Tess GERRITSEN KAN GÖLÜ Orijinal adı : Blood ... - Kitabxana

Đkisi de konuşmuyordu. Lincoln bunun daha ne kadar böyle süreceğini merak ediyordu; Clarie'deki
sessizlik kendindeki özlem...
Aslında ona Mitchell Groome hakkında söylemesi gereken başka şeyler vardı. Groome'un
arabasında deliller bulunmuştu. Max'in notları ve solucanların örnekleri. Anson Biyolojileri de, Sloan-
Routher da bu iki adamla Max ve Mitchell ile herhangi bir bağları olduğunu reddediyorlardı. Firmaların
bu tutumuna çok sinirlenen Groome iki eczacılık firmasını da kendiyle birlikte batıracağını söylüyordu.
Clarie'ye bunları ve daha bir sürü vardı şeyi vardı anlatacak, ama sessiz kalıyordu yine de. Mutsuzluk
üzerinde öyle bir ağırlık yapıyordu ki adam nefes alamadığını hissediyordu.
"Clarie" dedi umutla.
Clarie gözlerini kaldırıp adama baktı. Bu sefer uzaklara değil adamın gözlerinin içine bakıyordu.
"Zamanı geri döndüremeyeceğimi biliyorum," dedi neredeyse fısıldayarak. "Sana verdiğim acıyı
silmek için artık yapabileceğim bir şey olmadığını biliyorum. Söyleyebileceğim tek şey gerçekten çok
üzgün olduğum. Ben sadece eskiden olduğumuz gibi, seninle..."
"Ne demek istediğini tam anlamadım Lincoln. Ne demek eskisi gibi"
Lincoln bir an düşündü. "Şey... Eskiden arkadaştık."
"Evet bu doğru."
"Đyi arkadaştık, değil mi"
Clarie belli belirsiz gülümsedi. "Evet. Birlikte yatağa atlayacak kadar iyi arkadaştık."
Lincoln kızardığım hissetti. "Benim bahsettiğim şey o değil! Ben yatmayı kastetmedim... Ben..."
Lincoln, Clarie'ye üzgün gözlerle baktı. "Ben sadece bizim için bir umut var mı diye merak ediyorum.
Sahalıları kalktığımda seni yanımda görebilme ihtimali... Bekleyebilirim Clarie. Belirsizlikle de
yaşayabilirim kolay olmaz, ama birlikte olabilmemiz için en ufak dahi bir ihtimal varsa buna da
dayanırım. Öğrenmek istediğim tek şey bu; bizim için hiç umut var mı"
Clarie'nin gözlerinde bir şeyler parlıyordu. Affetme gözyaşları mı diye merak etti Lincoln. Clarie
elini uzatarak Lincoln'un yüzünü okşadı. Bu dokunuş bir sevgilinin hassasiyetini taşıyordu. Daha da
iyisi, bir dostun dokunuşuydu bu.
"Hiçbir şey imkânsız değildir Lincoln," dedi Clarie sessizce. Sonra da gülümsedi
Lincoln hastaneden çıkarken ıslık çalıyordu. Neden çalmayacaktı ki Gökyüzü masmaviydi, güneş
parıldıyordu. Ağaçların yaprakları üzerinde donmuş buzlar kristaller gibi ışık saçıyordu etrafa. Đki hafta
sonra en uzun gece yaşanacak sonra günler tekrar uzamaya başlayacak, dünyaları yeniden sıcak ve
aydınlık olacaktı.
Hiç bir şey imkânsız değildir.
Lincoln Kelly sabırlı bir adamdı. Bekleyebilirdi.
BĐTTĐ