Tess GERRITSEN KAN GÖLÜ Orijinal adı : Blood ... - Kitabxana

"Evet, bunu biliyordum galiba."
"Fern çok üzgünüm."
Fern kafasını salladı. "Hayır. Hayır. Üzülmene gerek yok, gerçekten," dedi ve sonra da
gülümseyerek ekledi; "Bu benim için yeni bir şey değil. Alıştım artık."
Lincoln, Fern'in arkasını dönerek binaya ilerlemesini izledi. Tam köşeye vardığında durarak
omuzlarını toparladı ve daha dik yürümeye başladı. Gururunu onarmaya çalışıyordu. Neden o kişi Fern
olmadı diye düşündü Lincoln. Eğer ona aşık olup evlenmiş olsaydı büyük bir ihtimalle mutlu bir
evlilikleri olurdu. Fern zeki olduğu kadar da çekici bir kadındı. Ama aralarında bir şey hep eksik
olmuştu. Yeterli çekim yoktu. O büyüyü yakalayamamışlardı.
Lincoln, üzüntüyle Fern'in binanın kapısını açışını izledi. O sırada bağırtılar ve koşuşturmalar
başlamıştı. Bir grup çocuk kapıdan çıkmaya çalışıyordu.
"Yine ne oldu" diye bağıran Fern hızla içeri girdi. Lincoln de onun peşinden.
Đçeri girdiklerinde ortalıktaki dağınıklığı fark ettiler ilk önce. Yiyecek masası devrilmiş, bütün
yiyecekler ve punç kavanozu yerlere saçılmıştı; koca spor salonunun yerleri çilek renkli punç ile
kaplanmıştı. Müzik hâlâ son ses çalmaya devam ediyordu, ama çocukların yarısı duvarın dibine gitmiş,
birbirlerine sokulmuş, diğer yarısı ise müzik sisteminin yanındaki yerde bir halka oluşturmuştu. Lincoln
çemberin merkezinde neler olduğunu göremiyordu. Ama salonun hoparlörlerinden biri gürültüyle yere
düştü ve Pete Sparks'ın sesini duyuldu. "Bırak onu! Geri çekilin! Geri Çekilin!"
Lincoln kalabalığı yararak ilerlerken diğer bir amplifikatör de tam punç gölcüğünün ortasına düştü.
Aletten sağır edici bir ses yükselmeye başladığından herkes kulaklarım tıkayıp geri çekildi, etrafa
kıvılcımlar saçılmaya da başlamıştı.
Bir kaç saniye sonra müzik sustu ve salonun elektrikleri kesildi.
Karanlık sadece bir kaç saniye kadar sürmüştü. Jeneratörlerin devreye girmeleri için gerekli bir kaç
saniye içinde kalabalık paniklemişti. Kaçmaya çalışan çocuklar Lincoln'a çarpıp duruyorlardı. Ayağının
dibinde düşen bir şey hissetti. Körlemesine eğildiğinde eline bir kızın eteği geldi. Onu tutarak kaldırdı.
Sonunda devreye giren jeneratörle salonun uç kısmına yerleştirilmiş olan acil lambası yandı. Lincoln
artık oradan oraya koşuşturan gölgeleri görebiliyordu.
Lincoln o sırada kanını donduran bir şey gördü. Pete Sparks yere düşmüştü. Yanına gelen aşırı
kilolu bir çocuk eğilerek adamın silahını aldı. Lincoln çocuğu engelleyemeyecek kadar uzaktaydı, ama
yine de hızla onlara doğru koşmaya başladı. Bir kaç adım atmıştı ki çocuğun kendisine dönmesiyle
donakaldı. Çocuğun gözlerinde tüyler ürperten bir ifade vardı. Lincoln onu tanıdı. Barry Knowlton'du.
"Đndir o silahı evlat," dedi Lincoln. Sesinin sakin çıkmasına dikkat ediyordu. "Silahı yere koy."
"Hayır! Artık her isteyenin gelip kıçımı tekmelemesine izin vermeyeceğim."
"Bunu oturup konuşabiliriz, ama önce o silahı yere indirmen lazım."
"Hayır! Hiç kimse benimle konuşma zahmetine katlamaz," diye bağırdı Barry. Gözlerini spor
salonunda gezdirdikten sonra bağırmaya devam etti.
"Siz kızlar hiçbir zaman benimle konuşmadınız. Tek yaptığınız bana gülmek oldu. Benimle sadece
alay ettiniz. "Elindeki silahı salonun başka bir köşesine çevirdi. "Ya sen çok bilmiş!" diye bağırdı, "bana
ne demiştin Koca kıçlı mı Hadi bir daha söylesene."
"O silahı indir," diye tekrarladı Lincoln. Yavaşça kendi silahına ulaşmaya çalışıyordu. Silah son
başvuracağı şeydi; çocuğu vurmak istemiyordu. Çocukla konuşması, onu yatıştırması gerekiyordu.
Kurşunların havada uçuşmaması için elinden gelen her şeyi yapmalıydı.