BÃ¶lÃ¼m 3 - Bilim, Teknoloji ve Ä°novasyon PolitikalarÄ± TartÄ±Åma Platformu

More documents

Recommendations

Info

BÖLÜM 3 ULUSAL YENİLİK SİSTEMLERİ: KARŞILAŞTIRMALI ANALİZ %60 olmaktadır. TÜBİTAK-TİDEB desteğinden farklı olarak, araştırma projesi ticari olarak başarılı olursa, satış gelirleri üzerinden geri ödeme yapılmaktadır (Lach, 2000). “Standart” AR- GE bağışlarının yanı sıra, AR-GE projelerinin pazar potansiyelinin incelenmesi amacıyla detaylı fizibilite çalışmaları ve yeni firmaların iş planlarının hazırlanması konusunda da mali destek sağlanmaktadır. Sanayi ve Ticaret Bakanlığı bünyesindeki “Office of the Chief Scientist” (OCS) tarafından yürütülen bu program kapsamında verilen AR-GE bağışlarının toplam AR- GE harcamalarına oranı 1990’larda istikrarlı bir şekilde %20’ler düzeyinde olmuştur. 1999 yılında bir proje için verilen ortalama bağış miktarı 370 bin dolardır. OCS’in bütçesi 1988 yılında 120 milyon dolardan 1999 yılında 428 milyon dolara ulaşmıştır. AR-GE destek programlarına ek olarak OCS, rekabet-öncesi araştırma konsorsiyumlarını kapsayan Magnet programı ile teknolojik kuluçkalar (incubator) ve uluslararası iki ve çok yönlü AR-GE işbirliği programlarını desteklemektedir. Trajtenberg’e göre (2000) Magnet programının önemi, kök (jenerik) teknolojilerin geliştirilmesinden çok, firmalar arasında işbirliğinin sağlanmasıdır. İsrail örneğinden yola çıkan araştırmacı Teubal (1995 ve 1997), teknoloji politikalarının gelişim evrelerini incelemiştir. Teubal’a göre teknoloji politikalarının uygulanmaya başladığında en önemli sorun, piyasa aksaklıkları değil, yeterli AR-GE projesinin olmamasıdır. Bu nedenle, gelişmenin ilk aşamasında öncelikle yapılması gereken araştırma projelerinin geliştirilmesini uyarmaktır. AR- GE destekleri ile birlikte, ön ihtiyaç ve proje belirleme çalışmalarının desteklenmesi, firmaları bir araya getiren girişimler, firmalar arasında ve firmalar ve akademik kuruluşlar arasında görüş alış-verişinin sağlandığı ortamların oluşturulması, belirli projelerle ilgili kamu kuruluşları arasında eşgüdüm sağlanması, ve hatta bazı durumlarlarda, bütün ekonomi için stratejik değer yaratacak özgül projelerin geliştirilmesi için tedbirler alınması gerekmektedir. Teknoloji ve yenilik politikalarının uygulanmasındaki ilk aşamada firmaların proje geliştirme ve seçme yeteneğinin geliştirilmesi çok önemlidir. Olası projelerin nasıl saptanacağı ve seçileceğinin (proje alternatiflerinin geliştirilmesi ve bu alternatiflerin değerlendirilmesi/ sıralanması ve belirli bir projenin seçilmesi) öğrenilmesi de bu kapsamda ele alınmalıdır. Ayrıca firmalara AR-GE ve teknolojik yenilik konusunda (yeni teknolojiler hakkında bilgi, danışmanlık, test-analiz, eğitim, finansman gibi) destek hizmetlerinin sunulması veya bu hizmetleri sunacak kurumların geliştirilmesi gereklidir. Bu aşamada AR-GE faaliyeti sürdüren 32
ULUSAL YENİLİK SİSTEMLERİ: KARŞILAŞTIRMALI ANALİZ BÖLÜM 3 firma sayısı ne kadar fazla olursa, sistem içinde öğrenme süreci de o oranda hızlı olacaktır. Teknoloji ve yenilik politikalarının uygulanmasında en önemli nokta, AR-GE yapan ve destek hizmeti sunan kuruluşların oluşturduğu ağın belirli bir kritik büyüklüğe ulaşmasıdır. Bu kritik büyüklüğü aştıktan sonra “kollektif öğrenme” süreci kendisini besleyecek şekilde sürdürülebilir. Teubal, teknoloji politikasının bu ilk aşamasında yatay desteklerin, yani belirli teknoloji veya alanları ön plana çıkarmayan, firmalar (ve destek kuruluşları) arası işbirliğini ve firma-içi öğrenme sürecini besleyen desteklerin daha önemli olduğunu söylemektedir. 1960’lardan sonra Türkiye’de teknoloji ve yenilik politikalarının gelişimini üç ayrı dönemde incelemek mümkündür (Romijn ve Türel, 1997; OECD, 1995). İthal ikameci sanayileşme politikalarının baskın olduğu 1963-1980 döneminin en önemli özelliği, dönem başında TÜBİTAK’ın ve daha sonra Marmara Araştırma Merkezi’nin kurulmasıyla birlikte özellikle kamu kuruluşları ve üniversitelerde temel araştırmanın geliştirilmesine öncelik verilmesidir. 1960’lı yıllarda uzman ve araştırmacıların eğitimi için yurt dışına çok sayıda personel gönderilmiştir. “İhracata yönelik” sanayileşme politikasının benimsendiği 1980-89 döneminde en önemli gelişme 1983 yılında “bilim ve teknoloji alanında araştırma ve geliştirme politikalarının ekonomik kalkınma, sosyal gelişme ve milli güvenlik hedefleri doğrultusunda tespit edilmesi, yönlendirilmesi ve koordinasyonunun sağlanması” amacıyla Bilim ve Teknoloji Yüksek Kurulu’nun (BTYK) kurulması ve Türkiye’nin “ilk bilim politikası belgesi” olarak kabul edilen Türk Bilim Politikası, 1983-2003’ün yayımlanmasıdır. 1983’de %0.24 olarak tahmin edilen AR- GE/GSMH oranını 1993’de %1.0’e ulaştırmayı en önemli hedeflerden biri olarak saptayan bu “program” uygulamaya konul(a)mamıştır. 1990 sonrası dönemde teknoloji ve yenilik politikalarının oluşturulmasında sistemli ve kapsamlı bir çalışma içine girildiği görülmektedir. BTYK ancak 1993’de yaptığı ikinci toplantısında Türk Bilim ve Teknoloji Politikası: 1993- 2003 belgesini kabul etmiş, bu belge doğrultusunda, VII. Beş Yıllık Kalkınma Planı’na büyük ölçüde giren ve Bilim ve Teknolojide Atılım Projesi ile Türkiye’nin Bilim ve Teknoloji Politikası belgeleri 1997’de benimsenmiştir (bu belgeler için bkz. TÜBİTAK, 1995 ve 1997). TÜBİTAK tarafından hazırlanan bu belgelerde “bilimsel ve teknolojik araştırmalar yapabilmek ve bu tür araştırmalar sonucunda ortaya konan bulguları ekonomik ve toplumsal faydaya dönüştürebilmek için gerek duyulacak bütün kurum ve mekanizmalarla birlikte, bunların sistemsel bir bütünlük içinde işletilebilmesini 33
Page 1 and 2: Bölüm 3 Ulusal Yenilik Sistemleri
Page 3 and 4: ULUSAL YENİLİK SİSTEMLERİ: KAR
Page 7: ULUSAL YENİLİK SİSTEMLERİ: KAR

BÃ¶lÃ¼m 3 - Bilim, Teknoloji ve Ä°novasyon PolitikalarÄ± TartÄ±Åma Platformu

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?

BÃ¶lÃ¼m 3 - Bilim, Teknoloji ve Ä°novasyon PolitikalarÄ± TartÄ±Åma Platformu