"Dil gölgesi"nde bir şair - Elazığ İzzetpaşa Vakfı

Bazı sabahlar uykumuz kaçmış ve elektrikler de bizi
terk etmemiş olursa sahur programlarını takip ediyorduk.
O günlerde televizyonlarda yüzlerce kanal
ve sahur programı adı altında magazin türü etkinlik
yapanlar yoktu henüz. Ailenin bütün üyelerinin bir
arada aynı sofra etrafında buluştukları ramazan günleriydi
o günler. Sonra sırası gelen ayrıldı o sofradan.
Evlenenler, okumaya gidenler derken büyüdükçe
koptuk sahur sofralarından.
Okula gittiğimiz hafta içi günlerinde oruç tutmamızı
istemezdi anne babamız. Herhalde açlığa dayanamayacağımızı
düşünürlerdi. Biz de hafta sonları
için onlardan söz alırdık. Ama bazen kendi sözümüzü
bile tutamazdık. Kışın günler ne kadar kısa olsa
da belli bir saatten sonra midemiz hareket geçmeye
başlardı. O zaman devreye giren büyükler öğleye
kadar tutulan orucun da kabul olacağını söylerler,
bizi rahatlatırlardı. Hatta ara sıra “Yarın da öğleden
akşama kadar tutar, ikisini tam gün yaparsınız.”
şeklinde de takılırlardı bize. Orucu bozup karnımızı
bir güzel doyurduktan sonra pişman olurduk. Keşke
biraz daha dayanıp akşama kadar sabredebilseydik
diye düşünürdük. İnsanın karnı aç olunca düşünemiyor
işte böyle şeyleri. Her zaman böyle olmazdı tabi.
Yıllar ilerledikçe oruç tuttuğumuz gün sayısında da
artış olurdu elbet. Evde kardeşler, okulda arkadaşlar
arasında kaç gün oruç tuttuğumuzun yarışını yapardık.
Bu rekabet hem bize oyun gibi gelirdi, hem de
ramazanları ve orucu daha çok sevmeye başlardık.
Oruçlu olduğumuz günlerde iftar sofralarına zafer
kazanmış bir edayla oturur, bu iftarı fazlasıyla hak
ettiğimizi düşünürdük. Ailemizden aldığımız övgü
dolu sözler de işin bir başka güzelliğiydi.
İftar sofralarının hazırlanması ne çok sevindirirdi
bizleri. İkindi vakitlerinde evdeki kadınlar arasında
yapılan iş bölümü sonrası yemek hazırlıkları başlardı.
Tencerelerden taşan yemek kokuları akşama doğru
dayanılmaz bir hâl alsa da o vakte kadar açlığa
dayanmış olan biz çocuklar, öyle hemencecik pes etmeyeceğimizi
gösterirdik onlara. Dışarıda yağmur,
kar varken bahçeye çıkıp oyun oynayarak vakit geçiremeyeceğimize
göre çaresiz dayanmak zorundaydık
o kokulara. Çorbası, salatası, kadayıfı… Şu ezan
bir okunsun hepsinden fazla fazla yiyeceğiz derdik
de iş yemeye gelince bir anda kesilir, doyardık. Ramazanın
bereketi derlerdi bu duruma.
Tek kanalda iftar programı başladığında ekranın
herhangi bir köşesinde hangi ilin iftar saati olduğu
yazardı. Şehirlerin adını okuduğumuzda oradakileri
içten içe kıskanırdık. Şimdi iftar sofrasında doya
doya yemek yiyorlar diye hayal ederdik. Gözümüz
bir ekranda, bir duvardaki imsakiyede, bir de saatte;
kulağımız ise ezanda olurdu. İftar yaklaştıkça zaman
sanki durur, vakit geçmezdi. Köyde olduğumuz için
daha sonra şehirlerde duyacak olduğumuz top sesini
de bilmezdik. Hele elektrikler de kesikse evde çıt
çıkmazdı. Televizyonda da iftar saatini takip edemeyeceğimize
göre okunacak ezanı duyabilme gayesiyle
susardık. İmamın “Allahu Ekber” nidası ne büyük
bir mutluluk ve huzurdu bizim için! Hem günü
oruçlu geçirmiş hem de yer soframızdaki yemeklere
rahatça dokunabileceğimiz anı yakalamıştık. Önce
dualar edilir, ardından sular içilirdi. Sonra derin bir
sessizlik… Herkes karnını doyurmakla meşgul olurdu.
Yemeğin akabinde imsakiyeden o günün üzerini
çizme görevi bana verilmişti. İlk günler bitmeyecekmiş
gibi görünen ramazan günleri sona doğru sanki
çifter çifter azalırdı. Sayılı günler çabuk geçermiş.
Öyle derlerdi.
Teravih namazı hazırlığı mutluluğun zirveye
çıktığı anlardı. İbrikten alınan abdest, ellerimize
sürdüğümüz esans, giyilen temiz elbiseler teravih
hazırlıklarından yalnızca birkaçıydı. Yollar çamur
içinde olduğundan paçalarımızı çoraplarımızın içine
sokar, o şekilde giderdik camiye. Namaz esnasında
çocukların yeri hep en arkalardı. Ön saflar yaşlılara
ayrılmıştı. İnsanlar saflarda ilerledikçe yaşlanıyorlardı
ya da yaşlandıkça saflarda ilerliyorlardı. Saflara
veda edenlerin yerini başkası alıyordu. Namazın
uzun olmasından mı nedir camideki çocuklar bir
süre sonra sıkılmaya, kendi aralarında gülüşmeye
hatta son cemaat yerinde koşuşturmaya başlarlardı.
Bu yaramazlıkların büyüklerin tepkisine neden olduğunu
hatırlamıyorum hiç. Ne onlara kızmak ne de
onlardan orayı terk etmelerini istemek… Hiçbirine
başvurmuyorlardı. Yaşlıların çocuklara olan sevgi ve
tahammülü o dönemde daha fazlaydı.
Ramazanda soframıza katılan misafirlerin içinde
en çok pideyi severdik. Babamın pazardan getirdiği
pidelerin evimize girdiği günlerin oruçları daha bir
güzel gelirdi bize. O gelene kadar sofrada saltanat
süren mısır ekmeği onun karşısında ikinci plana atılmış
gibi olurdu. Evimize pidenin girmesi gerçekten
olağanüstü bir şeydi. Sanki farklı bir dünyadan gelmiş
gözüyle bakardık ona.
Önce teravih namazları ayrılırdı bizden. Sonra
son sahur… Arife günleri bayram coşkusunun arttığı
günlerdi. Yine temizlik başlardı evde. Tatlıların
kokusu buram buram yayılırdı etrafa. Arife hangi
güne denk gelirse gelsin o gün ilçede pazar kuru-
58
eylül-ekim-kasım
2010