Tess GERRITSEN KAN GÖLÜ Orijinal adı : Blood ... - Kitabxana

"Etrafta hâlâ espri anlayışını, kaybetmemiş birilerinin olması güzel," dedi McNally, Clarie'yle beraber
odadan çıkarlarken. "Son zamanlarda her şey ve herkes çok bunaltıcı olmaya başladı." Hemşirelerin
bölmesinin orada durarak monitör deposuna baktı. "Yeni gelen birileri olursa onları nereye
koyacağımızı bilemiyorum," dedi.
Clarie sekiz kalp monitörünü görünce şaşırdı. Yatakhaneye baktığında ise şaşkınlığı daha da arttı.
Tüm yataklar doluydu.
"Tanrı aşkına neler oluyor" dedi. "Sabah vizitesinde burada sadece bir hasta vardı."
"Benim nöbetimde başladı her şey. Đlk önce küçük bir kız omurga çıkığıyla geldi. Sonra Barnstown
yolundan acil bir hasta geldi. Birkaç çocuk bir ev yakmış, oradan da gelen yaralılar var. bütün gün
boyunca hiç durmadı ve hâlâ gelmeye devam ediyorlar."
Hoparlörden bir çağrı daha geldi.
" Dr. McNally acile. Dr. McNally acile."
McNally kafasını sallayarak Clarie'ye baktı: "Bu işte galiba dolunayın etkisi var."
Noah ceketini çıkartarak kayanın üzerine koydu. Granit taş oldukça sıcaktı. Günün tüm ısısını
toplamış olan taşın sıcaklığı Noah'ın vücuduna yayılıyordu yavaş yavaş. Başını çevirerek göle bakmaya
başladı. Hava rüzgârsızdı. Gölün çarşaf gibi sularının üzerine ağaçlar ve gökyüzü mükemmel bir
yansıma oluşturmuştu.
"Yaz olmasını isterdim," dedi Amelia.
Noah başını kaldırarak kıza baktı. Amelia, en yüksek kayanın tepesinde diz çöküp oturmuştu. Sarı
saçlarını kulaklarının arkasına almıştı. Noah, acaba iz kalmış mı diye kızın şakağına baktı. Keşke
küçücük de olsa bir iz kalmış olsa diye düşündü. Böylece kendisini hiçbir zaman unutamazdı. Her
sabah aynaya baktığımla Noah'ı hatırlardı belki de. Amelia başını güneşe doğru çevirdi. "Keşke kışı
atlayabilsek. En azından bir kışı." Noah, Amleia'nın oturduğu kayaya tırmanarak yanına oturdu. Ona
neredeyse dokunuyordu. Tam olarak değil ama neredeyse. "Bilemiyorum, ben galiba görmek
istiyorum," dedi. "Hiç buranın kışını görmedin de ondan."
"Peki nasıl olur öyleyse"
Amelia, yüzünde korkulu bir ifadeyle göle doğru baktı. "Burası birkaç haftaya kadar donmaya
başlar. Đlk başta bölüm bölüm buzlanır. Aralık ayında tamamen buz tutmuş olur; üstünde
yürünülebilecek kalınlıkta. O zaman işte o sesleri çıkartmaya başlar."
"Ne sesleri"
"Sanki ağlayan birinin sesleri. Acı çeken birinin çıkardığı sesleri hatırlatıyor insana."
Noah gülmeye başlayıp Amelia'ya baktı. Ama yüzünü görünce sustu.
"Bana inanmıyorsun değil mi" dedi Amelia. "Bazen geceleri kalkardım. Duyduklarımın gördüğüm
bir kabusun parçası olduğunu sanırdım, ama aslında gerçekte de var. Sorun göl. Bütün o sesleri
çıkaran şey bu göl."
"Nasıl çıkarabilir ki"
"Bayan Horatio diyor ki..." Durdu. Bayan Horatio'nun öldüğünü unutmuştu. Yeniden göle baktı.
"Buzlar çıkartıyormuş o sesleri. Su donuyor ve genleşmeye çalışıyormuş. Su kendini kıyıya doğru
itiyormuş kurtulmak için. Ama üzerindeki buz yüzünden başaramıyormuş. Buz tabakası suları
hapsediyormuş. Đşte böyle çıkıyormuş ağlama sesleri. Basınç yüzünden. En sonunda da çatlaklar