düşün ve sanat dergisi eylül - ekim 2007 - Ankara Ağın Derneği

HEDİYE
Feridettin ATATUĞ
Ayakları çıplaktı... İri, lacivert gözleri,
morarmış derisinin içinden, yeni açılmış bahar
çiçekleri gibi gülüyordu.
- Kömürünüzü taşıyabilir miyim? dedi.
Böyle çocuklar bir iki değil, yüzlerceydi.
Güzel bildikleri bir su birikintisinde, çamurlu,
tozlu sokaklarda hep oynadıklarını sanırladı...
O da bunlardan biriydi, diye düşündüm.
Aslında, “Kömürü taşıyayım” diyerek benimle
alay ettiğini sandım. Yüzümü buruşturdum.
Yoksa, içimdeki çocukluk daha ölmemişti.
Minik kafasını okşar, “Buna gücün yetmez”
derdim.
Konuşmasına devam etti:
- Çabuk ve temiz taşırım, dedi.
Bu defa alay sırası bendeydi.
- Tane tane taşıyarak mı? dedim.
Sustu. Geri geri gitti. İri gözleri, donuklaştı.
Sadece:
- Sen bilirsin, dedi.
Baltayı taşa mı vurmuştum? Bilmiyordum.
Ama gittikçe soğuyan havada, kovanın
demiri elime yapışıyordu. Bin kiloluk kömür
yığınının biteceği yoktu. Hani utanmasaydım
oturup ağlayacaktım.
Biraz sonra, küçük bir elin kovaya uzandığını
gördüm. Başımı kaldırdığım zaman, yine
o çocuktu. Bana göz kırptı:
- Denemesi bedava, dedi.
Cevap verecek halim mi vardı?
Her şeyi oluruna bırakmıştım. Tane tane
de taşısaydı, akşama kadar da devam etseydi,
kabulümdü.
Sıcak odamın penceresinden, biraz önce
pes ettiğim işin, nasıl gittiğine baktım. Gözlerime
inanamıyordum. Kömür yığını bitmek
üzereydi.
Şaşırmıştım...
Olanlara inanmak için, kömürlüğe koştum.
Olamaz, kömürlük dolmuştu. Yerler tertemizdi...
Bir an kendi kendime, “Neydi bu
be, bir Herkül mü, bir Hızır mı?” diye düşündüm.
Hemen sobanın üzerine bir çaydanlık koyarak,
kahvaltı hazırlamalıydım. Öyle yaptım.
Masayı en değerli misafirlerime mahsus
bir özenle hazırladım. Sofraya kızarmış ekmek
dilimi, sucuk, reçel, yağ ve peynir koydum.
Belki de ilk defa yediğimin tadına varacaktım.
Ona baktım. Kara kömür tozlarının kapladığı
yüzündeki gözleri, emeğini haketmenin
mutluluğu ile parlıyordu. Minik dudakları, beyaz
dişlerini sergileyerek açıldı:
- Benim işim bitti. Güle güle ısının.
Onu kucaklamak, öpmek istiyordum. Ancak:
- Yüzünü yıka, birlikte kahvaltı yapacağız,
diyebildim.
Dışarıda kar yağıyordu.
O çoktan yüzünü yıkamış, odanın kapısında
bekliyordu.
- Ben gitsem, dedi.
- Olmaz, kahvaltıyı birlikte yapacağız, diye
ısrar ettim.
Kabul etti. Masaya birlikte oturduk. Yaşından
umulmayan bir olgunlukla çayını içiyor,
ekmeğini yiyordu. Arada bir başını kaldırarak
çevresine bakıyordu. Kitaplıktaki kitaplarım
ilgisini çekmişti.
- Ne kadar çok kitabınız var.
- Senin de var mı?
- Bu kadar değil.
- Demek okuyorsun.
- Zamanım olunca.
Ayağa kalktı. Kitaplığa doğru yürüdü.
18 ağın Eylül-Ekim 2007