"Dil gölgesi"nde bir şair - Elazığ İzzetpaşa Vakfı

Dağlar var ara yerde
ÜMİT FEHMİ SORGUNLU*
Değerli hikâyecimiz Ümit
Fehmi Sorgunlu 26 Haziran
Cumartesi günü vefat
etmiştir. Kendisine Allah’tan
rahmet, yakınlarına,
Berceste ailesine, okurlarına
başsağlığı ve sabırlar
diliyoruz.
Bizim Külliye dergisi.
Arabanın içinde üç kişiydiler. Üçü de yorgun ve
hâlsizdi. Dokuz saattir yol almanın ezikliği çökmüştü
üzerlerine. Buna rağmen biraz olsun uyumamış, bir yerde
durup dinlenmeyi dahi düşünmemişlerdi. Beş yılın getirdiği
hasret, yüreklerini bir kor gibi yakıyor, en ufak bir zaman kaybına
dahi tahammül edemiyorlardı. Gözleri hiç bitmeyecek
gibi uzayıp giden asfaltın, ufukta kaybolan çizgilerine bakıyordu.
Tek kelime dahi konuşmadan, her biri kendi hayalleriyle
yaşıyor, çocuklarını, karılarını, ağzı dualı analarını ve
içlerine burgu burgu işleyen vatanlarını düşünüyorlardı.
Direksiyondaki orta boylu, ince yapılı biriydi. Kalın siyah
kaşların çevrelediği gözleri kısılmış, bütün dikkatini yola
vermişti. Çok hızlı ve delicesine araba kullandığı için, arkadaşları
süratli gitmesini önlemek amacıyla ona “Tekbas Nuri”
lakabını takmışlardı.
Şoförün yanında oturan Kara Mehmet sabırsızlıkla elinde
oynadığı iri taneli, püsküllü tespihini cebine koyup gözlerini
yoldan ayırdı. Saatine baktı. “Tam dokuz saat!” diye düşündü.
Dokuz saattir yüreğinin ta içine oturan vatan hasreti son haddini
bulmuştu. “Oğlumuz beş yaşına bastı.” diyordu mektubunda
Zehra. “Gel gayrı Mehmet’im. Buralarda herkes başka
şeyler söylüyor. Kimi gâvur kızına tutuldu, seni unuttu kimi
de üstüne evlendi diyorlar. Oğlumuzun adını ‘Hasret’e çevirdim.
Babasına ve bir koruyucu erkeğe hasret kaldığından...”
içini çekti. Beş yıldır görmediği oğlunu ve karısını hatırlamak
yüreğinin içindeki özlem ateşini alevlendirdi. “Gâvur kızı
ha!” diye söylendi belli belirsiz. Gözlerinin önüne bir süre gönül
eğlendirdiği Monika geldi. Acı acı güldü. Onların hiçbiri
de buram buram toprak kokan, elleri nasırlı, başı yaşmaklı
42
eylül-ekim-kasım
2010