"Dil gölgesi"nde bir şair - Elazığ İzzetpaşa Vakfı

Bir varmış bir yokmuş
A. FARUK GÜLER
Çocukluğumda masallar hep bir varmış, bir
yokmuş ile başlardı. Ama adı üstünde masaldı
onlar ve daima iyiler kazanır, kötüler cezasını bulurdu.
Büyüdükçe masalların gerçek olmadığını anlıyor
insan. Tekerlemelerin ise anlamsız olduğunu sanıyorsun.
Oysa tekerlemeler çocukların dünyasında büyük
anlamlar taşımasa da insan büyüdükçe fark ediyor tekerlemelerdeki
gerçeği.
Çevremizdeki insanları sevme nedenlerimizden
birisi ve belki en önemlisi kendi hayatımıza olan tanıklıkları.
Bir anlamda onların sayesinde kendi yaşamlarımızı
somutlaştırıyor ve yaşadığımız gerçeğine
şahit kılıyoruz. Tanıkların birer birer bu dünyadan
çekilip gitmeleri hem kendi yaşam gerçeğimize olan
inancımızı azaltıyor; hem de bizleri yalnız kılıyor. Yalnızlaştıkça
yalanların içerisinde büyüdüğümüzü fark
edip hayatın ne denli boş ve bir o kadar gelip geçici
olduğunu kavrıyoruz. Masallar işte bu noktada devreye
giriyor. Ve her masalın başlangıcında büyük bir
zevkle söylediğimiz “bir varmış; bir yokmuş” ifadesi
kendisini gerçeğe bir adım daha yaklaştırıyor.
Oysa insan inanmak istemiyor, gidenlerin ardından
bakakalınca kabullenmek zor geliyor. Gitmek belki
kolay olan, ya arkada bırakılanlar Arkada bakakalmak,
hafızalarda yer alan onlarca hatıranın ağırlığının
yanı sıra sırtımıza yüklenen onlarca sorumluluğu beraberinde
getirmiyor mu Ta ki kendi yolculuğumuzun
başlayacağı o ana kadar.
Dünyaya gözünüzü açıp da aile içerisinde yaşam
kavgasına ortak olduğunuz kardeşinizin bu mücadeleden
erken vazgeçmesine ne dersiniz Oysa ailenize
dair tüm birikimlerin devamını sağlayacak olan iki
kardeşten birisinin erken vedası karşısında duyulan
o şaşkın ve bir o kadar yalnız kalışa hangi merhem
Ağabeyim Şükrü Güler’e
derman olacaktır ki! Geleceğe dönük kurduğunuz tüm
hayallerde yer verdiğiniz, varlığından güç aldığınız biraderinizin
hayatı boyunca yaptığı tek yanlış sizi yarı
yolda bırakmak olsaydı hayata boş gözlerle bakmak
dışında ne söyler, neler hissederdiniz
“Güçlü ol” diyenlere küfredercesine baktıktan
sonra onların sözlerindeki içi boş ama çaresiz ifadeyi
görünce cevaplar da anlamsız kalmıyor mu Susmak,
belki de en güzeli. Sözcüklerin değerlerini yitirdiği bir
ortamda 14 ay süren bir mücadeleden yenik ayrılan
tarafın imzaladığı bir sözleşmedir yazdığım cümleler.
Kardeşim bıraktığı için kaybettim kendi savaşımı. Ve
yeniden doğmak gerekiyor küllerin içinden. Kendim
için değil elbet bu uyanış, geride kalanlara karşı; biraderin
bıraktığı tüm yarım kalmışları tamamlama
gayesi. Ve bir dönüm noktası aynı zamanda. Kaknüs
her zaman aynı şarkıyı söylemiyor maalesef. Artık neşeli
değil tüm şarkılar. Her yeniden doğuş beraberinde
yeni bir melodiyi mırıldanıyor. Bu bazen hüzzam oluyor
bazen nihavent. Seçmek mümkün değil, seçileni
söylemeye başlıyorsun. Nefesin tükenip de bir başkasına
nefes verdiğin o ana değin.
Yahya Kemal’in Sessiz Gemi’si limandan böyle
ayrılmıyor muydu “Rıhtımda kalanlar bu seyahatten
elemli / Günlerce siyah ufka bakar gözleri nemli”
Bir siyah ufka bakarcasına fotoğraflara bakıyor insan.
Zamanı dondurduğumuz o karelerde geçmişe dönük
hatıraları yeniden yeniden yeniden yaşamaya çalışıyoruz.
Ama hiçbiri o ânı bir daha yaşatmıyor ve asıl korkunuz
baktıkça unutmaya başladığınızı fark ettiğiniz
zaman çıkıyor ortaya.
Masalları severim çocukluğumdan beri. Kocaman
bir hayatın özetidir başlangıcındaki tekerlemeler. Bir
varmış, bir yokmuş ile başlayan…■
77
eylül-ekim-kasım
2010