Tess GERRITSEN KAN GÖLÜ Orijinal adı : Blood ... - Kitabxana

Đçeri girip kapıyı arkasından kapattığında dükkanda bir an bir sessizlik olmuş, kasada duran adam
kafasını kaldırarak ona bakmış sonra tekrar işine dönmüştü. Hiç kimsenin kendine direk olarak
bakmadığını gördüğü halde sepeti alıp konservelere doğru ilerlediği sırada aslında herkesin kendini
izlediğini biliyordu. Her hafta aldığı aynı şeyleri sepetine doldurmaya başladı. Kedi maması. Acılı biftek.
Ton balığı. Sonra diğer reyona geçerek biraz bezelye, yulaf unu ve bir file de soğan aldı.
Artık ağzına kadar dolmuş olan sepeti ile kasaya doğru ilerledi. Kasiyer ona bakmamaya dikkat
ederek alınanların fiyatını hesaplayarak fişi yazdı. Kasanın önündeki baştan aşağı turuncu giyinmiş
haliyle sanki Bana bakın Bana bakın, diye bağırıyordu. Ama kimse kafasını kaldırıp da ona bakmadı.
Çıkarken gazete selesinde son bir tane kalmış olan Tranquility Gazette dikkatini çekti. Başlığı
okuduğunda filesi elinden düşerek yere çarptı. Elleri titreyerek uzandı ve gazeteyi aldı.
LĐSEDE VAHŞET. ON DÖRT YAŞINDAKĐ ÇOCUK ÖĞRETMENĐNĐ ÖLDÜREREK ĐKĐ ARKADAŞINI
YARALADI.
"Hey! Onun da parasını vermen gerekiyor," diye seslendi kasiyer.
Warren cevap vermedi. Gözleri ikinci başlığa kenetlenmiş bir halde kapının girişinde donup kalmıştı.
GENÇLER YAVRU KÖPEKLERĐ DÖVEREK ÖLDÜRDÜ: VAHŞET, TUTUKLAMAYLA SONUÇLANDI.
Her şey yeniden başladı, diye düşündü yaşlı adam. Damans Home sanki sürgünde gibiydi ve tek
düşünebildiği bir yolunu bulup tekrar Boston'a dönmekti. Demek editörüm beni böyle cezalandırmayı
uygun gördü, diye düşündü. Önemsiz bir tartışma geçiyor aramızda ve kendimi burada, hiç kimsenin
ilgilenmediği bir haberin peşinde buluyorum. Göl kenarı taşralı hödüklerinin kasabasına hoş geldin.
Diğer adıyla 'Tranquility, Maine'.
Ana caddeye çıktığında buranın, nitrojen bombası çarpan bir kentin nasıl olması gerektiğini çok iyi
anlatacağını düşündü. Đnsan yok, hareket yok, hayat belirtisi yok. Sadece binalar ve boş kaldırımlar.
Hani bu kasabada dokuz yüz on kişi vardı. Neredeydi bunlar Ormanda ağaçların tepesinde mi
yaşıyorlardı
Arabasıyla Monaghan'ın Yeri'nin önünden geçerken camdan ekose şallı birini gördü. Evet! Đşte yerli
halktan tören kıyafetli biri, (ekose şalın mistik önemi neydi ki)
Caddenin diğer tarafında, Cobbs ve Monger'dan çıkan ve göz alıcı renkler giyinmiş tuhaf yaşlı bir
adamı gördü. Adamın elinde, ağır gözüken bir alış veriş filesi vardı. Arabasını durdurarak yaşlı adama
yol verdi ve yorgun bedeni gölün kıyısında ilerlerken onu seyretmeye daldı, başı önde, ağır ağır
ilerleyen yaşlı adam ağaçların arasında kaybolana kadar izledi onu.
Damaris yola koyularak, şimdilik evi olan Lakeside Oteline gitti. Yılın bu mevsiminde açık olan tek
otel burasıydı. Burayı Norman Bates'in Moteline benzeterek dalga geçiyor da olsa aslında oda bulduğu
için kendini şanslı sayıyordu. Şehre bir dolu gazeteci daha gelmeye başlamıştı ve çoğu kalacak yer
bulamıyordu.
Yemek odasına girdiğinde çoğu meslektaşının hâlâ kahvaltı büfesinin orada tıkındığını gördü.
Damaris'in kahvaltı alışkanlığının olmaması bugün işine yaramıştı ve meslektaşlarının bir adım önüne
geçmişti. Henüz sabahın sekiziydi ve o iki buçuk saat önce kalkmıştı. Saat altıda hastaneye gitmiş,
çocuğun hastaneden çıkarılarak yeni evi olan Maine Çocuk Islah Evi'ne gönderilmesini izlemişti. Saat
yedi on beşte de liseye gitmişti.
Okul binasının önünde sıra olmuş zilin çalmasını bekleyen çocukları izlemişti.
Damaris, kahve makinesine giderek kendine bir fincan kahve doldurdu. Odaya göz atarken bakışları
Mitchell Grome üzerinde takıldı. Henüz kırk beşini geçmemiş olmasına rağmen suratı bir tazınınki gibi
aşağı doğru sarkmıştı. Vücudu ise hâlâ formda, hatta oldukça atletikti. Adam, Damaris'in bakışlarını