"Dil gölgesi"nde bir şair - Elazığ İzzetpaşa Vakfı

dikilmiş. Vali Bey’in tutuşturduğu meşaleyle Dede
Korkut kıyafeti giymiş aksakallı biri tarafından
kalenin bucuna çıkarılarak şenlik ateşi yakılıyor.
Harika bir sinevizyon gösterisi. “Soy soylamaya,
boy boylamaya” devam edeceğiz Korkut Ata’m.
Veteriner hekim olduğunu öğrendiğimiz Mesut
Çavdar, Bayburt türküleriyle başlıyor programına.
Söz konusu yamaçta yaşlı kadınlar oturmuş, sessiz
ve sakin olup biteni izliyor, türküleri dinliyorlar.
Kaleden şehre bakıldığında köprü ve ışıklarla yolu
kesilen Çoruh Nehri, peş peşe sıralanan olimpik
havuzlarını andırıyor. Evler, şehre sığmayınca yavaş
yavaş tepelere tırmanmaya başlamış. Şehir, il
sorumluluğunu yüklenince kendine yeni yerler aramaya
koyulmuş olmalı.
Şehrin yetiştirdiği bürokrat ve iş adamlarının
Bayburt sevgisine şaşırıyoruz. Lakin Çoruh kıyısındaki
küçük parkta bir tabela dikkatimizi çekiyor:
“Bayburt’u sevmek bir iddiadır. İspatı yatırımdır.”
Bizim yatırımsever iş adamlarımızın mekânı
İstanbul-Kocaeli arasıdır.
Bayburt Üniversitesinin önünden geçerken Mühendislik
Fakültesini göreceksin. Sakın şaşırma.
Orhan Veli’den esinlenen sözlerimiz sizi yanıltmasın.
Çünkü yeni üniversitelerin çoğu, Meslek
Yüksek Okulları üzerine inşa edilmiştir. İnşallah
devamı gelir.
14 Temmuz Çarşamba
Kahvaltıdan sonra Masat Köyü’ndeki Dede
Korkut türbesine gitmek üzere yola çıkıyoruz.
Bayburt- Erzurum yolunun bilmem kaçıncı kilometresinden
sola dönüyor, dere boyunca ilerliyoruz.
Tezek kokuları arasında köyü çıkar çıkmaz
türbe görünüyor. Kıl çadırdan iki otağ kurulmuş.
Kalabalık. Civar köylerden gelenler de olmalı. Bu,
köy kalabalığından çok öte. Türbede aşir okunuyor,
dualar edilip fotoğraflar çekiliyor. İçeri geçiyor,
Dede Korkut’un -haddim olmayarak- ak saçlarını
sıvazlıyorum. Belediye tarafından dağıtılan beyaz
şapkalardan birini zar zor kapıyorum. Mikrofonda
Belediye Başkanı H.Ali Polat. Güzel şeylerin yanı
sıra özel şeyler de söylüyor. Galiba Türk Cumhuriyetlerinden
biri kendisine, “Siz güzel atlara binip
Anadolu’ya geldiniz. Biz atları kesip yedik ve burada
kaldık.” demiş. Anadolu’da kalma mücadele
ve serüvenimiz devam ediyor.
Çiğdem gibi sekiz kız. Edi Mau Halk Dansları
Topluluğu. Bir şarkı eşliğinde oynuyorlar. “Parampa,
parampa” nakaratına iştirak ediyoruz. Kırmızı
elbise, sarı yelek, kuş tüyü sorguçlu başlıklar.
Programdan sonra yanlarına yaklaşıp kıyafetlerin
adlarını soruyorum. Not defterime kendi el yazısıyla
şunları yazıyor esmer bir kız: Ükı, kamzol,
köylek. Akabinde Gürcistan İmedi Halk Topluluğu,
Kafkas oyunlarını sergiliyor. On yaşında var yok
bir Gürcü erkek çocuğu sıçrayıp sıçrayıp diz vuruyor.
Sıra, bizim Bayburtlunun ata barında.
Dede Korkut çeşmesinde elimizi yüzümüzü yıkıyor,
şifa niyetine su içiyoruz. Kanımız tazelensin.
Hiçbir topluluk ya da millet Anadolu’yu bizim
kadar hak etmedi…
Dönüşte kitabesinden anlayabildiğim kadarıyla
Anadolu’da kurulan ilk Türk Beyliği Saltukoğulları
(1092-1202) komutanlarından Mengüç Gazi’nin
kardeşi Osman’a ait kümbeti ziyaret ediyoruz. Halk
arasında ‘Şehit Osman’ olarak biliniyor. Türküden
bir bölümü, Bayburtlu kardeşimiz okuyor:
“Şehit Osman, Duduzar, Bayburt Kal’ası
Ne hoş olur yontma taştan binası”
15 Temmuz 2010 Perşembe
Sabahleyin erkenden kalkıp tıraşlarımızı olduk.
Şehir merkezine yürüyeceğiz. O sakin çağıltısıyla
Çoruh bize eşlik ediyor. Pazar sabahını hatırlatan
sokaklar. Mesai gününe dair iz yok. Ağaçların altında
başımız salkım söğütlere değe değe ilerlerken
karşı taraftan aksi yöne ilerlemekte olan bir zat,
“Selâm aleyküm” diyor. Aramızda en az on metre
var. Herhâlde selam bize değildir. İyi şiirler yazıyoruz
ama şöhretimiz bu kadar yaygın değil, eş dostla
sınırlı. Ağaçların altından yola çıkıp bakıyorum,
kimsecikler yok. Selam, bize. “Aleykümselâm”
diye bağırıyorum adamcağızın arkasından. Tepki
göstermediğine göre ya ‘Bu adamlar Tanrı selamına
değmez’ demiş ya da bize kırılmıştır. Ne bilelim…
Selam artık yalnızca eşe dosta, cami diplerinde na-
84
eylül-ekim-kasım
2010