Bîra qederê - Nefel

Lê, wê roja ko tu niha bi kurtî behs dikî, ez li gotineke din a Ovidius difikirîm;
»Evîn bi jîna þervanekî diþibe, ew ne karê tirsokan e.« Jîn bi xwe, ger
di þer de, ger di aþtî de, þer bû, jê re þervanî diviya. Bi tirsokî û dudilî jîn nedibû
jîn...
Canan, tazî, li kêleka pencerê sekiniye û li dever dinihêre. Celadet jî li wê.
Ew wê ji kêlekê dibîne. Canan hinekî din xwe xwar dike. Þeq û hêtên wê
yên spî û zirav hinekî din vedibin. Canan mîna sitûneke romî lihevhatî,
mîna Afrodîteke jîndar spehî ye. Tîrêj zerahiyeke vekirî didin bedena wê
ya ciwan. Pûrtên bedenê rengîn dixuyin. Porê wê ji mil û stû ber bi jêr
dibe. Memik, bi gotina stranên kurdî, mîna purtaqalê, tijî û rakêþiyane.
Navpiþt, xêzeke xwar dikiþîne û heta ber gurmikê tê. Gurmik, mîna kevaneke
vekiþiyayî, mîna îspata gotinên Ovidius, bi hemû bedewiya xwe,
li hêviya dest û tiliyan e. Gurmik, mîna navenda cîhanê, li wir, li ber
pencerê ye. Ewçend ji Celadet dûr, ewçend li Celadet nêzîk!..
Piþtî ko Celadet cixara xwe di xwelîdanka li ser masê de vedimirîne, ew
radibe û dere nik Cananê. Ew wê, bêdeng, ji paþ ve, hembêz dike.
Boðazîçî, yanê zerya, bi rengê xwe yê keskeþîn li ber wan e. Li milê din ê
Boðazîçî´yê, li aliyê Anatoliyê, warên Celadet û Cananê dixuyin. Ji
kêlekê ve jî, saraya kevnare ya sultanên Osmanî Topkapi, li ser gir û di
nav hêþînahiyeke boþ de, dixuye. Li ser avê, keþtiyeke dirêj û mezin, hêdî
hêdî, ber bi aliyê jor, Zerya Reþ, dere. Tîrêj li ser avê diçirûskin. Dinya di
nav rengên vekirî de, çikvekirî ye.
Stembol, bi hemû xweþî û bedewiya xwe, li ber lingên wan e. Stembol,
bajarê xwediyê ewr û esmanên þîn û av û behrên þîn; bajarê xwediyê
mizgeft, dêr û sînagogên bedew û rengîn ên herî xweþ; xwediyê ziman, ol
û çandên dewlemend û cihê; xwediyê keleh, birc û sûrên bilind, dirêj û
bêdawîn; xwediyê qesr û qonax, saray û koþkên medeniyetên cihê;
xwediyê kuçe û kolanên teng, minarên bilind, sûk û bazarên gemarî, xan
û hemamên tarî; xwediyê çayxane û meyxanên germ, esrar û heþîþxanên
dûmantijî; xwediyê mal û kerxanên kufikî, medrese û kitabxanên zîvhêlî
û neqiþandî; xwediyê tava germ, tîrêjên sor, heyva ron û stêrikên çirûsî...
Celadet li Stembolê dinihêre.
– Canan, mon cherie, li Stembolê binihêre, Celadet dibêje, bêyî ko xwe
bilivîne û destên xwe jê bikiþîne. Li îspata jînê binihêre. Di nav sînga þer
de, ez her li vî bajarê ko gelekî bi min û qedera min diþibe, ko huwiyeta
wî jî bi huwiyeta min dimîne, difikirîm. Ez welê bawer bûm ko min ew
E-POSTE: INFO@NEFEL.COM MALPER: WWW.NEFEL.COM
BÎRA QEDERÊ • 101