Tess GERRITSEN KAN GÖLÜ Orijinal adı : Blood ... - Kitabxana

"Aile evde mi Kontrol ettiniz mi"
"Üst kata çıkmaya cesaret edemedim."
"Yapmanız gereken tek şey yukarı çıkıp bir göz atmak. Şu anda oraya gönderebileceğim hiç kimse
yok burada."
"Bak, birini göndermen gerekiyor. Burada garip bir şeyler oluyor diyorum sana."
Memur Dolan içini çekti. Clarie, adamın, gözlerinde alaylı bir ifadeyle masasında oturmuş halini
adeta yanındaymış gibi görebiliyordu. Gerçi hislerini kelimelere döktüğü anda kendisine de biraz
saçma gelmişti aslında. Üst kattan gelen sesler belki de ayak sesleri falan değil de rüzgârın çıkardığı
gürültüydü. Aile topluca bir yere gitmiş olabilirdi pekala. Polisler geldiklerinde hiçbir şey bulamayacak,
bütün kasaba korkak doktoru konuşuyor olacaktı ertesi gün. Ünü zaten bu hafta yeterince
zedelenmişti.
"Lincoln oralarda bir yerlerde olacak. Yanına gelip bir göz atmasını isterim ondan."
Clarie telefonu kapattığında polisi aradığı için pişman olmuştu bile. Arabasından çıkarak tekrar eve
baktı. Sis, geceyi olduğundan daha da karanlık gösteriyordu. Çağrıyı iptal edip kendimi komik duruma
düşmekten kurtarayım bari, diye düşünerek bir kez daha yöneldi eve. Hâlâ tereddüt dolu, içeri girdi.
Merdivenler giderek üst kata kulak kabarttı. Yukarıdan ses gelmiyordu artık. Tırabzana tutunarak
yavaşça yukarı çıkmaya başladı. Kasabanın maskarası olmak istemiyordu.
Đkinci kata vardığında bir koridora çıktı. Işıkları açtı ve Karşısına çıkan ilk odanın kapısından içeri
baktı.
Kitty'nin yatak odasıydı bu. Odanın perdelerinde balerinler vardı. Yatağın üzerineyse küçük kızlara
özgü eşyalar saçılmıştı. Plastik bilezikler, kar tanesi motifli kırmızı bir kazak, pembe ve mor renkli okul
çantaları. Yerde de Kitty'nin çok sevdiği Barbie bebek koleksiyonu vardı. Ama bebeklerdeki durum
küçük bir kızın sevgisini yansıtmıyor gibiydi. Elbiseleri parçalanmış, vücutları kalçalarından ters yöne
çevrilmiş, bir iki tanesinin başı koparılıp gözleri çizilmişti.
Clarie tekrar ürperdi.
Hızla koridora çıktığında gözüne başka bir oda çarptı. Odanın ışıkları yanmıyordu. Karanlıkta
parlayan bir şey vardı, garip bir ışık, bazı saatlerin yüzeyindeki gibi yeşil bir parıltı. Odaya girerek ışığı
yaktığı anda parıltı kaybolmuştu. Burası oğlanın dağınık odasındaydı. Kitaplar ve kirli çoraplar yatağa
ve yerlere saçılmıştı, çöp kutusu ise ağzına kadar kâğıt ve kola kutusu doluydu. On üç yaşında bir
erkek çocuğunun sıradan odasıydı.
Işıkları söndürdüğünde yeşil parıltının tekrar belirdiğini fark etti. Yataktan geliyordu.
Yatağa giderek yastığın üzerindeki yeşil şeye dokundu. Soğuk, fakat ıslak değildi. Birden aynı
maddenin duvarlara da sıçramış olduğunu fark etti.
Tak tak tak. Kafasını kaldırdığında bir çocuğun inlediğini duydu. Yüksek sesle değil de derinden,
boğuk çıkan bir ses.
Çatı katı. Çocuklar çatıda olmalı.
Aceleyle çıktı odadan. Koridorda, ayağı bir tenis ayakkabısına takıldı ve az kalsın düşüyordu.
Çatı katına çıkan merdivenler tehlikeli derecede dar ve dikti. Clarie bütün cesaretini toplayıp
yukarıya kadar tırmandı ve en son basamağı çıktığında kendini katıksız bir karanlığın içinde buldu.
Artık hiçbir şey gözükmüyordu.