, carekê-du caran, xwe
dilivîne ko rabe, lê ew nikare. Bedena wî, bi gotina diya wî, bûye
mîna ço. Bedena wî jan dike, serê wî diêþe. Ew divê dakeve bajêr, Munîxê
û here serdana Safter ko bi sermayeke xedar ketiye û di nav cîhan de
radizê. Lê ew di xwe de wê taqetê nabîne ko ji nav cîhan derkeve. Welê
dixuye ko ew jî bi sermayê dikeve.
Oda wan, wî û Kamuran, a mezin tu carî germ nabe, ew çi jî bikin, ode
germ nabe. Ji binê derî, ji aliyê rojava, pencera mezin, her ba, bayekî sar
û tûj, tê. Ew li saeta li ser masa kêleka xwe dinihêre. Saet ber bi nîvroyê
hêdî hêdî dizîvire. Çare nîn e, ew nikare rabe. Ew xwe hinekî din dixe bin
lehîfa germ û wê dikiþîne ser xwe.
Di wan rojên çileya me ya pêþîn a Alemanyayê de, di oda me ya mezin û
sar de, ez bi tenê bûm. Kamuran, ji xwe re, kincin û paltoyekî germ dabû
dirûtin û ji me xatir xwestibû û çûbû Berlînê, nik dostekî xwe. Min jî kincine
germ kirîbûn û kincên min ên þevê û lehîfa min a bi hirî ya alemanî jî germ
bûn. Lê çi feyde! Dinya sar, oda me seqem bû. Mîna ko em ne li odeyekê,
lê li zozanan bûn!
Me li Munîxê nikarîbû tu cîh, ode, pansiyon peyda bikira. Ji ber rewþa
piþtî þer, xelkê gundan û doralî koçî bajêr kiribûn û bajar vegirtibûn. Bi
alîkariya birayê me Tevfîk, me li gundekî biçûk ko nêzîkê Munîxê bû,
Obermazing, li nik qesabekî, odeyeke fireh peyda kir. Xaniyê qesab bi du
qatan lêbûbû. Qata jêrîn dûkana wî ya qesabiyê bû. Qata jorîn jî mala wî
bû. Li paþ xênî, bexçeyekî fireh û dirêj ê malê hebû. Li kêleka bexçê jî bîreke
arteziyenê hebû. Di qata jorîn de, odeyeke mezin vala bû. Me ew ode,
mehê bi hezar û sêsed markan, kirê kir û walîzên xwe û tiþtên xwe yên hûr
ko me ji Stembolê bi xwe re anîbûn, tevî kemança Kamuran, birin odê û
em li wir bi cîh bûn. Ode fireh bû, lê em, nemaze Kamuran, hînî bi hev re,
di odeyekê de mayinê, nebûbûn. Lê çare nîn bû, ne cîhên din hebûn, ne jî
êdî quweta me dest dida.
Ji Stembolê, em bi tevdîr derketibûn. Me pere û zêrên xwe qulipandibûn
ser markên alemanî, me bi deh hezaran mark xistibûn berîkên
xwe da ko em çar bira, çar neviyên Mîr Bedirxan, li Alemanyayê, muhtacî
tu kesî, tu tiþtî nebûna. Li Stembolê em welê fikirîbûn. Çaxa em gihîþtin
Munîxê, me dît ko hesabê me yê Stembolê þaþ bû, ji binî ve þaþ bû! Markên
me, ez nizanim, di sedî de çend sed, belê çend sed, ji qîmeta xwe, winda
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BÎRA QEDERÊ • 127