Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
kızılbaş - sayfa 29 - sayı <strong>38</strong> - mayıs <strong>2014</strong> - http://www.kizilbas.biz - tel: 00 49 (0) 177 502 88 53<br />
βρήκε ένα φιλμάκι των 35mm που<br />
ο παππούς του είχε “τραβήξει” και<br />
σκηνοθετήσει το 1922. Στη συνέχεια<br />
βρήκε μια παλιά μηχανή προβολής<br />
και αφού την έθεσε σε λειτουργία<br />
έβαλε να δει τι ακριβώς είχε αποτυπώσει<br />
ο παππούς του...<br />
Ο Νταβίντιαν συγκλονίστηκε. Ο<br />
παππούς του που γεννήθηκε στο<br />
Ικόνιο το 1895 και αργότερα διετέλεσε<br />
διευθυντής στην Χριστιανική<br />
Οργάνωση Νέων (YMCA) Ικονίου,<br />
κατέγραψε σε ένα φιλμάκι 10 λεπτών<br />
το δράμα των Ελλήνων προσφύγων.<br />
Από την ανέμελη ζωή στη Σμύρνη<br />
μέχρι την αθλιότητα των προσφυγικών<br />
καταυλισμών στην Αθήνα.<br />
Από την υψηλού βιοτικού επιπέδου<br />
καθημερινότητα με τις όπερες, με<br />
το εμπόριο με τις τράπεζες με τη<br />
κεντρική παραλία, τη γεμάτη καταστήματα,<br />
πίσω σε μια Ελλάδα που<br />
τους αποκαλούσε Τουρκόσπορους...<br />
Ποιους; αυτούς που μέσα τους έτρεχε<br />
αίμα Ελληνικό. Τους γνήσιους Ίωνες,<br />
οι εδώ “ελληνάρες” αποκαλούσαν<br />
Τουρκόσπορους και τις Σμυρνιές τις<br />
έλεγαν Παστρικιές, επειδή...πλενόντουσαν.<br />
Το βίντεο είναι σπάνιο. Δείτε το<br />
δράμα αυτών των ανθρώπων. Δείτε<br />
επίσης πως ήταν η Αθήνα το 1922.<br />
Το βίντεο ξεκινάει με την καθημερινότητα<br />
στη Σμύρνη με τον γαλλικό<br />
δρόμο και τα πολυάριθμα καταστήματα<br />
να σφύζουν από ζωή.<br />
Και μετά η καταστροφή, τα καμμένα<br />
ερείπια, τα κατεστραμμένα κτίρια,<br />
ο ξεριζωμός, το ολοκαύτωμα, οι<br />
νεκροί...<br />
Πλάνα από τα πλοία, ο κόσμος<br />
ξυπόλητος, τα παιδάκια πεινάνε, οι<br />
μητέρες τα σφίγγουν στην αγκαλιά<br />
τους. Κλαίνε.<br />
Επόμενο πλάνο: Αθήνα. Δεκάδες<br />
παιδιά όρθια περιμένουν ένα πιάτο<br />
φαγητό. Ένας χωροφύλακας περνάει<br />
μπροστά από την κάμερα. Πλάνο<br />
τα ανάκτορα, η σημερινή Βουλή. Ο<br />
κόσμος απέξω κατά χιλιάδες περιμένει...<br />
Ένας πρόχειρα στημένος καταυλισμός.<br />
Σιδερένιες πόρτες κλειστές.<br />
Ο κόσμος θέλει να μπει μέσα. Θέλει<br />
να φάει. Στην ουρά για ένα πιάτο<br />
φαγητό.<br />
Προσφυγιά...<br />
Επόμενο πλάνο. Δεκάδες παιδάκια<br />
μπροστά από ένα πρόχειρα στημένο<br />
σχολείο. Πεινάνε. Δεν κάθονται στην<br />
ουρά. Δεν τους ενδιαφέρουν εκείνη<br />
την ώρα τα γράμματα. Θέλουν απλά<br />
να φάνε. Έχασαν μάνες, πατέρες,<br />
αδέλφια... Είναι προσφυγόπουλα,<br />
είναι ορφανά.<br />
Στήνονται οι πρώτες σκηνές. Ολόλευκες.<br />
Το βράδυ ξεπαγιάζουν και<br />
την ημέρα σκάνε. Προσπαθούν να<br />
βρουν τους ρυθμούς τους. Μια γιαγιά<br />
κάνει μπάνιο το εγγονάκι της.<br />
Φαγητό. Νερόβραστη σούπα. Τα παιδιά<br />
πεινάνε. Κάτι είναι και η σούπα.<br />
Τουλάχιστον δεν θα πεθάνουν από<br />
ασιτία. Μέλη της ΧΑΝ μοιράζουν<br />
και ένα κομμάτι ψωμί. Τα πλάνα σου<br />
μαυρίζουν την ψυχή. Εκατοντάδες<br />
παιδάκια, μανούλες, γιαγιάδες σπρώχνουν<br />
για λίγο φαγητό.<br />
Το επόμενο πρωινό μοιράζουν γάλα.<br />
Δεκάδες μικρά λεπτά χεράκια υψώνουν<br />
στον ουρανό τις τσάσκες που<br />
κρατάνε για να τους τις γεμίσουν με<br />
γάλα.<br />
Το μεσημέρι ψωμί και σούπα. Γευματίζουν<br />
μπροστά στις σκηνές τους.<br />
“μοιάζει με πικνικ” γράφει ο Μαγκαριάν<br />
“αλλά δεν είναι”<br />
Ο θάνατος... το δράμα. Η ΧΑΝ<br />
στήνει υπαίθριες ξύλινες κατασκευές<br />
και πάνω κολάει καταλόγους με<br />
εκατοντάδες ονόματα αγνοουμένων,<br />
νεκρών αλλά και ζωντανών. Όλοι<br />
τρέχουν με την ελπίδα να διαβάσουν<br />
το όνομα κάποιου δικού τους. Όπως ο<br />
Νίκος Αναγνωστόπουλος που βρήκε<br />
το όνομα της μικρής του κόρης. Είναι<br />
ζωντανή σε άλλο καταυλισμό στη<br />
Θεσσαλονίκη. Τώρα μπορεί να βάλει<br />
κάτι στο στομάχι του να στυλωθεί ,<br />
να χορτάσει .<br />
Επόμενο πλάνο. Η ΧΑΝ προσπαθεί<br />
να κάνει τα παιδάκια να ξεχάσουν<br />
τον εφιάλτη. Διοργανώνει χορούς και<br />
παιχνίδια. Επόμενο πλάνο άρρωστα<br />
παιδάκια περιμένουν για περίθαλψη<br />
μπροστά από ένα πρόχειρα στημένο<br />
νοσοκομείο.<br />
Επόμενο πλάνο. Μια κυρία κρατά<br />
στα χέρια της ένα δίχρονο παιδάκι<br />
που βρήκε παρατημένο στα σκαλιά<br />
μιας εκκλησίας στη Σμύρνη, όταν οι<br />
Τούρκοι έμπαιναν και έσφαζαν.<br />
Αισιοδοξία. Οι πρόσφυγες είναι μια<br />
σπάνια ράτσα. Ικανή. Ικανότερη από<br />
πολλούς. Δεν τα παρατάνε. Ξεκινάνε<br />
μια νέα ζωή από την αρχή. Χτίζουν<br />
σπίτια. Τα νέα τους σπίτια. Στα<br />
πλάνα πρέπει να είναι η περιοχή του<br />
Νέου Κόσμου.<br />
Όσοι δεν είναι σε καταυλισμό όπως<br />
η μητέρα στα πλάνα με τα παιδιά της<br />
ζουν σε σιδερένια τόλ.<br />
Στην ουρά για ρούχα. Όλοι έφυγαν<br />
από τη Σμύρνη με ότι φορούσαν εκείνη<br />
τη στιγμή. Η ΧΑΝ μοιράζει ρούχα.<br />
Ρούχα γεμάτα αίματα, βρωμιά,<br />
γεμάτα μυρωδιές από τα καμένα της<br />
Σμύρνης...<br />
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ<br />
Πηγή: http://www.logiosermis.<br />
net/2011/04/1922_30.html#ixzz306r7o6iG
Change language