"Dil gölgesi"nde bir şair - Elazığ İzzetpaşa Vakfı

ALİMBAY BOTAKARAEV
Aşk insana doğru
yönü gösteren,
ruhunu arıtan ve
eğiten güçtür, yani
insanın manevi
olgunlaşması
ve toplumun
gelişmesinde
çok önemli bir
değerdir. Yesevî
düşüncesinde,
insanın insani
varlığını muhafaza
eden, onu nefis ve
gafletten alıkoyan da
aşktır:
“Aşksızların hem canı yok hem imanı”
Ahmet Yesevî
Hoca Ahmet Yesevî düşüncesinin temelinde
aşk vardır. Bu sıradan bir muhabbet değildir,
ilahî aşktır. İlahî aşk, Allah’ı, insanı tüm yaratılmış
varlıkları sadece Allah için sevmektir. Ancak böyle
bir aşk, insanı, insanî zihniyete, insan denen şerefli
ada layık olmaya yönlendirmeye muktedirdir. İnsanın
insanlığı da kendini işte bu aşka yönlendiren ana
ilke ve ideleri, duygu ve düşüncede, gönül ve dilde,
akıl ve davranışlarda, ibadet ve inançta insani ve toplumsal
ölçüleri ilahî ölçülerle uzlaştırabilmede, kendini
gösterir. Yani, insanı Allah’a yaklaştıran her şeyi,
Allah’tan gelmiş gibi kutsal bilmek gerekmektedir.
Çünkü her şey Allah’ın işi, onun sanatı ve kudretinin
eseri olduğundan sevilmesi ve sayılması gerekir.
Allah’a giden yol sadece insan ve toplumdan geçer.
Bu Allah’a giden en doğru ve en kısa yoldur. Öyleyse,
her yerde, her şeyde Allah’ı görebilmek, Yesevî düşüncesinin
temel ilkesidir.
Yesevî düşüncesinde ilahî aşk, “işk” kavramıyla
irdelenir. Divan-ı Hikmet’te, “pak aşk”, “aşk ateşi”,
“aşk bahçesi”, “işk babı”, “işk camı”, “işk dükkânı”,
15
eylül-ekim-kasım
2010