Tess GERRITSEN KAN GÖLÜ Orijinal adı : Blood ... - Kitabxana

istediği zaman istediği şeyi yapmakta özgür olan biriyse dedikodulara hayal gücü de katılırdı. Bütün
gün pis, dumanlı mutfağında oturup sigara içen Mariead Temple'sa hayal gücünü biraz fazla
zorlamıştı. Evet Rachel'in kendi gibi sarı dişleri yoktu. Rachel çok güzel, özgür, biraz da eksantrik bir
kadındı.
O halde bir cadı olmalıydı.
Warren Emerson da bahçesinde bir ateş yaktığına göre, evet o da muhakkak bir cadı olmalıydı.
Ortalık henüz tamamen kararmadığı halde Clarie farlarını yaktı. Galiba yılın bu zamanlarına özgü bir
şekilde hepimizin içini saçma korkular kaplıyor, diye düşündü. Mevsimin en kötü zamanı daha
gelmemişti üstelik. Geceler uzayıp havalar erkenden kararmaya başlayacak, karlar da şiddetlenecekti;
işte o zaman dünyadan soyutlanmış bu kasvetli ve ıssız yer hepsinin tek dünyası olacak, onları
amansız bir savaşın ortasında bırakacaktı.
Gecenin keskin soğuğu ve kara buzunun aynı anda hem hakim hem de cellat olması ne tuhaftı...
Clarie, 'Braxton,' yazılı posta kutusuna sahip olan evin önünde durdu. Hastasının evi ıssız tarlalarla
çevriliydi. Kocasından boşanmış kırk bir yaşındaki Faye Braxton, iki çocuğuyla birlikte burada
yaşıyordu, her iki bacağı, romatizma sebebiyle işlevlerini neredeyse tamamen kaybetmişti. Yardım
almadan bu kasvetli evden dışarı adım atamıyordu.
Clarie çantasını alarak arabasından indi ve eve doğru ilerledi. Ön kapıya vardığında yolunda
gitmeyen bir şeylerin olduğunu anladı. Dondurucu soğuğa rağmen kapı ardına kadar açıktı.
Başını hafifçe içeri sokarak seslendi: "Bayan Braxton"
Đçeri dolan rüzgâr yüzünden camlardan birinin çarptığım duydu. Bir şey daha duyuyordu aslında.
Üst kattan koşuşturan ayak sesleri geliyordu. Çocuklardan biri miydi acaba
Clarie içeri girerek kapıyı kapattı. Işıklar yanmıyordu ve dışarıdan gelen ışık da odayı çok az
aydınlatıyordu. Duvara tutunarak koridorda ilerlemeye başladı. Lambanın düğmesini arıyordu. En
sonunda aradığını buldu ve ışıklan açtı.
Ayaklarının dibinde, kapı eşiğinin üzerinde bir Barbie bebek yatıyordu. Onu almak için yere eğildi.
"Bayan Braxton Ben Doktor Elliot."
Hâlâ cevap yoktu.
Elindeki Barbie bebeğe baktığında sarı saçlarının yansının yolunmuş olduğunu gördü. Üç hafta
önceki son ziyaretinde Faye Braxton'un yedi yaşındaki kızının elinde buna benzer bir bebek gördüğünü
hatırlıyordu.
Üzerinde pembe bir elbise giydirilmiş, uzun sarı saçları özenle taranarak bir kurdeleyle bağlanmıştı.
Bir an için ensesindeki tüylerin diken diken olduğunu hissetti.
Đşte yine yukarıdan gelen ayak seslerini duydu. Tak tak tak. Merdivenlerin başına doğru giderek üst
kata baktı. Evde biri vardı ama ısıtıcı çalışmıyordu. Ev buz gibiydi ve hiçbir yerin lambası da
yakılmamıştı.
Geri döndü ve evden çıkarak arabasına bindi. Cep telefonunu çevirerek polisi aradı.
Telefonu Memur Mark Dolan açtı.
"Ben Doktor Elliot. Braxton'ların evinin önündeyim. Sanırım yolunda gitmeyen bir şeyler var."
"Ne demek istiyorsunuz Doktor Elliot"
"Ön kapıyı açık buldum. Isıtıcı açılmamış. Işıklar yanmıyor ve üst katta birisinin ayak seslerini
duydum."