Tess GERRITSEN KAN GÖLÜ Orijinal adı : Blood ... - Kitabxana

20
J .D, Amelia'nın kapısına dayanmış, ona kaşar, fahişe, yosma diye bağırıyordu. Amelia yatağının
üzerine oturmuş, üvey kardeşinin sesini duymamak için elleriyle kulaklarını kapatmıştı. J.D'ye karşılık
vermenin işleri sadece daha da kötü bir hale sokacağını biliyordu. J.D bugünlerde delirmiş gibiydi;
karşısına çıkan herkese sataşıyor, her durumu kavgaya dönüştürmeyi başarıyordu.
Geçen gün okuldaki olaylardan sonra eve gönderildiklerinde Amelia ona aptal demek gafletinde
bulundu ve suratına öyle bir tokat yedi ki kulağı saatlerce çınladı. Ağlayarak annesine gittiğiyse de
Grace'den elbette ki herhangi bir destek görememişti. Benim-yeterince-sorunum-var-zaten, diyen
gözlerle: "Onun nasıl olduğunu biliyorsun işte. Ondan uzak durmaya çalış," demekle yetinmişti.
Amelia bütün gün ondan uzak durmaya çalışarak odasına kapandı. Tek istediği ev ödevine
konsantre olabilmekti. Bu evde bu bile imkansızdı. J.D. günün erken saatlerinden beri bağırarak
Eddie'yi kovalıyor, annesine, hatta Jack'e bile sataşıyordu. Bugünlerde ikisi birbirini öldürürdü belki de.
Ha Jack, ha oğlu. Amelia ikisi için de tek damla gözyaşı dökmezdi.
J.D şimdi de kendi kapısına dayanmış içeriye hakaretler yağdırıyordu. "Demek küçük aletleri
seviyorsun ha Neden bu işi ahmak Noah Elliot'la yapıyorsun ki Sana büyük alet nasıl olurmuş
gösterebilirim. Hadi sana bu işin nasıl yapıldığını göstereyim. Yoksa hâlâ Noah'ın ufaklığını mı
düşünüyorsun ha" J.D kahkahalarla gülmeye başladı. "Küçük bir fahişesin sen Amelia! Küçük bir
fahişe!"
O sırada aşağıdan Jack'in sesi duyuldu. "Kapa çeneni J.D! Televizyon izlemeye çalışıyorum.!"
J.D., söylene söylene aşağı indi. Bu sefer de Jack'le bir kavga başlatmaya hazırlanıyordu. Amelia
oturma odasından gelen sesleri duyabiliyordu. Sesler bağrışmalara dönüşmüştü bir anda. Ah, benim
büyük mutlu ailem diye düşündü. Şimdi de yerlere atılan eşyaların sesini duyabiliyordu, yere atılan
eşyaların ve parçalanan camların sesleri. Tanrım, diye düşündü, daha da kötüleşebilir miydi Annesi
de kaosun tam ortasına girmiş, kırılan değerli vazosu için söyleniyordu. Amelia dönerek yatağının
üzerine dağıttığı notlarına baktı. Pazartesiye kadar bitirmesi gereken bir ödevi vardı, ama görünüşe
göre bu arlık imkânsızdı. Keşke dansa gitseydim, diye düşündü, ödevimi yapamayacaksam bari biraz
eğlenirdim. Ama nasıl olsa dansta da pek eğlenemezdi; Noah Elliot cezalı olduğu için gelemiyordu.
Amelia, yere düşüp kırılan bir lambanın arkasından annesinin sızlanmasını duydu: "Niye bir şey
yapmıyorsun Jack Neden hiçbir zaman hiçbir şey yapmıyorsun ha" Aşağıdan bir tokat sesi yükseldi
ve annesi artık ağlamaya başlamıştı.
Amelia'nın midesi bulanmaya başladı. Aceleyle defterlerini toplayarak çantasına yerleştirdi.
Montunu alarak odasından çıktı ve yavaşça aşağı indi. Aşağıdakiler indiğini fark etmemişlerdi bile.
Kapıya yönelirken oturma odasına bir göz attı darmadağın olmuş odanın ortasında dikilmiş J.D., kızgın
bir boğa gibi üvey annesi ve babasına bakıyordu.
Amelia ön kapıyı açarak karla kaplı sokağa çıktı ve Toddy Point yoluna doğru yürümeye başladı.
Nereye gittiğini bile düşünmüyordu, istediği tek şey onlardan kurtulmaktı. Amelia kayık rampasını da
geçtikten sonra soğuğu iyiden iyiye hissetmemeye başlamıştı. Buz gibi hava kolaylıkla montundan içeri
girebiliyordu, yüzü de donmuştu. Bir an önce bir yerlere gitmeliydi. Gecenin bir yarısı sokaklarda böyle
başıboş dolaşmak aptalca olduğu kadar tehlikeliydi de. Amelia şu anda gitmek istediği tek bir ev
olduğunu fark etti. Gittiğinde sevinçle karşılanacağını bildiği tek bir ev vardı.
Bunun düşüncesi bile Amelia'nın kalbini ısıttı. Daha hızlı yürümeye başladı.
Okullu kızlar toplum içinde ne zamandan beri böyle iç çamaşırı gibi kıyafetler giyiyor, diye düşündü
Lincoln, dans pistindeki kızlara baktığında. Kendi gençliğindeki dans partilerini hatırladı. O zamanlar
kızlar parlak saçlarını serbest bırakır, pastel renkli bulüzler ve satenden kısa etekler giyerlerdi. Bu
geceki kızlarsa, siyah dantel etekler ve ince askılı büstiyerler kuşanmış vampirlere benziyordu. Hatta