"Dil gölgesi"nde bir şair - Elazığ İzzetpaşa Vakfı

Zehra’sına denk olabilir miydi Derin bir nefes aldı. Yan gözle Nuri’ye baktı. Sonra gözlerini arabanın camından
dışarı kaydırıp amaçsız seyretti, dağları, ovaları. Neredeyse hava kararmak üzereydi.
Arka koltuktaki şişman, iri yapılı Selami, yuvarlak, kıllı elleriyle karnını ovuşturarak:
- Acıktım, dedi. Bir yerde durup bir şeyler yesek mi...
Tekbas Nuri söyleneni duymadı bile. Gözleri dağların arasında kara bir yılan gibi gittikçe uzayan yoldaydı.
Anasının mektubu aklından hiç çıkmıyor, sağ ayağı gaz pedalına daha bir gömülüyordu. “Oğlum, karın
sık sık annemlere gidiyorum diye evden çıkıyor. Lâf anlatamıyorum. Söylentilere bakılırsa Tilki Selim’le kırıştırıyormuş.
Gel ne yapacaksan yap ...” Nuri hırsından dişleriyle dudaklarını ısırıyor, karısının böyle bir şey
yapabileceğine akıl erdiremiyordu. Bir an için söylentilerin asılsız olabileceğini düşündü. Karısını çekemeyenlerin
ya da onda gözü olanların uydurduğu sözler olabilirdi. Fakat “Ateş olmayan yerde duman tütmez.”
derler.
- Allah kahretsin!
Belli belirsiz hırsla söylenmişti. Göz ucuyla, duyup duymadığını anlamak için Kara Mehmet’e baktı. Kendi
havasında, dışarıyı seyrediyordu. Nereden çıkmıştı sanki yurt dışında çalışmak! Köyünü, evini terk edip, el
içinde çile çekmeye değer miydi! Çok para kazanmak hırsıyla geldiği Almanya’da, kendisi eğlenceye dalıp
benliğini unutmuş, karısı hakkında da pis dedikodular çıkmıştı. Altındaki araba bütün bunlara değer miydi!
Üstelik de her geçen gün artan, Türk işçisinin horlanmasına rağmen.
Selami cevap alamayınca teklifini üstüne basa basa tekrarladı. Kara Mehmet can sıkıntısıyla Selami’ye
çıkıştı.
- Daha çok yolumuz var. Acıktıysan arabada sandviç olacak, bir iki atıştır.
Gözleri yeniden pencereden dışarı kaydı. Ağaçlar birbiriyle yarış edercesine önlerinden hızla geçiyordu.
Selami arkasına yaslandı. Uyur gibi yaptı. Aslında uyumuyor, babasının hastalığını ve köyünü düşünüyordu.
Anasının “...Baban hasta, ölmeden seni görmek istiyor. Gurbete kök salmadıysan kalk da gel gayrı...”
diye yazdırdığı mektup, memleket hasretinin üstüne eklenmiş, içindeki vatan özlemini kat kat artırmıştı. Bir
an önce köyünün ağaçlarıyla, toprağıyla kucaklaşmayı o da istiyordu.
Tekbas Nuri sağ eliyle konsüldeki kasetleri karıştırdı. Sonra rastgele birini alıp arabanın teybine sürdü.
Yanık bir ses hoparlörden çıkıp üç gurbetçiyle kucaklaştı. Sonr a içlerindeki yurt özlemiyle birleşip otomobilin
kelebek camlarından dışarı taştı ve rüzgârla birlikte bilinmeyen istikametlere doğru uçup gitti. “Yol uzun
gurbet acı/ Dağlar var ara yerde/ Yol verin geçeyim dumanlı dağlar./ Dağların ardında nazlı yar ağlar.” diye
boşa yakarıp durdu. Bitmez tükenmez bir dağ yığını, sanki masal kaçkını devler gibi önlerine dikiliyor, yol
vermiyordu.
Nuri, sinirle farları yaktı. Ön lâmbalardan çıkan kuvvetli ışık huzmesi, kıvrılıp uzayan karayolunun pürüzlü
sırtını yalayıp bilinmeyen karanlıklarda eridi. Taksinin ışığında buluşan kelebekler ön cama çarpıp kayboluyordu.
Kara Mehmet’in esmer yüzü buruştu. Şarkının sözleriyle birlikte, karısının hayali gözlerinin önünden
bir kez daha geçti. Beyninde ses olup yankılandı. “...Oğlumuzun adını ‘Hasret’e çevirdim. Babasına hasret
kaldığı için ..” Elleri gayri ihtiyarî cebindeki tespihine gitti. Can sıkıntısıyla mırıldandı. “Geliyorum Hasret,
az kaldı sabret.” Sonra Nuri’ye döndü:.
- Topuklayıver Nuri... Tek basma, artık çift bas...
Tekbas Nuri sanki böyle bir teklif bekliyormuş gibi, gaz pedalına daha sıkı bastı. Sürat ibresi yukarılara
doğru tırmandı. Bir an önce memleketine ulaşmayı istiyordu. Gittikçe uzayan asfaltın üstünde karısının hayalini
görüyor, hırslanıyordu. Yüz hatları gerilmiş, hiç konuşmadan yolu takip ediyor, karısının hayalini ezmeye
çalışıyordu. Araba ileri atıldıkça karısı kaçıyor, Nuri pedala daha bir yükleniyordu. Yurt dışına gittiği zaman,
evini ihmal edip para biriktirerek aldığı son model araba rüzgârla yarış edercesine uçar gibi gidiyordu.
Akşam karanlığında karşılarından gelen arabalar bir sinek vızıltısı gibi geçiyordu yanlarından. Bir an asfaltın
altlarından kaybolduğunu ve yıldızlara kavuşurcasına uçtuklarını gördüler. Teyp hâlâ çalıyordu.
“…Dağlar var ara yerde...”■
43
eylül-ekim-kasım
2010