Tess GERRITSEN KAN GÖLÜ Orijinal adı : Blood ... - Kitabxana

"Elbette idare ediyorsun."
Lincoln kadının gözlerindekinin acıma değil de takdir olduğunu fark etti. "Aslında sen bu dünyada
idare edebilen birkaç adamdan birisin."
Tabutun üzerine Bayan Horatio'nun on sekiz yaşındayken çekilmiş bir resmi konulmuştu. Gencecik,
gülen, neredeyse güzel bir Bayan Horatio... Noah biyoloji öğretmeninin bir zamanlar genç, hatta böyle
güzel olabileceğini hiç düşünmemişti. Onun kafasında Dorothy Horatio bu dünyaya orta yaşlı olarak
gelmişti ve öldüğüne göre sonsuza kadar da öyle kalacaktı.
Öğrenci topluluğunun içindeki yerini alarak öğretmenine karşı son görevini yapmak üzere tabuta
yaklaştı. Kilo almamış, yüzü kırışmamış, saçları beyazlaşmamış bu resmin Bayan Horatio olduğuna
hâlâ inanamıyordu. Bu resim çekildiği sıralar Noah'dan ancak birkaç yaş büyükmüş. Yaşlandığımızda
ne oluyor diye düşündü. Đçimizdeki çocuk nereye gidiyor
Tabutun önünde durdu. Tanrıya şükür ki kapağı kapalıydı. Noah, bir de öğretmeninin ölü suratını
görmeye dayanamazdı.
Dorothy Horatio'yu pek sevmezdi aslında. Aslında hiç sevmezdi. Ama bugün kadının kocası ve
yetişkin kızını birbirlerine sıkıca sarılmış bir şekilde ağlarken gördüğünde bir gerçeği anlamıştı; bu
dünyada Bayan Horatio'yu sevenler de vardı. Tabutun cilalı kapağında kendi yüzünü görebiliyordu.
Duyguları donuk bir yüz ifadesinin altında saklanmıştı.
Đki yıl önce de annesi ve kendisi babasını tabutunun başında el ele tutuşmuşlardı böyle. Đnsanlar
ona son vedalarını edebilsinler diye babasının tabutunun kapağı, sıska yüzü görülecek biçimde açıktı.
Gitme zamanı geldiğinde Noah orayı terk etmeyi reddediyordu. Annesi onu sakinleştirmeye çalıştıkça
daha çok ağlıyordu. Babamı burada bırakamayız! Geri dönelim, geri dönelim!
Silkinerek kendine geldi ve Bayan Horatio'nun tabutunu elledi. Pürüzsüz ve kaygandı. Tıpkı bir
mobilya gibi.
Đçimizdeki çocuk nereye gidiyor
Birden sırayı kapattığını ve arkasında bir birikme olduğunu fark etti. Đlerlemesini bekliyorlardı.
Tabutun önünden geçip koridor boyunca ilerledi ve kiliseden çıktı.
Dışarıda kar yağıyordu hafif hafif. Ufak kar tanecikleri yüzüne değiyordu. En sonunda bütün bir gün
boyunca peşinden koşan gazetecilerden kurtulmuştu. Gün boyunca ellerindeki teyp ve mikrofonlarıyla
onun peşinden koşarak cesur bir şekilde Taylor'dan silahı almayı başarıp onca öğrencinin hayatını
kurtaran çocuğun ağzından bir kelime almaya çalışmışlardı. Knox lisesinin kahramanı.
Ne palavra ama.
Caddenin karşısına geçerek cenaze binasından çıkan insanları seyretmeye başladı. Neredeyse
kasabadaki herkes ölüye karşı son vazifelerini yapmaya gelmişti. Ama takım elbiseleri, kravatları ve
yas kıyafetleriyle tanınmayacak kadar farklı görünüyorlardı. Hiç biri her zaman giydikleri tişört ve kot
pantolonlarını giymemişti. Şerif Kelly bile takım elbise giymiş, kravat takmıştı.
Noah binadan çıkanların arasından Amelia Reid'i fark etti.
Kız sanki birisi onu kovalıyormuş gibi binadan hızla çıkmıştı. Hızlı hızlı nefes alıp veriyordu.
Bir araba geçti aralarından.
"Amelia!" diye selendi Noah, arkasından.
Amelia irkildi. Sonra Noah'ı fark etti. Kız önce caddeyi boydan boya gözden geçirerek onun yanına
gitmenin güvenli olup olmayacağını anlamaya çalıştı. Nihayet ona doğru ilerlemeye başladığında,
Noah'ın kalbi daha hızla çarpmaya başladı.