Tess GERRITSEN KAN GÖLÜ Orijinal adı : Blood ... - Kitabxana

içlerinden birkaç tanesi dudaklarına siyah ruj bile sürmüştü. Bembeyaz küçük suratlarını vurgulayan
simsiyah rujlarıyla, bu kasvetli spor salonuna toplanmış cesetleri andırıyorlardı. Erkeklere gelince, ee,
onlar da kızlar gibi küpe takıyordu, daha ne olsun.
Lincoln'ün yanında duran Pete Sparks: "Annelerinin onlara böyle sokağa çıkmalarına izin
verdiklerine inanamıyorum."
"Annelerinin onların böyle giyindiklerini bilmediklerine eminim," dedi Lincoln. Kızların çoğunun
partiye normal kıyafetleriyle geldiklerini ve tuvalette üstlerini değiştirdiklerini fark etmişti.
Giderek yükselen müzik, artık Pete ve Lincoln'un konuşmalarını imkânsız hale getirmişti. Bir kaç
dakika sonra Lincoln artık daha fazla dayanamayacağını anladı ve biraz hava almak için dışarı çıktı.
Artık kar yağıyordu, ama hava hâlâ çok soğuktu. Ceketinin yakasını kaldırdı ve temiz, keskin havayı
iyice içine çekti.
Arkasındaki kapının açılıp kapandı ve Fern'in sesini duydu. "Senin için de çok gürültülü galiba," dedi
kadın.
"Biraz nefes almam gerekiyordu sadece."
Fern, Lincoln'a yaklaştı Üzerine montunu giymişti, yani dışarıda uzun süre kalmayı planlıyordu.
"Çok fazla sorumluluğun olduğunu düşündüğün olmuyor mu hiç Lincoln Yani lanet olsun' deyip,
istifanı vermek ve arkana bakmadan uzaklaşmak aklına gelmiyor mu arada bir"
Lincoln yorgun bir kahkaha attı: "Günde en az iki kere."
"Ama hâlâ buradasın."
Lincoln Fern'e baktı. "Sen de buradasın."
"Burada olmak istediğim için değil başka seçeneğim olmadığı için buradayım." Fern başını gök
yüzüne kaldırdı ve yağan karları izlemeye başladı. "Doreen seni hakketmiyor," dedi usulca. "Hiçbir
zaman da hakketmedi."
"Đnsanların hakkettiği şeyler her zaman yaşadıkları şeylerle uyuşmuyor Fern."
"Ama ben yine de senin çok daha iyi şeylere layık olduğuna inanıyorum. Bütün bu yıllardır onun
seni nasıl mahvettiğini izledim Lincoln ve bence bu çok büyük bir haksızlık. O kadın bencilin teki. Ama
hayat bu kadar haksızlıklarla dolu olamaz. Mutluluğu seçme hakkımız da var."
Fern bir an sustu. Ne söyleyeceğini bilmiyordu. Ama Lincoln konuşmanın nereye gittiğinin
farkındaydı. En başından beri her şeyin farkında olmuştu, ama bir konuşma yapmaktan hep
çekinmişti. Böyle bir konuşmanın sonuçlan Fern için kinci olacaktı. Kadının kendini aşağılanmış
hissetmesini istemiyordu.
Fern zor duyulacak bir sesle ekledi sonunda. "Bizim için geç değil Lincoln."
"Fern..."
"Kaldığımız yerden başlayabiliriz."
Lincoln başını salladı: "Başlayamayız Fern."
"Ama neden"
Lincoln kadının sesindeki acıyı duyuyor, kendisine ne kadar ihtiyacı olduğunu görebiliyordu.
Doğrudan Fern'in gözlerinin içine bakmak için kendisini zorladı: "Çünkü değer verdiğim başka biri var."
Fern hızla bir adım geri atarak karanlık kısma geçti. Ama Lincoln kadının gözlerindeki yaşları
görmüştü.