2014-05 Kizilbas 38

More documents

Recommendations

Info

kızılbaş - sayfa 18 - sayı 38 - mayıs 2014 - http://www.kizilbas.biz - tel: 00 49 (0) 177 502 88 53 "KÜRT SAVAŞÇILARI HZ.ALİ GİBİ KAHRAMAN" Bazılarının hareketlerini ateist, komünist, materyalist gibi batılı kavramlarla tanımlamak istediğini dile getiren Öcalan’ın mesajında bu konuda şu ifadeler yer aldı: "Bunlara,’kavram kölesi’ demek daha uygun düşer. Yalnız şu kadarını söylemeliyim ki, eğer İslami toplum doğası bir gerçekse, İslam’ın dindarı ve ateisti olmaz. Bunlar kavramsallaştırmalardır. En zor koşullarda, tüm küresel kapitalist zorbaların kuşatması altında en gelişmiş savaş teknikleriyle, saldırı altında bulunan, her şeyi sömürülen bir halkın, Kürt halkının, sahte İslam’ın zulmüne, sömürüsüne en çok maruz kalmış bir toplumun savaşçılarına ancak Hz. Ali timsalinde kahramanlık yakıştırılabilir, eş kılınabilir. İslam’n (mazlumlar tarihinin) en adil, özgür ve demokratik geleneğini temsil ettiğimize dair en ufak bir şüphem yoktur. Bu gerçekliği dünyanın diğer tüm mazlum halklarıyla güncel olarak paylaşan öncülüğe layık olmak kadar, günün ve geleceğin gerekli kıldığı yeniliğe ilişkin olarak da en ideal hareketi olduğumuza dair kuşkum yoktur. Çağdaş bir Hüseyni, çağdaş bir Selahaddini hareketin sentezi olmak, en önemli mutluluk, dolayısıyla iman kaynağımdır. Hepinizi paylaşamaya, iradeleşmeye, eyleme çağırıyorum. Toplumsal esinin adil, özgür adı olan Allan’ın birliğine davetle birlikte güven olmanızı diliyor ve kongreyi selamlıyorum." Kaynak: http://www.hurriyet.com.tr/ gundem/26392393.asp Taziye'nin İçini Doldurmak Ermenilerin ulusal yas günü arifesinde, T.C Başbakanının diplomatik bir atakla ''Taziye'' yayınlamasının amacı ne olursa olsun, 99 senedir bir ilk olması nedeniyle ve insani açıdan atılmış önemli ve anlamlı bir adım olarak görmek, sanırım yanlış olmaz: Ancak, yayınlanan ''Taziye''de, 1915 kırımında öldürülenlerle, birinci dünya savaşında ölenleri eşitlemek ve aynı torbaya koymak, bence büyük bir yanlış, çünkü 1915'te ölen insanların ölüm sebepleri farklı ve failleri de belli, oysa savaşta ölenlerin durumu tamamen farklı, tarihe sorumlulukla bakmalıyız, savaşta ölenleri, kırımda öldürülenlerle eşitlersek, kırımda ölenlerin anısına saygısızlık ediliyor, gibi bir algı doğar: Taziye'de ''Ortak Tarih Komisyonu ''önerisini vurgulamak ise, herkes tarafından bilinen insanlık dışı bir olayın sorumluluğunu çarpıtarak, ona kılıf aramaktır, Ortak Tarih Komisyonu kurmak demek, ''Kırım'' karşılıklı yapıldı demek, oysa Anadolu'da kırıma uğrayan halk azınlıkta idi, azınlığın, çoğunluğu kırma tezi gerçeklerden çok uzak bir yaklaşım: Taziye'de ''Farklı söylemlerin empati ve hoşgörüyle karşılanması, karşındakini dinlemek, acılarını anlamak ve paylaşmak vurgusunun yapılması bir yenilik ve önemli: T.C Dış İşleri Bakan'ının bir kaç ay önce Erivan'da sarf ettiği ''Tehcir'in Gayri İnsani'' olduğu ve dolayısıyla ''Kabul edilemez'' olduğuna dair söylemlerinden sonra ''Taziye''de bunun tekrar vurgulanması, bence , ''Resmi Görüş''un ''TEHCİR'' e bakışında ciddi bir değişikliğin kayda değer bir işareti olarak sayabiliriz: Herşeyden önce, T.C Başbakan'ının böyle bir açıklama yapma gereği duyması, herşeye rağmen olumlu ve önemli bir işaret, ancak, bu önemin ve anlamın derecesi ''Taziye''den sonra atılması gereken adımların atılıp atılmamasına ve içinin doldurulup doldurulmamasına bağlı: Taziye'nin Dr. med. Sarkis Adam önemini ve samimiyetini kanıtlamak Türkiye'ye düşmektedir: Soykırım'ın 100.cu yıldönümü öncesi, soykırım mağduru yakınlarına simgesel jestler yapma doğrultusunda adımlar atılmalı ve yaklaşılar olmalı: Öneri bağlamında birkaç örnek sayarsak: --Soykırımın failleri ifşa edilmeli, kınanmalı ve onların tüm izleri yok edilmeli, anımasaları silinmeli: --Savaşta ölenlere gösterilen saygı ve Kırımda ölenlere gösterilen saygı birbirinden ayrılmalı. --Soykırım Suçu, ''İnsanlık Suçu'' olarak algılanmalı. --Ders kitaplarından, azınlıklara yönelik, Kin ve Nefret, Aşağlayıcı sözler içeren cümleler temizlenmeli: --Azınlıkların yoğun olduğu bazı mahallelerdeki militarist sokak ve cadde isimlei değiştirilmeli (Örneğin: Bozkurt Caddesi, Savaş sokağı gibi), ve o sokakların bazılarına, azınlıkların toplumsal hafızalarına hitap edecek isimler verilmeli (örneğin Taksim'de bir sokağa Kirkor Zohrab, Bakırköy'de bir sokağa Dr.Rupen Sevag, Pangaltı'da bir sokağa Hrant Dink adı gibi): --Hocalı mitingi örneğinin tekrar yaşanmasını önlemek. --Ermenistan sınırını açmak, diplomatik ilişkileri geliştirmek --Soykırım mağdurlarından gasp edilen simgesel öneme haiz yapılardan birini 1915 müzesi haline getirmek. --Diaspora'daki Soykırım mağduru yakınlarına arzu edildiğinde T.C vatamdaşlık hakkı vermek: --Anadolu'da 1915 ile ilgili bir anıt dikmek. Dostluğa hizmet eden benzeri daha birçok öneriler sıralanabilinir:
kızılbaş - sayfa 19 - sayı 38 - mayıs 2014 - http://www.kizilbas.biz - tel: 00 49 (0) 177 502 88 53 Ermeni soykırımı bağlamında politisit. Osmanlı İmparatorluğu’nda Batı Ermeni aydınlarının yok edilmesi Makale, bir bildiri olarak, 21-22 Nisan günleri arasında Yerevan’da Ermeni Soykırımı Müze-Enstitüsü tarafından düzenlenen «I. Dünya Savaşı’nda Kafkasya Cephesi: Soykırım, muhacirler ve insani yardım» başlıklı Uluslararası Konferansta okunmuştur. Milli, siyasi, toplumsal, askeri, bilimsel ve kültürel kişiliklerin, soykırımı gerçekleştiren cellâtlar tarafından taammüden toplu imhası, politisit veya siyasi cinayet olarak adlandırılmaktadır. Bu yaklaşımın amacı, söz konusu etnosu, öz savunma tertiplenmesini üzerine almaya muktedir güçlerden mahrum etmektir. Profesör Nikolay Hovhannisyan’ın betimlemesiyle, “Siyasi cinayetin amacı, soykırıma tabi olan milletin kafasını kesmek ve direniş gücünü kırmaktır. Bu durum, soykırımı gerçekleştiren devletler ve hükümetlere, toplu katliam düzenleme açısından geniş bir faaliyet alanı yaratmaktadır”[1]. Ermeni Soykırımı’nda politisitin startı, hükümetin emriyle, yaklaşık 60 bin Ermeni erkeğinin silâhaltına alınmasıyla 1915 Şubatında verilmiştir. Bu seferberliğin, Ermeni askerlerden işçi taburları oluşturularak, kendi mezarlarını kazmaya mecbur edildiklerinden dolayı, salt şeklen olduğu görülmektedir. Halk, bu şekilde, mücadele edecek güçlerinden mahrum edilmiştir[2]. Siyasi cinayetlerin diğer aşaması, siyaset, toplum ve kültür emekçileri nezdinde Ermeni aydınlarının toplu olarak imha edilmesi olup, Ermeni Soykırımı’nın anma günü olarak kabul edilen 24 Nisan 1915 tarihinde başlatılmıştır. Bu darbe, özellikle Ermeni aydınlarının çok sayıda yazar, sanatçı ve bilim adamından oluşan kaymak tabakasının Meline Anumyan (Tarih doktoru) bulunduğu Konstantinopel’de (İstanbul çev. notu) güçlü olmuştur. Konstantinopel’de, tanınmış Ermenilerin tutuklanmasını İstanbul polis şefi Bedri Bey şahsen yönetmekte, siyasi konuda yardımcısı Reşat ve genel güvenlik şefi Canpolat kendisine destek olmaktaydı. İttihatçı yöneticiler tarafından önceden hazırlanmış olan kara listelere istinaden, tüm karakollara özel olarak mühürlenmiş zarflar gönderilir[3]. Eski takvimle 1915 Nisanının 11, 12 ve 13’ünde, çok sayıda Ermeni siyaset, toplum ve kültür adamlarının tutuklanması gerçekleşir. Ermeni Soykırımı’ndan hayatta kalmış aydınlardan milli mebus Büzand Boyacıyan, tutuklamalarla ilgili şunları anlatmaktadır, “Yazıhaneye nihayet vardığımda, hangi sınıfa mensup insanların tutuklanmış olduğuna dair tamamen bilgi edindim ve o zaman, bunun siyasi öneme haiz bir durum olduğunu ve Ermeni ispiyoncular tarafından önceden hazırlanmış listelere göre gerçekleştirilmiş olduğuna ikna oldum. İttihat Partisi’nin hain yöneticilerinin, tamusal Alman öğüdüyle hazırlamış oldukları, Ermeni tehciri konusundaki canavarca planın başlangıcıydı bu”[4]. Tutuklanan Ermeni aydınların ilk grubunu oluşturan yaklaşık 200 kişi, İstanbul merkez hapishanesi olan Mehterhane’ye kapatılır. Tutuklanan 5 Ermeni din adamından başrahip Grigoris Balakyan, Soykırım’dan mucize kabilinde kurtularak şunları anlatmaktadır, “…işte, hapishanenin demirden devasa kapıları lanetli bir gıcırdamayla tekrar açıldı. Sayısız simalar, hepsi de tanıdık devrimci kişilikler, aktivistler ve partisiz ve hatta parti karşıtı aydınlar güruh halinde içeri itildi. Sabaha kadar, birkaç saatte bir, yeniyeni tutuklular getirildi hapishaneye, gecenin derin sessizliği içinde, hapishanenin sağlam ve yüksek duvarları arkasında, tutuklu kalabalığı arttıkça, giderek hareketlenme de artmaktaydı. Başkentte yaşayan Ermenilerin, toplum dâhilinde göze çarpan tüm kişiliklerinin, temsilci, vekil, devrimci, redaktör, öğretmen, doktor, eczacı, dişçi, tüccar, banker ve her sınıftan milli kişiler, hapishanenin bu karanlık bodrumlarında aynı gece randevu vermiş gibiydi. Hatta birden fazla kişi ev kıyafeti ve pabuçlarla getirilmişti. (…) Hepimiz, bu sırrı çözmeye ve şu soruların cevabını bulmaya çalışmaktaydık. Bu yüzlerce tutuklama niyeydi ve bunun sonu nereye varacaktı”[5] Ermeni aydınlar, yirmi dört saat tutuklu kaldıktan sonra, 25 Nisan 1915’te, İstanbul’un Haydarpaşa tren istasyonuna götürülüp, oradan da tehcir edilir[6]. Tanınmış Ermeni kişiliklerin bir kısmı, 75 kişilik bir grup halinde ayrılarak Ayaş’a yollanır, kalanları ise Ankara’ya. Ayaş’a gönderilenler, bu şehrin dışında bulunan “Sarı Kışla” kışlasına yerleştirilip korkunç işkencelere tabi tutulur[7]. Ayaş’a sürülenlerin içinde, Ermeni düşün âleminin ünlü temsilcilerinden, Daşnaktsakanlardan Khaçatur Mamulyan (Aknuni), Garegin Khajak, Ruben Zardaryan ve Sargis Minasyan, milli mebuslardan Harutyun Cangülyan, Nazaret Da-
Page 1 and 2: kızılbaş saresur Mayıs 2014 - S
Page 3 and 4: kızılbaş - sayfa 3 - sayı 38 -
Page 17: kızılbaş - sayfa 17 - sayı 38 -
Page 35 and 36: kızılbaş - sayfa 35 - mayıs 38

2014-05 Kizilbas 38

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?