Turkish Journal of Social Research - Eski Sayılar - Türkiye Sosyal ...

Kobi’lerin Borçlanma Yapılarına Ampirik Bir Bakış
2. LİTERATÜR TARAMASI
Firmaların finansal davranışları ve sermaye yapılarına ilişkin
teorik çalışmalar 1950’li yıllara kadar dayanmaktadır. Modigliani
ve Miller (1958), yatırım politikasının veri olduğu, vergilerin ve
işlem maliyetlerinin göz ardı edildiği durumda iki farklı önerme
ileri sürmüştür. Bunlardan ilki, seçilecek olan finansman politikasının
firmanın piyasa değerini etkilemeyeceği, bu değerin sadece
yatırım kararlarından etkileneceği yönündedir. İkinci önerme ise,
kaldıraçtan yararlanan bir firmanın hisse senedi getirisine, öz sermaye
maliyetine finansal risk priminin ilave edilmesiyle ulaşılacağıdır.
Ancak Modigliani ve Miller (1963) vergi tasarrufu sağlayan
borcun, sermaye yapısı içindeki payının artmasıyla sermaye maliyetinin
azaltacağı ve böylelikle firma değerinin artacağını belirtmiştir.
Modigliani-Miller teorisi, firma büyüklüğünün sermaye
yapısı üzerinde etkili olmadığını ileri sürmesine rağmen, Mills ve
Schumann (1985), Hutchinson (1995), Berger ve Udell (1998) ve
Romano vd, (2000) firma büyüklüğü, sermaye yapısı ve borçlanma
düzeyi arasında anlamlı bir ilişkinin var olduğunu ampirik olarak
ortaya koymuşlardır.
Bu konudaki diğer bir yaklaşım ise Myers ve Majluf (1984)
tarafından ileri sürülen finansman hiyerarşisi teorisidir. Bu yaklaşım
asimetrik bilgiye dayalı olarak firma finansal yapısını açıklamaya
çalışmaktadır. Myers (1984), firmaların finansman ihtiyacını karşılamada
bir hiyerarşi belirlediğini vurgulamıştır. Bu teori, Scherr vd,
(1990), Holmes ve Kent (1991) ve Hamilton ve Fox (1998) tarafından
küçük işletmelere uygulanmıştır. Küçük işletmeler, genellikle
tüm hisselerine sahip ve aynı zamanda yöneticisi olan bir kişinin
kontrolünde olan işletmelerdir. Dolayısıyla firma sahibi kendi firmasını
sıkıntıya sokmayacak biçimde optimal sermaye yapısını gözetmeksizin
fonları kullanmak ister. Sonuç olarak, küçük işletmeler
kendi tasarrufları ve faaliyetleri sonucu elde edilen fonları birincil
kaynak olarak, kısa ve uzun vadeli fonları ise ikincil kaynak olarak
ve en son alternatif olarak da yeni ortak alma yoluyla finansman
sağlama yolunu tercih ederler (Lopez-Gracia ve Aybar-Arias 2000),
Mills ve Schumann (1985). Hutchinson (1995), Berger ve Udell
(1998) ve Romano vd, (2000) finansman hiyerarşisi teorisinin bü-
TSA / Yıl: 11, S: 2, Ağustos 2007 121